อยู่แล้วไม่มีค่าอยู่ให้เขาดูถูกเหยียดหยามไม่หลงเหลือความเป็นตัวเอง กลายเป็นคนไร้ศักดิ์ศรีทั้งๆที่เราทำดีที่สุดแล้วผมเลือกเดินออกมาไม่เอาอะไรสักอย่างผมเดินออกมาตัวเปล่ากับชุดทำงานไม่กี่ชุด เงินติดตัวมีไม่ถึง100ผมมีลูกสาว1.8ขวบ ยายเลี้ยงอยุ่ตจว ผมผิดไหมที่ผมทนกับคำพูดแย่ๆของเขาไม่ไหวถ้าจะให้อธิบายว่าอะไรบ้างคงไม่หมดสารพัดความแย่ๆยัดเยียดมาให้ผมหมดตัวเองทำได้ไม่ผิดแต่พอผมทำบ้างโครตจะแย่ว่าไม่มีความเป็นผู้นำสาระพัดจะด้าผมทำงานเอาเงินมาทำงานวันละ100ไม่สุบบุหรี่ เหล้าเบียร์เดือนละ2-3ครั้งได้มั้งกลับบ้านตรงเวลาอะไรแบ่งเบาได้ก็ช่วยงานบ้านก้ช่วยผมและเขามีรถทีวีตุ้เย็นของใช้สะดวกสบายเช่าอพาทเม้นอยุ่แต่วันนี้ผมไม่ไหวจริงๆผมเลือกเดินออกมาจากชีวิตเขาหลายครั้งที่เขาไล่ผมหลายครั้งที่เขาบอกว่าถ้าไม่ไปกูจะไปเองแล้วก็หลายครั้งที่เขาไปจริงๆทั้งที่ผมไม่ผิดผมก็ต้องออกไปตามไปทะเลาะกันข้างนอกบ้างไปตามแล้วไม่ยอมกลับบ้างให้ผมกราบบ้างผมก้ยอมจนครั้งนี้ผมขอเป็นฝ่ายถอยออกมาเองดีกว่าถ้าผมจะไปหาลูกก้คงจะไปหาได้คนที่เลี้ยงคือแม่ผู้หญิงเขาดีมากผมแต่งงานกันแล้วจดทะเบียนแล้วแต่มันเกินใจจะอดทนแล้วครับไม่ใช่แค่1-2ครั้งจนตอนนี้ผมไม่เหลือความเป็นตัวผมเองแล้วครับบีบบังคับให้ผมเป็นแบบที่เขาต้องการพอวันไหนผมลืมหรือทำไม่ได้เขาก้จะด่าผมเสียๆหายๆบอกว่าอยู่กับคนแบบผมมันไม่มีอนาคตไม่มีการพัฒนาผมรักลูกมากครับที่ทนมาถึงทุกวันนี้ก็เพราะลูกแต่มันสุดแล้วครับมีคนให้คำปรึกษาว่าลูกอยู่ไหนก็คือลูกเราไปหาได้หรือโตขึ้นให้เขามาหาก็ได้ไม่เกี่ยวหรอกลูกที่พ่อแม่แยกทางได้ดีก็มีถมเถไปกับบางครอบครัวที่มีพร้อมทุกอย่างลูกเสียคนก็มีเยอะแยะ ยังจะดีกว่าสะอีกที่วันนึงลูกต้องมาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันด่ากันทำร้ายกัน
เข้าใจครับว่าเมียก็ต้องมีบ่นบ้างเรื่องบ่นรับได้สบายครับ แต่ด่ากับบ่นไม่เหมือนหวังดีหรือแค่สนุกปากไม่เหมือนกันดูถูกเหยียดหยามเราทุกอย่าง ผมไม่ไหวสุดท้ายวันที่ผมไม่เหลือแม้แต่เงินจะกินข้าวที่ซุกหัวนอนสุดท้ายก็เป็นพ่อแม่ผมอยู่ดี