ผมเป็นคนนึงที่ได้เรียกว่า เป็นชู้ เจ็บปวดเหมือนกัน แต่หนีไม่พ้นคำนี้  วันนี้ผมถอยออกมาแล้ว แต่ออกมาด้วยความเจ็บปวด คิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ยังไง ทำไปได้อย่างไร ผมคิดว่า ผมไม่ใช่คนแรกในโลกใบนี้หรอกที่ตกอยู่ในสภาพนี้  เอาล่ะ ผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงคนที่ผมเคยแอบชอบ ตั้งแต่สมัยเรียน ก็ด้วยเพราะตามหาครับถึงเจอ แต่บอกก่อนนะครับ ว่า ครั้งแรกผมไม่ได้คิดอะไรเลย เพียงแค่อยากรู้ ว่าเธอสุขสบายดีมั้ย แค่นั้นจริงๆ ต่อมา เราได้คุยกัน ผมถามเธอไปว่า พ่อของลูกไปไหน ทำไมไม่เคยเห็นในเฟรมเลย หมายถึงรูปใน fb เธอตอบมาว่า เขาทิ้งไป เธอเลี้ยงลูกคนเดียว แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวที่ผ่านมา ว่าเป็นยังไงมา ทีแรกพ่อเด็กไม่ยอมรับลูกด้วยซ้ำ บอกว่า 90% ไม่ใช่ลูกเค้า แล้วก็หายไป จนลูกคลอด 6 เดือน ถึงกลับมา เคลียหนี้ทุกอย่างให้เธอ เธอก็ถามเค้าว่า เห็นเป็นลูกมั้ย คำตอบที่ได้คือ ถึงไม่ใช่ลูก ก็เลี้ยงได้  เชื่อมั้ยว่าผมได้ยินคำนั้น ผมโคตรโมโหเธอเลยที่ไปเลือกคนอย่างนั้น และตลอดเวลาที่อยู่กันมาไม่เคยดูแลเอาใจใส่ ให้เงินอย่างเดียว จบ!! แม้กระทั่ง รูปถ่ายกับลูก ยังไม่มี แล้วเราก็พูดคุยกันมาเรื่อยๆ ผมเองก็เล่าว่า ชอบเธออย่างไร ตอนไหน แต่เธอไม่เคยสนใจ ผมพรั่งพรูให้เธอได้ฟัง แต่ในใจผมตอนนั้นยังไม่คิด ว่าจะมาคบกัน ว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง คบกันไป ความรู้สึกมันก็ไป ถอนตัวไม่ได้ พร้อมกับ ณ เวลาที่ผมเข้ามา ลูกเธอก็ปาเข้าไป 5 ขวบแล้ว รู้เรื่องแล้ว แล้วเราก็มีสัมพันธ์กัน ไปมาหาสู่กัน ไปบ้านเธอ และเธอก็ไปบ้านผม ทีแรกยอมรับเลย ว่าพ่อเธอแสดงออกชัดเจน ว่าไม่ชอบผม เพราะจน แล้วก็เรื่องสำคัญอีกเรื่องคือ ลูกสาวเค้ายังไม่เลิกกับพ่อเด็ก คือยังรับเงินอยู่ทุกเดือน ถึงตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าผมกำลังทำชั่วมาก เธอบอกว่า อยากเลิกกับพ่อของเด็ก มาแต่งงานกับผม อยากให้ผมดูแล เธอกับลูกให้ได้ คำว่าดูแล คือเลี้ยงดูทุกอย่าง เธอไม่ได้ทำงาน เลี้ยงลูกอย่างเดียว แล้วไลฟ์สไตล์ ค่อนข้างไปทาง ไฮโซ ผมทำงานรายได้เดือนละ 30,000 ในตอนนั้น ก็ตั้งใจกลับมาทำงานที่บ้าน เป็นธุระกิจ เล็กๆ เพราะที่บ้านอยากให้ผมกลับมาทำนานแล้ว ก็เลยเอาวะ ถ้าเป็นงั้น คงน่าจะพอมีรายได้เยอะขึ้น แต่ผมยังไม่สามารถที่จะ ซัพพอร์ตเธอได้ ว่ากันตามตรงเลย ตลอดเวลาที่คบกัน เธอพูดอยู่ตลอด ว่าอยากให้ผมทำให้ แต่เธอก็ไม่ได้มาช่วยอะไร ซึ่งผมก็เข้าใจ และไม่พูดอะไร ที่บ้านเธอก็รู้ว่าคบกับผม ในขณะที่ คาราคาซัง กับพ่อของลูกอยู่ จนถึงวันที่สามีเค้ารู้เรื่อง ก็มีเรื่องกัน เธอโดนทำร้าย ซึ่งผมทำอะไรไม่ได้เลย ถามว่าผม เข้าใจมั้ย ผมเข้าใจดี เป็นผมผมก็โมโห พี่สาวเธอคุยกับผม บอกว่า ขอให้เธอได้คุย ได้ตกลงกับ พ่อเด็กก่อนได้มั้ย ผมบอกโอเค หลังจากตรงนี้ ผมก็คิดว่า น่าจะเลิกกัน เธอย้ายคอนโดใหม่ ออกมาอยู่กับผม หวังว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมจ่ายให้เธอเดือนละ 21,000 ผมให้ได้เท่านั้นจริงๆ และเราทะเลาะกัน ในเรื่องของการแต่งงาน เธอบอกว่า ผมต้องจัดงานแต่งงาน ผมบอกว่า แต่งงานน่ะ แต่งแน่ แต่เรื่องกินอยู่ เลี้ยงดูเธอกับลูกให้ได้ มันสำคัญกว่า เพราะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตาม เรื่องนั้น เรื่องนี้ ผมขมวดรวมมาเป็น เงิน ตัวเดียวเท่านั้น ผมจึงบอกกับเธอไปว่า เธอยังไม่เคลีย กับพ่อเด็กเลย ผมจะทำอย่างงั้น ได้ยังไง เธอตอบว่า ไม่เกี่ยว แค่เพียงผม จัดการแต่งงาน ทุกอย่างจบ ใครจะไปทำอะไรได้   เฮ้ย!!!!!! ผมทำไม่ได้ ถ้าเธอไม่เคลีย ผมไปต่อไม่ได้  เคลียในความเข้าใจของผมคือ เขาทั้ง 2 คน ต้องคุยกัน ว่าเฮ้ย เลิกกันนะ อยู่กันต่อไปไม่ได้ละ บลาๆ เรื่องลูกจะเอายังไง บลาๆ สำหรับผม มันต้องเป็นแบบนี้  แต่นี่ไม่มีการพูดคุย อะไรทั้งนั้น แล้วเราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก สุดท้าย สามีเธอไม่ยอมเลิก หลายๆคนอาจนึกว่า ทำไมผมไม่ออกมา ตัดใจซะ ใช่ครับ แม้แต่ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่ตัดใจ จนสามีเธอกลับมา ก็ไปหาเธอที่คอนโดใหม่ ส่วนผม ต้องกลับบ้าน ครั้งนี้ ผมตัดใจแล้วครับ ผมรู้สึกว่า มันไม่ใช่ละ มันก็จริง ที่ผมยังไม่สามารถดูแลเธอได้ ทำได้เพียงเท่านั้น ให้เงินได้เพียง 21,000 ต่อเดือนเท่านั้น เราต่างคน ต่างรู้ตัว ค่อยๆเฟดออกจากกัน เธอยังไลน์มาหาผม บอกคิดถึง อย่างงั้น อย่างงี้ โทรมา ผมคุยแป๊บเดียว เพราะไม่อยากคุยแล้ว หลังจากวางไป เธอส่งข้อความมาว่า เธอท้อง พร้อมส่งรูป ที่ตรวจครรภ์ มาให้ดู และบอกผมว่า เป็นลูกผม เธอเครียดมาก และสามีเธอก็รู้ ว่าเธอท้อง แต่ด้วยระยะเวลา ทำให้เธอแน่ใจว่า เด็กคนนี้ เป็นลูกผม ผมไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ผมโอนเงินให้เธอเดือนละ 15,000 บาท ตั้งแต่รู้เป็นต้นมา และตลอดเวลา เราไม่ได้คุยกันเลย เธอบอกไม่อยากคุยกับใคร และที่บ้านเธอก็ไม่รู้ด้วยว่า เด็กคนนี้ เป็นลูกผม ณ ขณะนี้ 6 เดือนแล้วครับ เราพึ่งได้คุยกันเมื่อวาน ผลสรุปคือ เธอจะไม่ให้ลูกผม เธอบอกไม่อยากให้ยุ่งยาก ลูกคนนี้ จะไม่มีทางได้รู้ ว่าผมเป็นพ่อ ผมบอกกับเธอว่า ผมขอลูก แล้วเราก็จบกันไป เธอไม่ยอมให้ แต่เธอบอกให้ผมส่งเสียลูกได้  ความรู้สึกผมมันแบบ อธิบายไม่ถูก มันเจ็บปวด ผมบอกเธอว่า ผมเลี้ยงลูกได้นะ ผมมีทุกอย่าง มีบ้าน มีรถ มีอาชีพ แค่ผมมีน้อยก็เท่านั้น ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ เธอไม่ยอม แล้วก็ว่าผมสารพัด ว่าจัดการอะไรไม่ได้ซักอย่าง ผมทำไม่ได้จริงๆ ถ้าจะให้ผมแต่งงานกับเธอ โดยที่ยังไม่เคลียอีกฝ่ายนึง โดยที่มันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ผมไม่โอเค มันไม่แฟร์ ก็ผมรู้สึกแบบนี้ ท้ายที่สุด ผมบอกกับเธอว่า ผมจะส่งเสียลูก ไปตลอด แม้ว่า ลูกจะไม่ได้รู้ และผมจะไม่ได้สัมผัสลูกเลย ผมยอม ผมอยากออกมาจากมุมมืด มันอาจจะเป็นกรรมของผม ก็ได้ ผมคิดแบบนั้น แต่ลึกๆ มันโหดร้ายกับผมมากไปหน่อย ที่จะไม่ได้เลี้ยงดูเด็กคนนึง ที่เป็นลูกเราแท้ๆ ไม่ได้เห็นเขาเติบโต มันโหดร้ายเกินไปครับ เพื่อนๆพี่ๆ ที่เข้ามาอ่าน อาจจะด่า ว่า ผม ต่างๆนานา ผมยอมรับครับ แต่ผมไม่อยากอยู่จุดนี้เลย ผมพอแล้ว ติดแต่ตรงที่ดันมีลูก กำหนดคลอด ก็ พฤษภา ปีนี้แหละครับ ผมจะทำอะไรได้มั้ย ทางกฏหมาย ผมคงไม่มีสิทธิ์