คือรู้แค่ว่าเราไม่ปกติเหมือนคนทั่วไปสักเท่าไหร่
ไม่มั่นใจในตัวเองเลย กังวลตลอดเวลายิ่งถ้าออกไปในสังคมไม่ได้เลยครับคิดกังวลไปหมดแม้แต่คนเขามองเรายังไง
เขาขำอะไร(ผมก็ไม่รู้)แต่ผมคิดไว้ก่อนว่าเขาขำรูปร่างหน้าตาเรา ยิ่งตอนอยู่โรงเรียนเขาก็จะมองผมเป็นเอ๋อนั้นแหละครับ
แต่กับเพื่อนที่สนิทจริงๆผมก้อหยาบคายตามประสาผู้ชายปกติน่ะครับ แต่กับคนไม่สนิทผมไม่เอาเลยไม่กล้าพูดด้วยเท่าไหร่
หรือพูดด้วยแต่จะล่กๆมึนๆเพราะผมคิดแล้วคิดอีกว่าจะพูดยังไงแบบไหนให้ไม่มีปัญหาหรือไม่ไร้มารยาท
โดนหัวเราะเยาะโดนแกล้งบ่อยมากครับด้วยความซื่อบื้อยอมคนไปทั่ว ผมร่างกายไม่แข็งแรงมากๆจึงไม่ตอบโต้ตามประสาผู้ชาย
ส่วนตอนอยู่บ้านผมคิดเรื่องอดีตตลอดครับทุกวันนี้นอนไม่หลับเลย จากเมื่อก่อนที่นอนดึกได้แต่ตอนนี้ต้องเช้าขึ้นไปถึงจะง่วง
บางทีผมก้อจะคิดเรื่องที่ผมสร้างขึ้นมาเองแล้วก็ร้องไห้เช่นเรื่องถ้าผมตาย คนใกล้ชิดสนิทกับผมจะเป็นยังไง
เหงาก็ไม่มีคนคุยด้วยเพราะเขาก็มองผมแบบเดียวกันหมดเมื่อเห็นแว๊บแรก เพื่อนที่สนิทตั้งแต่ประถมเท่านั้นที่รู้ว่าผมเป็นคนยังไง
เฟสบุ๊คใช้ภาพการ์ตูนหรือภาพแมวนั้นแหละครับ ถ้าตั้งรูปตัวเองก้อจะหลีกเลี่ยงไม่ให้เห็นหน้าครับ ผมรู้สึกแค่ว่าอายมาก
ความจริงแล้วก็ไม่ได้มีแค่นี้หรอกครับเรื่องบุคลิคของผม ผมควรทำยังไงให้ดีขึ้นหรอครับ ถามผมเพิ่มเติมได้น่ะครับถ้าผมพิมตกหล่นอะไรไป