คือผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ยิ่งในยุคปัจจุบันอย่างปี 2019 นี่แหละ
เพราะทุกอย่างที่ผมชอบและหลงใหลนั้น ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เกิดก่อนผมซะอีก
เอาง่ายๆคือเรื่องราวสมัยพ่อแม่ยังเป็นวัยรุ่น หรือที่หลายคนเรียกว่ายุค 80-90 นี่แหละ
แต่บางอย่างจากยุคนั้น ปัจจุบันก็ยังนิยมอยู่(บ้าง) อย่างกล้องฟิล์ม ทุกวันนี้ขายกันเยอะ ร้านก็มีเจ๊งบ้าง แต่ก็มีกลุ่มใหญ่ๆที่รักมัน
เพลงเก่า หนังเก่า อันนี้หาง่าย อินเตอร์เน็ตช่วยท่านได้ แต่คลิกสองคลิกก็ได้รับชมแล้ว
หนังสือเก่า การ์ตูนเก่า ร้านของเก่าไม่ก็ร้านเช่าหนังสืออาจพอมี มือ 2 อาจพอหามายืม ซื้อต่อ เช่า อะไรก็ว่าไป
แต่ว่าแน่นอน ทุกยุคทุกสมัยย่อมมีสิ่งที่อาจจะได้รับความนิยมน้อยกว่าสิ่งอื่นในยุคนั้น
ถ้าเทียบเป็นปัจจุบัน เอาที่เห็นชัดๆง่ายๆเลย “เกม”
สมมุติคนส่วนมากจะเล่นเกมส์ในคอม โทรศัพท์ หรูๆหน่อยก็เป็นพวก Play Station แต่ผมนั้นกลับรัก ATARI 7800 ทั้งๆที่มันปี 2019 แล้ว
ชัดเลยว่า ถ้าเวลาผ่านไป ATARI ล่มแน่นอนถ้าไม่มีพลิกเกมคนทั้งโลกกลับมารัก ATARI
เข้าสู่ความจริง ไม่มีการสมมุติทั้งสิ้น
ผมรักการถ่ายภาพ วีดีโอ ต่างๆนาๆเกี่ยวกับกล้อง ผมลองใช้มาแล้วหลายประเภท จนมาสะดุดใจหลงรักกล้องเก่าปตัวหนึ่ง
“POLAROID EE100”
เพียงแค่เปิดกล้องออกมา ผมก็รักทรงของมัน ผิวสัมสัมผัสส่วนต่างๆ เสียงกลไกเมื่อกล้องถูกเปิด
ผมรักกล้องนี้มาก ความเก่าและโบราณ แต่สภาพยังดี ผ่านการเก็บอย่างดี แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ขาดหายไป
ไม่ใช่น็อตหรือปุ่มที่หลุดหายไป
แต่เป็น “ฟิล์ม”
ใช่แล้ว ฟิล์มเป็นกุญแจสำคัญในการถ่ายภาพเมื่อนานมาแล้ว
ถ้าเป็นกล้องฟิล์มม้วนปกติ ยังมีขายเป็นจำนวนที่ค่อนข้างมาก ร้านที่เน้นฟิล์มม้วนก็หาได้ไม่ยาก
แต่ไม่ใช่กับกล้องโพลารอยด์
ทุกร้านที่ผมไป จะมีฟิล์มโพลารอยด์เป็นเพียงกระจุกเล็กๆ โชคดีหน่อยก็มีเป็นแถวยาว (แต่ก็ไม่ได้ครึ่งของฟิล์มม้วน)
ผมก็ยังหวังต่อไป ว่ามันต้องมีซักร้านล่ะวะที่เอาฟิล์มสำหรับกล้องนี้มาขาย
เพราะที่ผ่านมา กระแสกล้อง Polaroid ก็กลับมาบูมอีกครั้ง เริ่มมีการผลิตกล้อง ฟิล์มโพลารอยด์เล็กๆน่ารักๆ และอีกหลายแบบมาให้ซื้ออย่างหน้าชื่นตาบาน
แต่กลับไม่มีซักร้าน ที่จะมีขายฟิล์มโพลารอยด์แบบที่ต้องการ ซึ่งคือ Fujifilm FP 100c
ซึ่งขนาดจะใหญ่ต่างจากฟิล์มโพลารอยด์เล็กๆน่ารักๆที่ขายกันอยู่อย่างชัดเจน
ผมก็ได้แต่หวังว่าคงจะมีซักร้านที่จะใจกล้าขายอะไรแบบนี้
“แต่ปัจจุบันเจ้านี่มันเลิกผลิตแล้ว”
เวรกรรม
ไม่มีทางอื่น ลองหาในเน็ต ตามพวก Ebay ไม่ก็เว็บนอก ซึ่งตามคาด ของนั้นมี แต่ราคาแพงหูดับตับไหม้ (แหงสิวะ) ระดับที่สามารถซื้อกล้องพร้อมฟิล์มใหม่ได้สบายๆ
ผมนั่งซึมน้ำตาคลอหน้าคอมไปพักนึง แล้วก็เปิดพันทิป กะจะประกาศหาฟิล์ม แต่ยังไงก็ไม่น่าจะมีคนใจดีระดับขายของหายากที่เหลือน้อยนิดให้ใครก็ไม่รู้ และถึงมี ราคาต้องแพงหูฉี่จนไม่มีปัญญาจ่ายแน่นอน
และต่อให้มาถึงวันที่เรามีกำลังจ่าย ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนใจดีปล่อยขายอยู่รึเปล่า
มีคนเคยพูดกับผมว่า “จงทำในสิ่งที่รัก ทุ่มเทกับสิ่งที่ขอบ” “ชีวิตเรา ใช้ซะ”
ทุกคนก็ได้แต่พูดผลักดันให้ทำในสิ่งที่รัก แต่ไม่มีใครเคยบอก
ว่าหากสิ่งที่รักนั้น ได้ตายไปแล้ว เราจะทำอย่างไร
ทำใจคงเป็นคำตอบที่พวกท่านจะให้กับผม ไม่ก็ไปหาอย่างอื่นทำ
แต่ใจคนเรานั้นรักอะไรมันก็คือรักไม่ใช่เหรอ? เราฝืนมันไม่ได้หรอก
หรือเราเกิดผิดยุคผิดสมัยกันแน่?
สุดท้าย อาจจะต้องนั่งค้นหาต่อไป รอวันที่ไม่รู้จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นหรือไม่
แต่อย่างน้อย ก่อนตายขอถ่ายซักรูปก็พอแล้ว
ถ้าปาฏิหาริย์มีจริงน่ะนะ
ขอได้มีโอกาสสัมผัสสิ่งที่ตายแล้วได้ไหม?
เพราะทุกอย่างที่ผมชอบและหลงใหลนั้น ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เกิดก่อนผมซะอีก
เอาง่ายๆคือเรื่องราวสมัยพ่อแม่ยังเป็นวัยรุ่น หรือที่หลายคนเรียกว่ายุค 80-90 นี่แหละ
แต่บางอย่างจากยุคนั้น ปัจจุบันก็ยังนิยมอยู่(บ้าง) อย่างกล้องฟิล์ม ทุกวันนี้ขายกันเยอะ ร้านก็มีเจ๊งบ้าง แต่ก็มีกลุ่มใหญ่ๆที่รักมัน
เพลงเก่า หนังเก่า อันนี้หาง่าย อินเตอร์เน็ตช่วยท่านได้ แต่คลิกสองคลิกก็ได้รับชมแล้ว
หนังสือเก่า การ์ตูนเก่า ร้านของเก่าไม่ก็ร้านเช่าหนังสืออาจพอมี มือ 2 อาจพอหามายืม ซื้อต่อ เช่า อะไรก็ว่าไป
แต่ว่าแน่นอน ทุกยุคทุกสมัยย่อมมีสิ่งที่อาจจะได้รับความนิยมน้อยกว่าสิ่งอื่นในยุคนั้น
ถ้าเทียบเป็นปัจจุบัน เอาที่เห็นชัดๆง่ายๆเลย “เกม”
สมมุติคนส่วนมากจะเล่นเกมส์ในคอม โทรศัพท์ หรูๆหน่อยก็เป็นพวก Play Station แต่ผมนั้นกลับรัก ATARI 7800 ทั้งๆที่มันปี 2019 แล้ว
ชัดเลยว่า ถ้าเวลาผ่านไป ATARI ล่มแน่นอนถ้าไม่มีพลิกเกมคนทั้งโลกกลับมารัก ATARI
เข้าสู่ความจริง ไม่มีการสมมุติทั้งสิ้น
ผมรักการถ่ายภาพ วีดีโอ ต่างๆนาๆเกี่ยวกับกล้อง ผมลองใช้มาแล้วหลายประเภท จนมาสะดุดใจหลงรักกล้องเก่าปตัวหนึ่ง
“POLAROID EE100”
เพียงแค่เปิดกล้องออกมา ผมก็รักทรงของมัน ผิวสัมสัมผัสส่วนต่างๆ เสียงกลไกเมื่อกล้องถูกเปิด
ผมรักกล้องนี้มาก ความเก่าและโบราณ แต่สภาพยังดี ผ่านการเก็บอย่างดี แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ขาดหายไป
ไม่ใช่น็อตหรือปุ่มที่หลุดหายไป
แต่เป็น “ฟิล์ม”
ใช่แล้ว ฟิล์มเป็นกุญแจสำคัญในการถ่ายภาพเมื่อนานมาแล้ว
ถ้าเป็นกล้องฟิล์มม้วนปกติ ยังมีขายเป็นจำนวนที่ค่อนข้างมาก ร้านที่เน้นฟิล์มม้วนก็หาได้ไม่ยาก
แต่ไม่ใช่กับกล้องโพลารอยด์
ทุกร้านที่ผมไป จะมีฟิล์มโพลารอยด์เป็นเพียงกระจุกเล็กๆ โชคดีหน่อยก็มีเป็นแถวยาว (แต่ก็ไม่ได้ครึ่งของฟิล์มม้วน)
ผมก็ยังหวังต่อไป ว่ามันต้องมีซักร้านล่ะวะที่เอาฟิล์มสำหรับกล้องนี้มาขาย
เพราะที่ผ่านมา กระแสกล้อง Polaroid ก็กลับมาบูมอีกครั้ง เริ่มมีการผลิตกล้อง ฟิล์มโพลารอยด์เล็กๆน่ารักๆ และอีกหลายแบบมาให้ซื้ออย่างหน้าชื่นตาบาน
แต่กลับไม่มีซักร้าน ที่จะมีขายฟิล์มโพลารอยด์แบบที่ต้องการ ซึ่งคือ Fujifilm FP 100c
ซึ่งขนาดจะใหญ่ต่างจากฟิล์มโพลารอยด์เล็กๆน่ารักๆที่ขายกันอยู่อย่างชัดเจน
ผมก็ได้แต่หวังว่าคงจะมีซักร้านที่จะใจกล้าขายอะไรแบบนี้
“แต่ปัจจุบันเจ้านี่มันเลิกผลิตแล้ว”
เวรกรรม
ไม่มีทางอื่น ลองหาในเน็ต ตามพวก Ebay ไม่ก็เว็บนอก ซึ่งตามคาด ของนั้นมี แต่ราคาแพงหูดับตับไหม้ (แหงสิวะ) ระดับที่สามารถซื้อกล้องพร้อมฟิล์มใหม่ได้สบายๆ
ผมนั่งซึมน้ำตาคลอหน้าคอมไปพักนึง แล้วก็เปิดพันทิป กะจะประกาศหาฟิล์ม แต่ยังไงก็ไม่น่าจะมีคนใจดีระดับขายของหายากที่เหลือน้อยนิดให้ใครก็ไม่รู้ และถึงมี ราคาต้องแพงหูฉี่จนไม่มีปัญญาจ่ายแน่นอน
และต่อให้มาถึงวันที่เรามีกำลังจ่าย ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนใจดีปล่อยขายอยู่รึเปล่า
มีคนเคยพูดกับผมว่า “จงทำในสิ่งที่รัก ทุ่มเทกับสิ่งที่ขอบ” “ชีวิตเรา ใช้ซะ”
ทุกคนก็ได้แต่พูดผลักดันให้ทำในสิ่งที่รัก แต่ไม่มีใครเคยบอก
ว่าหากสิ่งที่รักนั้น ได้ตายไปแล้ว เราจะทำอย่างไร
ทำใจคงเป็นคำตอบที่พวกท่านจะให้กับผม ไม่ก็ไปหาอย่างอื่นทำ
แต่ใจคนเรานั้นรักอะไรมันก็คือรักไม่ใช่เหรอ? เราฝืนมันไม่ได้หรอก
หรือเราเกิดผิดยุคผิดสมัยกันแน่?
สุดท้าย อาจจะต้องนั่งค้นหาต่อไป รอวันที่ไม่รู้จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นหรือไม่
แต่อย่างน้อย ก่อนตายขอถ่ายซักรูปก็พอแล้ว
ถ้าปาฏิหาริย์มีจริงน่ะนะ