ผมชื่อโอมครับ.. แค่เด็กอายุ14 ผมเรียนอยู่ที่สุราษฎร์ธานี ซึ่งผมอยู่ห้อง1 ผมจึงพยายาม แบ่งเวลาให้ผมได้ ทำการบ้าน อ่านหนังสือ และซ้อมกีฬา เมื่อหลายที่ผ่านมาพ่อผมเคยพาผมไปซ้อมค่ายมวยก่อนเปิดเทอม ระยะห่างจากบ้านไปค่ายมวย 25ก.ล พ่อผมไปส่งผมได้เกือบ1เดือน พ่อก็บ่นผม หาว่าผมซ้อมไม่เต็มที่ หาว่าไม่มีแรง รวมถึงลดกำลังใจผมลง แทนที่จะให้กำลังใจผม ทั้งที่ผมยังเป็นเด็กใหม่ เพิ่งหัดซ้อม พ่อคงอยากให้ผมเหมือนคนอื่นในค่าย ที่ซ้อมมาหลายปี ผมซ้อมได้ไม่กี่วันผมอึดอัดใจมากแต่ผมก็ทำได้แค่เงียบ ทุกอย่างพ่อผมไม่รู้ ว่าผมเต็มที่กับการซ้อมจริงๆเพราะร่างกายผมยังไม่พร้อมผมเพิ่งเข้ามาซ้อมใหม่ๆ เมื่อเปิดเทอม ผมก็ไม่ได้ไปที่ค่าย ผมจึงฝึกที่บ้านตอนเย็นๆทุกๆวัน ผมต้องล้างจาน แล้วก็ซ้อมประมาณ17:00 ผมเริ่มจากการวิ่ง5-6กิโลเมตร แล้วก็กระโดดเชือก500ครั้ง รอบละ100 - 200
แล้วผมก็ดึงข้อ30ครั้ง รอบแรก20ครั้ง รอบสอง10ครั้ง หลังจากนั้นผมก็วิดพื้น60 ครั้ง รอบละ20 แล้วผมก็ได้ให้พ่อทับขาให้ผมได้ซิดอัพ100ครั้ง แบบนี้ทุกๆวันผมไม่เคยเบื่อ จนเมื่อผมถามแม่ ไม่กล้าถามพ่อ ผมถามแม่ว่า จบม.3ให้เข้าโรงเรียนกีฬาได้ไหม แม่ผมก็ตอบประมาณว่าไม่ค่อยอยากให้ผมเข้า แล้วมีอีกหลายคำถาม ผมถามแม่ในวันต่อมา ปิดเทอมไปค่ายมวยได้ไหม แม่ผมก็ตอบแนวเดิมอีกว่า แล้วใครจะไปส่ง ผมก็ได้แค่เงียบ ผมเหนี่อยใจทุกๆวัน และผมเริ่มหมดกำลังใจทุกๆวัน แต่ผมก็ยังสู้ตามหาฝัน จนเมื่อวันที่ 23/1/2562 หรือวันที่ลงกระทู้นี้ ผม...ได้บอกแม่ว่าราชภัฏไม่มีสาขาครูกีฬาเลยแม่ แม่ผมทำให้ผมปวดใจมากๆ แม่บอกว่า จะเอาอะไรหนักหนากับกีฬา ตัวเอง(ผม)เก่งอะไร!? ซ้อมก็ไม่เคยเห็นซ้อมจริงจัง ทั้งที่ในใจผมอยากบอกว่า ผมซ้อมจริงจังแล้ว ผมพยายามมากๆแล้วผมทำเต็มที่ของผมจริงๆแล้ว ยังไงๆถ้ายังไม่ถึงเวลา ผมขอสู้ต่อครับ ซ้อมต่อ ถึงไม่มีใครสนผมก็จะซ้อมต่อ