คบมาเกือบสี่ปีแล้ว อยู่ไกลกันคนละจังหวัด เราทำงานอยู่ กทม.ใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอด เขาอยู่บ้านเกิดกับครอบครัว เราไม่เคยอยู่ด้วยกันเลยตั้งแต่เริ่มเป็นแฟนมา เพราะคบกันตอนช่วงเรียนจบ ต่างแยกย้ายตามความฝัน
ช่วงสามปีแรก เราดูรักกันมาก เค้าไม่เคยทำให้เราต้องเสียใจ พยายามหาเวลามาเจอกันเดือนละสองครั้งในช่วงวันหยุด เพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เรามีความสุขกันมาก เขาแคร์ความรู้สึกทุกอย่าง
ช่วงไม่กี่เดือนผ่านมา เขาเริ่มเปลี่ยนไปมาก แบบที่เราไม่คิดว่าเขาจะเป็น เขาเริ่มตีตัวออกห่าง ไม่ค่อยมาหา ติดเพื่อน ติดเหล้า เพราะเขาหาเงินได้มากขึ้นจากทำธุรกิจ เขาจะต้องออกไปกินเหล้าสัปดาห์ละ 2-3 ครั้ง และกลับบ้านตอนเช้าทุกครั้งที่ออกไปกินเหล้ากับเพื่อน เราร้องไห้บ่อยมาก น้อยใจ เพราะไม่สามารถเจอกันได้เวลาที่อยากเจอ บางครั้งเราเหนื่อยมาก เราอยากระบายทุกอย่าง แต่เค้าไม่เคยมีเวลาพอจะรับฟังเลย เค้าทำธุรกิจส่วนตัวที่บ้าน เค้าจะอ้างว่าไม่มีเวลาตลอด เราต้องการโทรหาแค่วันละไม่นาน ยังต้องถามเขาเลยว่าว่างพอคุยกับเราได้ไหม เพราะเราแค่อยากคุย อยากได้กำลังใจ เค้าก็ยอมคุยกับเรานะ แต่คุยกันแบบที่เซงๆ เบื่อๆ ถามคำตอบคำ เราถามฝ่ายเดียว จนเราเริ่มรำคานตัวเองที่เรียกร้องหาความรักอยู่ฝ่ายเดียว แต่พอเวลาเขาว่าง เค้าก็จะนัดไปเจอเพื่อนกินเหล้า เวลาที่คุยปกติก็แย่แล้ว ตอนออกไปกินเหล้าแย่กว่า เราติดต่อเขาตั้งแต่ช่วงเย็นทุกครั้งที่ไปกินเหล้า ตั้งแต่ออกบ้านเขาก็จะเริ่มไม่อ่านไลน์ บางทีอ่านแต่ไม่ตอบ ปล่อยเราทิ้งข้อความฝ่ายเดียว โทรหาติดไม่รับสาย แต่เขายังลงรูปแก้วเหล้าในสตอรี่ไอจี ยังกดไลค์คนอื่นๆ ได้ในช่วงตีสองตีสาม จนเช้าอีกวันเขาก็กลับบ้าน และก็จะมาขอโทษเสมอว่าไม่ได้ตั้งใจ อยู่กับเพื่อนไม่ได้สนใจโทรศัพท์
บางเรื่องที่เราน้อยใจ เขามองว่าไร้สาระ เช่น ไม่ชอบบอกรัก บอกคิดถึง หรือเป็นห่วงเรา ไม่ชอบลงรูปคู่ ไม่ชอบให้แท็กหา หรือไม่เคยโพสให้ ไม่กดไลค์เรา ไม่เคยมีของขวัญวันเกิด หรือแม้แต่อวยพร ไม่เคยเซอร์ไพรส์ ไม่เคยอยู่ด้วยกันในช่วงเทศกาลที่คู่อื่นมีเวลาให้กัน แต่เขากลับใช้เวลาช่วงนั้นอยู่กับเพื่อนๆ ทุกปี
เราร้องไห้บ่อยมาก เพราะเขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลย จนมาคิดว่าถ้าเราบอกเลิกทั้งที่ยังรัก เราเจ็บแน่ๆ แต่ถ้าทนต่อไปเราก็เจ็บ มันมีดีบ้าง แย่บ้าง ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เขาก็มาขอโทษ มาขอโอกาสบ่อยๆ แต่ดีได้ไม่เกินวันเดียวก็เป็นเหมือนเดิม
ล่าสุดเราตัดสินขอเลิกเอง เขากลับมาร้องไห้ อยากให้เป็นเหมือนเดิม ขอโอกาสเริ่มใหม่ จะปรับปรุงตัวใหม่ เพราะเค้าพูดเสมอว่าไม่มีใครรักเขาได้เท่าเราแล้ว ไม่มีใครทนนิสัยแย่ๆเขาได้เท่าเรา เขาก็บอกว่าเขารักเรานะ อยากมีอนาคตร่วมกัน แต่ขอใช้ชีวิตให้สุดช่วงวัยรุ่นก่อน เพราะถ้าแต่งงานไปเขาอาจไม่ได้ทำอะไรแบบนี้แล้ว แต่เราไม่รู้ว่าควรทำยังไง เราจะทนได้จนถึงวันนั้นไหม สุดท้ายเราก็ยอมให้โอกาส
แฟนติดเหล้า ติดเพื่อน นิสัยเปลี่ยนไปมาก ไม่แคร์เราเลย ไม่รู้ว่าเราควรไปต่อ หรอพอแค่นี้
ช่วงสามปีแรก เราดูรักกันมาก เค้าไม่เคยทำให้เราต้องเสียใจ พยายามหาเวลามาเจอกันเดือนละสองครั้งในช่วงวันหยุด เพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เรามีความสุขกันมาก เขาแคร์ความรู้สึกทุกอย่าง
ช่วงไม่กี่เดือนผ่านมา เขาเริ่มเปลี่ยนไปมาก แบบที่เราไม่คิดว่าเขาจะเป็น เขาเริ่มตีตัวออกห่าง ไม่ค่อยมาหา ติดเพื่อน ติดเหล้า เพราะเขาหาเงินได้มากขึ้นจากทำธุรกิจ เขาจะต้องออกไปกินเหล้าสัปดาห์ละ 2-3 ครั้ง และกลับบ้านตอนเช้าทุกครั้งที่ออกไปกินเหล้ากับเพื่อน เราร้องไห้บ่อยมาก น้อยใจ เพราะไม่สามารถเจอกันได้เวลาที่อยากเจอ บางครั้งเราเหนื่อยมาก เราอยากระบายทุกอย่าง แต่เค้าไม่เคยมีเวลาพอจะรับฟังเลย เค้าทำธุรกิจส่วนตัวที่บ้าน เค้าจะอ้างว่าไม่มีเวลาตลอด เราต้องการโทรหาแค่วันละไม่นาน ยังต้องถามเขาเลยว่าว่างพอคุยกับเราได้ไหม เพราะเราแค่อยากคุย อยากได้กำลังใจ เค้าก็ยอมคุยกับเรานะ แต่คุยกันแบบที่เซงๆ เบื่อๆ ถามคำตอบคำ เราถามฝ่ายเดียว จนเราเริ่มรำคานตัวเองที่เรียกร้องหาความรักอยู่ฝ่ายเดียว แต่พอเวลาเขาว่าง เค้าก็จะนัดไปเจอเพื่อนกินเหล้า เวลาที่คุยปกติก็แย่แล้ว ตอนออกไปกินเหล้าแย่กว่า เราติดต่อเขาตั้งแต่ช่วงเย็นทุกครั้งที่ไปกินเหล้า ตั้งแต่ออกบ้านเขาก็จะเริ่มไม่อ่านไลน์ บางทีอ่านแต่ไม่ตอบ ปล่อยเราทิ้งข้อความฝ่ายเดียว โทรหาติดไม่รับสาย แต่เขายังลงรูปแก้วเหล้าในสตอรี่ไอจี ยังกดไลค์คนอื่นๆ ได้ในช่วงตีสองตีสาม จนเช้าอีกวันเขาก็กลับบ้าน และก็จะมาขอโทษเสมอว่าไม่ได้ตั้งใจ อยู่กับเพื่อนไม่ได้สนใจโทรศัพท์
บางเรื่องที่เราน้อยใจ เขามองว่าไร้สาระ เช่น ไม่ชอบบอกรัก บอกคิดถึง หรือเป็นห่วงเรา ไม่ชอบลงรูปคู่ ไม่ชอบให้แท็กหา หรือไม่เคยโพสให้ ไม่กดไลค์เรา ไม่เคยมีของขวัญวันเกิด หรือแม้แต่อวยพร ไม่เคยเซอร์ไพรส์ ไม่เคยอยู่ด้วยกันในช่วงเทศกาลที่คู่อื่นมีเวลาให้กัน แต่เขากลับใช้เวลาช่วงนั้นอยู่กับเพื่อนๆ ทุกปี
เราร้องไห้บ่อยมาก เพราะเขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลย จนมาคิดว่าถ้าเราบอกเลิกทั้งที่ยังรัก เราเจ็บแน่ๆ แต่ถ้าทนต่อไปเราก็เจ็บ มันมีดีบ้าง แย่บ้าง ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เขาก็มาขอโทษ มาขอโอกาสบ่อยๆ แต่ดีได้ไม่เกินวันเดียวก็เป็นเหมือนเดิม
ล่าสุดเราตัดสินขอเลิกเอง เขากลับมาร้องไห้ อยากให้เป็นเหมือนเดิม ขอโอกาสเริ่มใหม่ จะปรับปรุงตัวใหม่ เพราะเค้าพูดเสมอว่าไม่มีใครรักเขาได้เท่าเราแล้ว ไม่มีใครทนนิสัยแย่ๆเขาได้เท่าเรา เขาก็บอกว่าเขารักเรานะ อยากมีอนาคตร่วมกัน แต่ขอใช้ชีวิตให้สุดช่วงวัยรุ่นก่อน เพราะถ้าแต่งงานไปเขาอาจไม่ได้ทำอะไรแบบนี้แล้ว แต่เราไม่รู้ว่าควรทำยังไง เราจะทนได้จนถึงวันนั้นไหม สุดท้ายเราก็ยอมให้โอกาส