เป็นกระทู้แรกที่ระบายความรู้สึกผ่านพันทิปนะ  ว่าด้วยเรื่องเราคบกับแฟนมาเกือบปีละ (ยังไม่ได้แต่งงาน) เลยตัดสินใจอยู่ด้วยกันระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาเรารู้สึกว่าแฟนโอเค เราอายุ 28 ส่วนแฟนอายุ 33 แต่ก่อนหน้าที่เราจะคบกับแฟนคนนี้ เราใช้ชีวิตโสดอยู่นานเลยล่ะ นานซะจนคิดว่าคงอยู่คนเดียวแบบนี้ไปตลอด พอตัดสินใจอยู่ด้วยกันแล้วเรากับแฟนก็ต่างทำอะไรร่วมกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกัน เอาเป็นว่าน้อยครั้งที่จะห่างกัน มีอยู่วันนึงเมื่อไม่นานมานี้เอง วันนั้นเป็นวันหยุดของแฟน  ส่วนเราทำงานปกติ วันหยุดแฟนก็ไปเยี่ยมญาติที่อยูไม่ไกลจากที่พักของเรา ก่อนเราเลิกงาน แฟนก็โทบอกให้เราแวะหาที่บ้านญาติเพื่อไปกินข้าวเย็นที่นั่น ตอนแรกเราก็ไม่โอเคเพราะรู้สึกไม่ได้สนิทกับญาติแฟน แต่ก็ตัดสินใจไป พอไปถึงก็ทำกับข้าวกินกัน แต่แฟนเราไปกินเบียรกับลูกพี่ลูกน้องที่บ้านอีกหลังนึง เราก็นั่งอยู่กับญาติแฟน เวลาผ่านไปสักพักเรามีความรู้สึกน้อยใจแฟนอย่างมากว่าทำไมไม่มานั่งกับเรา สักพักเราขึงขับรถกลับมาห้องก่อนแฟน และโทรบอกแฟนว่าไม่ต้องกลับ นอนนั่นแหล่ะ แต่ตอนพูดในใจเราคืออยากให้แฟนรีบกลับมาห้องมาก เราคิดในใจนะ ว่าทำไมเราถึงรู้สึกน้อยใจแฟนได้ขนาดนี้ ในคืนนั้นเราทะเลาะกับแฟนแรงมากจนเราเอ่ยปากขอเลิกกับเค้า เนื่องจากเราไม่อยากเถียงกับเค้าแล้ว เค้าบอกทำไมเราถึงเป็นคนที่เอาแต่ใจและใจแคบขนาดนี้ เราเสียใจมาก เราร้องไห้เค้าเองก็ร้องไห้เหมือนกัน แต่ที่เราเป็นแบบนี้เพราะเราน้อยใจที่เค้าไม่สนใจเรา  พอทะเลาะกันสักพักเราก็ไม่นอนบนเตียงกับเค้า ขนหมอนขนผ้าห่มมานอนข้างล่าง เค้าก็ตามให้เราไปนอนข้างบน ในใจก็สับสนไปหมดแต่ที่แน่ๆคือเราไม่อยากเลิกกับเค้าอยู่แล้วเลยนอนข้างบนด้วยกัน  พอผ่านไปอีกวันเราก็ดีกัน และเราก็ระเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนเราเค้าบอกเข้าใจเรานะ ที่เราเป็นแบบนี้อาจเพราะเราอยู่ห่างไกลเพื่อนๆ และไม่ค่อยเข้าสังคม บวกกับอยู่คนเดียวมานาน พอมีแฟน ความรู้สึกมันเลยทำให้เราคิดว่าชีวิตก็มีแค่แฟน  และคาดหวังมากเกินไป อยากถามเพื่อนๆสมาชิกใครเป็นเหมือนเราบ้าง ขอคำแนะนำการใช้ชีวตคู่ให้ยืดด้วย ขอบคุณค่ะ 🙏🙏🙏