อย่างถามความคิดเห็นหลายๆคน ที่กำลังมีปัญหากับความรัก  เราอาจจะเกริ่นเยอะหน่อยนะ อยากเล่าให้เห็นภาพว่ามันเป็นมายังไง ถ้ารำคาญขอโทษด้วยนะคะ คืออยากระบายความในใจเฉยๆ เรื่องนี้เล่ามากคนเค้าหาว่าเพ้อเจ้อค่ะ  คิดว่ามาระบายพื้นที่นี้แล้วกัน ถ้าใครไม่ชอบปล่อยผ่านไปได้เลยนะคะ
เริ่มจาก ตัวเราเป็นคนนึงที่ไม่ได้ดีพร้อมไปซะทุกอย่าง เราเองก็ต้องหาเงินมาเลี้ยงตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาทำงานสร้างอนาคตเหมือนกัน เนื่องจากครอบครัวไม่ได้เพียบพร้อม มีกองเงินกองทองหรือสมบัติอะไร อยากได้ต้องหาเอาเอง แม่เป็นคนบอกให้เราดิ้นรน อดทน และผ่านมันไปด้วยตัวเองเสมอ แต่ทุกครั้งที่เดือดร้อนจริงๆขึ้นมาพ่อกับแม่ก็มักจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออยู่เสมอแม้ว่าเค้าเองก็ลำบาก เราจึงอยากดูแลทางบ้านให้ดีขึ้นเมื่อเราเริ่มทำงาน ตอนนี้อายุ 25แล้วค่ะ ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเหมือนกัน
เราผ่านความรักมาหลายรูปแบบมากๆ เจอผู้ชายที่ดูแลเอาอกเอาใจเก่ง แต่สุดท้ายเค้าก็ทำแบบนี้ให้อีกคน และอีกหลายคน จนเราคิดว่าอยากเจอคนที่รักเราที่เราเป็นเราจริงๆบ้างจัง แบบคนธรรมดาที่ไม่ต้องหล่อต้องรวย แค่ไม่นอกใจ แค่นั้น

วันนี้เราเจอแล้วค่ะ คนๆนั้น ตั้งแต่คบกันแรกๆ เค้าบอกเราตั้งแต่วันแรกเลยที่เริ่มคบกันว่าเค้าเป็นยังไง เค้าดูแลใครไม่ได้ ถึงได้ก็คงจะไม่ดี เพราะเค้าไม่มีอะไรเลย อายุจะ30แล้วยังไม่มีอะไรเลยสักอย่าง แล้วเค้าก็ค่อนข้างโรคส่วนตัวสูงมากๆนะ บางครั้งก็ชอบอยู่คนเดียว เราก็ไม่ได้คิดอะไรในตอนแรกเพราะยังไม่ได้รัก ก็เลยลองเปิดใจคุยดู สรุปเป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ คุยกันมาสักระยะ กว่าจะเจอกันไปดูหนังกันไปกินข้าวกัน หรือกว่าจะตกลงคบกัน ใช้เวลานานมากๆ เป็นเดือนเจอกันที พอเริ่มลงตัวอารมณ์อยากจะมาหาก็มาหาตลอด อาทิตย์นึงเจอกันบ่อยๆแต่ ไม่ได้ไปไหนเลยนะคะ เพราะเค้าไม่มีตัง เค้าเคยเป็นหนี้บัตรค่ะหลายใบมาก ยอดเยอะอยู่ ยกเลิกไปหมดแล้วแต่ต้องเคลียหนี้เก่าที่มี ให้หมดค่ะ เค้ามีบ้านนะพึ่งซื้อได้ไม่กี่ปีแต่ซื้อให้แม่เค้าค่ะ เค้าจึงไม่ค่อยมีเงินเยอะ เวลาเจอกัน อยู่แต่บ้านดูหนัง ชวนกันเล่นเกมส์เรื่อยเปื่อย ไปกินข้าวกันบ้างนานๆที แต่พอเราจะช่วยแชร์ช่วยออก เค้าก็ไม่เคยใช้งเินเราเลยสักบาท เค้าพูดเสมอว่าเค้าเป็นผู้ชายนะ หนูไม่เคยขออะไรก็จริงแต่พี่เป็นผู้ชาย เค้าไม่พาเราไปไหนไม่ดูหนังไม่เที่ยว ซึ่งเราก็เข้าใจค่ะ เพราะเราก็เป็นแบบนั้นไม่มีตังก็ไม่อยากไปไหน  อยู่แบบนี้ก็โอเครดีนะ  จนวันนึงเค้าก็เกิดติสขึ้นมา  อยากอยู่คนเดียว เก็บตัว อยากเล่นเกมส์ ดูหนังของเค้าคนเดียว  แบบเครียดกับงาน เรื่องเงิน เรื่องที่บ้านและอีกหลายๆอย่างในชีวิตเค้าที่เค้าพยายามจะดูแลครอบครัวเค้าให้ดีขึ้นก่อน  เราก็เข้าใจค่ะ คือมันเริ่มต้นกันมาแบบนี้แต่แรกแล้วอะนะ แล้วเราก็รู้ดี  แต่เหมือนเราเองที่ต้องการมากขึ้น อยากเจอบ่อยๆเหมือนตอนนั้น อยากให้มาหาบ่อยๆ ซึ่งก็ทำไรไม่ได้อยู่ดี เพราะเราไม่อยากงี่เง่า ไม่อยากเอาแต่ใจ แต่มันอดน้อยใจไม่ได้จริงๆ จนเราเริ่มเจอกันน้อยลง ทั้งๆที่บ้านอยู่ห่ายกันแค่ป้ายรถเมย์เดียวเองนะ แปปเดียวก็มาเจอกันได้แล้วอะ แต่เค้าก็ไม่มา แต่ถึงจะไม่ได้เจอทำไรไปไหนไปทำงานเค้าบอกเราตลอด ถ่ายรูปให้ดู โทรหา ไลน์หาตลอดทุกครั้งที่เค้าว่าง แต่มันเหงาอะ  จนเปิดใจคุยกันว่าเราจะทำยังไงกับความสัมพันธ์ในตอนนี้ดี พอเราบอกพอไหม เค้าก็จะเปลี่ยนเรื่องคุย ไปเรื่องอื่นๆ หลายรอบมากจนเรารู้สึกเค้าพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะคุยกันเรื่องนี้เหมือนกลัวว่ามันจะต้องจบลงไวกว่าที่คิดไว้ เราก็พยายามดึงกับมาเรื่องที่เราคุยกันค้างไว้ให้เคลีย โดยบอกเค้าว่าคุยกันตรงๆสิคะ เราโตๆกันแล้วนะ เค้าจึงบอกเราว่า ตอนนี้เค้าไม่สามารถคิดเรื่องอนาคตกับผู้หญิงคนไหนได้เลย เค้าดูแลใครไม่ได้เลย เงินเดือนออกพี่ก็ต้องใช้หนี้ ไม่เหลืออะไรไว้ดูแลหนูได้เลย แบบนี้ แต่เค้าบอกว่าเค้าแค่อยากมีความรัก อยากมีคนดูแล เอาใจใส่ บางเวลาเหนื่อยๆงานมาเจอคนคอยดูแลมันก็รู้สึกดีขึ้น พอเค้ามาเจอเราที่อดทนรับได้ทุกอย่าง เค้าจึงอยากให้เราได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้ ไม่อยากทำให้เราต้องเสียใจเพราะเค้าเป็นสาเหตุ  ไม่อยากให้เราร้องไห้ แต่เค้าพูดว่าพี่เห็นแก่ตัวมากเลย ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นแบบนี้ แต่พี่ก็ยังอยากมีเราอยู่ในชีวิตแต่พี่ก็ดูแลใครให้ดีกว่านี้ไม่ได้ อย่างน้อยตอนนี้มันก็ไม่ได้ เค้าเครียด เครียดมากๆ เค้าบอกว่าเค้าเองก็ไม่รู้ว่าจริงๆเค้าต้องการอะไรเหมือนกัน เราก็ยื่นคำไปว่าสรุปว่าไม่ไปใช่ไหม ถ้าไม่ไปตอนนี้จะไม่ให้ไปไหนแล้ว สุดท้ายเค้าก็บอกว่าเค้าาจะอยู่ตรงนี้แหละ อยู่จนกว่าเราจะเจอคนที่ใช่จริงๆนะ  แล้วถ้าเราไม่เจอละ  เค้าก็บอกก็อยู่ด้วยกันนี่แหละค่ะ  

เราดีใจที่มันยังไม่จบลงในวันนี้ แต่สักวันก็อาจจะต้องจบลงจริงๆ ก็ได้ มันยากมากๆเลยที่เราจะได้ครบทุกอย่างดั่งใจเราหวัง ได้อย่างก็เสียอย่างอยู่ดี อยากถามทุกคนค่ะว่า ถ้าคุณเจอความรักแบบนี้ คุณพร้อมที่สู้ไหมคะ มันเหนื่อยค่ะเหนื่อยอยู่แล้ว แต่จะบอกว่าไม่ท้อเลย มันก็ดูจะโกหกอะค่ะ  แต่หวังว่าสักวันมันจะคุ้มค่า แต่เราก็กลัวค่ะว่า วันนึงเค้าเองนั่นแหละที่จะเป็นคนจบความสัมพันธ์นี้ด้วยตัวของเค้าเอง เพราะเค้าคิดมากเกินไป คิดอยู่คนเดียวแล้วก็ไม่ค่อยพูดระบายความในใจของเค้าออกมา จนบางครั้งเราคิดว่าเค้าอาจเป็นโรคซึมเศร้าไหม เค้าดูไม่สู้เอาซะเลย ดูท้อใจ เหนื่อยใจกับปัยหาไปหมด บางครั้งก็เก็บตัว บางครั้งก็อารมณ์ดี

งงอะ นี่ก็ไม่รู้จะเอากะชีวิต เห้อปวดหัว เหมือนพูดคนเดียวอะตอนนี้ เห้อออออออออออออออออออออออออออออออ อึดอัดจังเล้ยยยยย