สวัสดีค่ะ อยากถามเเละอยากแชร์ประสปการณ์ ความรุ้สึกผิด และตราบาป ของการทำแท้งค่ะ 😢😢
ตอนนั้นอายุประมาณ 15 ปีค่ะ ยังเรียนหนังสืออยุ่ กำลังจะจบม.3 พอดี ปจด.ไม่มา ก้อตกใจ เพราะเราเคยมีอะไรกับแฟนแต่ไม่กี่ครั้งนะคะ เขาก้อเปนรุ่นพี่เราอ่ะค่ะ แต่ตอนนั้นเขาก้อบอกกับเราว่า ไม่ท้องหรอก แต่พอเกิดเรื่องเราก้อบอกเขาว่าเราน่าจะท้อง เขาเรยบอกกับเราว่าเขาตั้งใจทำให้เราท้อง เขาอยากแต่งงานและใช้ชีวิตกับเรา(ตอนที่ยังขอเงินพ่อแม่ใช้อยุ่นี่หรอ? เราคิด) คือตอนนั้นเราเสียใจมาก ร้องไห้หนักมาก เพราะเราอยากเรียนต่อมาก อยากมีอนาคตที่ดี แต่ทำไมผุ้ชายคนนี้ถึงจะมาดึงชีวิตเราลงเหว เราก็ขอเลิกกับเขา เราได้แต่ร้องไห้ จนคิดได้แค่ว่าทางเดียวที่จะได้เรียนต่อ คือเราต้องเอาเด็กออก เราทำทุกวิธีที่เขาว่าดี กินยาสตรี กินยาดองเหล้า แต่ก็ไม่ออก จนกระทั่งได้ยาอะไรไม่รุ้ เขาว่ากินแล้วเด็กออกแน่นอน ราคา 1,500 มากิน ปวดท้อง แล้วเด็กก็ออกมาจริงๆ วันนั้นตอนเช้า 30 พ.ค. 2552 วันที่เราต้องไป ร.ร. เราบอกแม่ว่า อย่าเข้าไปในห้องหนูนะเสื้อผ้าในตระกร้ากับกระเป๋าในห้องเดี๋ยวหนูจะเอาไปซักเอง แม่ก้อคงแปลกใจเราทำไมบอกแม่อย่างนั้น เราซ่อนศพของเด็กน้อยผุ้ชายที่เป็นลูกของเราไว้ในกระเป๋าใบนั้น แล้วเราก็ไปโรงเรียน เราตกเลือด เวียนหัว ปวดท้อง อาเจียน ทรมานมาก พอเรากลับมาจากโรงเรียนประมานเที่ยง แม่ถามว่าเป็นไงบ้าง พร้อมกับน้ำตาบนหน้าแม่ เราก้อนั่งร้องไห้กราบแม่ บอกว่าหนูขอโทษๆๆๆ แม่ถามมาว่า เวียนหัวไหม เลือดออกเยอะไหม เราได้แต่ร้องไห้ และกลัวคนจะรุ้ แม่ก็พาเราไปฉีดยาที่คลีนิก กลัวเราจะตกเลือด จากนั้นอาการเราก็เริ่มดีขึ้น แต่ใจเราไม่เคยรุ้สึกดีตาม เราทำบุญใส่บาตรกรวดน้ำให้เขา แต่เราก็ไม่เคยเรยที่จะให้อภัยตัวเองที่ฆ่าลูกของตัวเองได้ลงคอ เราไปทำงานที่ต่างประเทศ เราพอมีเงินเราก็ให้แม่ทำบุญให้เขาตลอด แต่เราไม่รุ้หรอกว่าเขาได้รับรึป่าว 😥😥
มันเป็นความรุ้สึกผิด มันเป็นตราบาปติดตัว ชีวิตไม่ค่อยมีความสุข รุ้สึกว่าตัวเองนี่เลวเนาะ ขนาดหมามันยังรักลูกของมัน มันยังไม่ฆ่าลูกของมันเรย เรานี่ชั่วกว่าหมาอีก ฆ่าได้แม้แต่ลูกในไส้😢😢 เวลาผ่านไปหลายปี เราได้แต่งงาน อยุ่กันกันได้พักใหญ่ แฟนเราอยากมีลูก เราเรยตัดสินใจลองเอาลูกอีกครั้ง เราคอยประคบประหงม ดูแลอยากได้ลูก และเเล้วเวรกรรมก็ตามทัน แล้วแท้งลูกตอนสี่เดือน😢😢 เราร้องไห้เสียใจมาก ลูกเราตายในท้อง หัวใจไม่เต้น เราทรมานหัวใจมาก เราเข้าใจความรุ้สึกของลูกคนแรกเราเรย ว่าเขาคงเสียใจมาก ที่เขาไม่ได้เกิด ที่เราไปฆ่าเขา เราทรมาณมาก หมอเหน็บยาให้เด็กออก แต่รกไม่ออก ต้องขูดมดลูก เจ็บปวดทรมานทั้งกายและใจ ตอนนี้ร่างกายดีขึ้น เราก็ทำบุญใสบาตรให้ลูกทั้งสอง ถวายสังฆทานให้เขาทั้งสอง
เราอยากแชร์ประสปการณ์ อยากเตือนคนที่คิดจะทำแท้ง อยากบอกว่า อย่าทำเรย อย่าฆ่าเขาเหมือนที่เราได้ทำเรย และอยากให้ป้องกันให้ดีแต่ถ้ามีแล้วอย่าฆ่าเขาเรย มันเปนตราบาปที่ติดตัวไปตลอดชีวิต ได้โปรด อย่าทำบาปเหมือนเราเรยเนาะ ชีวิตไม่มีความสุขหรอก อยากเตือนผุ้ที่คิดจะทำ อย่าให้ชีวิตของคุนเป็นเหมือนเราเรย เหมือนตกนรก ทั้งที่มีชีวิตอยุ่ค่ะ อยากถามเพื่อนๆที่เคยทำแท้ง รุ้สึกผิดเหมือนเรารึป่าว หรือมีวิธีไหน ที่จะทำให้จิตใจดีขึ้นได้บ้างคะ?
ใครเคยทำแท้งบ้างคะ? รู้สึกผิดเหมือนเรามั้ย ?? ตราบาปนั้นติดอยุ่ในใจไม่เคยลบเลือน
ตอนนั้นอายุประมาณ 15 ปีค่ะ ยังเรียนหนังสืออยุ่ กำลังจะจบม.3 พอดี ปจด.ไม่มา ก้อตกใจ เพราะเราเคยมีอะไรกับแฟนแต่ไม่กี่ครั้งนะคะ เขาก้อเปนรุ่นพี่เราอ่ะค่ะ แต่ตอนนั้นเขาก้อบอกกับเราว่า ไม่ท้องหรอก แต่พอเกิดเรื่องเราก้อบอกเขาว่าเราน่าจะท้อง เขาเรยบอกกับเราว่าเขาตั้งใจทำให้เราท้อง เขาอยากแต่งงานและใช้ชีวิตกับเรา(ตอนที่ยังขอเงินพ่อแม่ใช้อยุ่นี่หรอ? เราคิด) คือตอนนั้นเราเสียใจมาก ร้องไห้หนักมาก เพราะเราอยากเรียนต่อมาก อยากมีอนาคตที่ดี แต่ทำไมผุ้ชายคนนี้ถึงจะมาดึงชีวิตเราลงเหว เราก็ขอเลิกกับเขา เราได้แต่ร้องไห้ จนคิดได้แค่ว่าทางเดียวที่จะได้เรียนต่อ คือเราต้องเอาเด็กออก เราทำทุกวิธีที่เขาว่าดี กินยาสตรี กินยาดองเหล้า แต่ก็ไม่ออก จนกระทั่งได้ยาอะไรไม่รุ้ เขาว่ากินแล้วเด็กออกแน่นอน ราคา 1,500 มากิน ปวดท้อง แล้วเด็กก็ออกมาจริงๆ วันนั้นตอนเช้า 30 พ.ค. 2552 วันที่เราต้องไป ร.ร. เราบอกแม่ว่า อย่าเข้าไปในห้องหนูนะเสื้อผ้าในตระกร้ากับกระเป๋าในห้องเดี๋ยวหนูจะเอาไปซักเอง แม่ก้อคงแปลกใจเราทำไมบอกแม่อย่างนั้น เราซ่อนศพของเด็กน้อยผุ้ชายที่เป็นลูกของเราไว้ในกระเป๋าใบนั้น แล้วเราก็ไปโรงเรียน เราตกเลือด เวียนหัว ปวดท้อง อาเจียน ทรมานมาก พอเรากลับมาจากโรงเรียนประมานเที่ยง แม่ถามว่าเป็นไงบ้าง พร้อมกับน้ำตาบนหน้าแม่ เราก้อนั่งร้องไห้กราบแม่ บอกว่าหนูขอโทษๆๆๆ แม่ถามมาว่า เวียนหัวไหม เลือดออกเยอะไหม เราได้แต่ร้องไห้ และกลัวคนจะรุ้ แม่ก็พาเราไปฉีดยาที่คลีนิก กลัวเราจะตกเลือด จากนั้นอาการเราก็เริ่มดีขึ้น แต่ใจเราไม่เคยรุ้สึกดีตาม เราทำบุญใส่บาตรกรวดน้ำให้เขา แต่เราก็ไม่เคยเรยที่จะให้อภัยตัวเองที่ฆ่าลูกของตัวเองได้ลงคอ เราไปทำงานที่ต่างประเทศ เราพอมีเงินเราก็ให้แม่ทำบุญให้เขาตลอด แต่เราไม่รุ้หรอกว่าเขาได้รับรึป่าว 😥😥
มันเป็นความรุ้สึกผิด มันเป็นตราบาปติดตัว ชีวิตไม่ค่อยมีความสุข รุ้สึกว่าตัวเองนี่เลวเนาะ ขนาดหมามันยังรักลูกของมัน มันยังไม่ฆ่าลูกของมันเรย เรานี่ชั่วกว่าหมาอีก ฆ่าได้แม้แต่ลูกในไส้😢😢 เวลาผ่านไปหลายปี เราได้แต่งงาน อยุ่กันกันได้พักใหญ่ แฟนเราอยากมีลูก เราเรยตัดสินใจลองเอาลูกอีกครั้ง เราคอยประคบประหงม ดูแลอยากได้ลูก และเเล้วเวรกรรมก็ตามทัน แล้วแท้งลูกตอนสี่เดือน😢😢 เราร้องไห้เสียใจมาก ลูกเราตายในท้อง หัวใจไม่เต้น เราทรมานหัวใจมาก เราเข้าใจความรุ้สึกของลูกคนแรกเราเรย ว่าเขาคงเสียใจมาก ที่เขาไม่ได้เกิด ที่เราไปฆ่าเขา เราทรมาณมาก หมอเหน็บยาให้เด็กออก แต่รกไม่ออก ต้องขูดมดลูก เจ็บปวดทรมานทั้งกายและใจ ตอนนี้ร่างกายดีขึ้น เราก็ทำบุญใสบาตรให้ลูกทั้งสอง ถวายสังฆทานให้เขาทั้งสอง
เราอยากแชร์ประสปการณ์ อยากเตือนคนที่คิดจะทำแท้ง อยากบอกว่า อย่าทำเรย อย่าฆ่าเขาเหมือนที่เราได้ทำเรย และอยากให้ป้องกันให้ดีแต่ถ้ามีแล้วอย่าฆ่าเขาเรย มันเปนตราบาปที่ติดตัวไปตลอดชีวิต ได้โปรด อย่าทำบาปเหมือนเราเรยเนาะ ชีวิตไม่มีความสุขหรอก อยากเตือนผุ้ที่คิดจะทำ อย่าให้ชีวิตของคุนเป็นเหมือนเราเรย เหมือนตกนรก ทั้งที่มีชีวิตอยุ่ค่ะ อยากถามเพื่อนๆที่เคยทำแท้ง รุ้สึกผิดเหมือนเรารึป่าว หรือมีวิธีไหน ที่จะทำให้จิตใจดีขึ้นได้บ้างคะ?