สวัสดีค่ะ ช่วงนี้มีเรื่องไม่สบายใจ อยากทราบทางออกค่ะ ส่วนตัวเราไม่มีทางแก้ไข คิดไม่ตกค่ะ เครียดมากกินไม่ได้นอนไม่หลับ เลยอยากขอความเห็นทางแก้จากคนอื่นดูบ้างค่ะ ขอเล่าแบบไม่เอนเอียงนะคะตามความจริงทุกประการ

     ตัวจขกท ตอนนี้อายุ20แล้ว แต่ยังไม่มีงานทำ ตั้งครรภ์ใกล้คลอดอาศัยอยู่กับแม่ตัวเองและสามี ชีวิตของเจ้าของเราตั้งแต่เด็กยอมรับว่าเอาแต่ใจจนปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ ถูกเลี้ยงมาแบบทะนุถนอม สปอยล์ก็ว่าได้ค่ะ พ่อแม่ทำให้ทุกอย่าง เรามีหน้าที่เรียนอย่างเดียว จนเมื่อพ่อเราเสียค่ะ แม่เราต้องรับภาระ2เท่าเรื่องราวทุกอย่างเลยเกิดขึ้นมา

    เมื่อตอนเราเรียนมัธยมปลาย แม่เรารับน้องสาว(มีศักดิ์เป็นน้าแท้ๆของเรา)มาดูแล เพราะนางเป็นโรคเครียดค่ะ เพราะเป็นคนรักการทำงานมากแต่เรื่องปฏิสัมพันธ์เป็นศูนย์ ทำงานเสร็จแล้วกลับเข้างานตรงเวลา ไม่มีผูกมิตรกับใครจนหัวหน้าไม่ชอบหาเรื่องบีบออกค่ะ แม่เราเป็นห่วงกลัวนางคิดสั้นฆ่าตัวตาย แรกๆอาการไม่เท่าไรค่ะปกตินางเป็นคนอารมณ์ร้ายอยู่แล้ว พอมีโรคเครียดเข้ามากลายเป็นว่านับวันยิ่งรุนแรงขึ้น ปัจจุบัน คุยคนเดียว ใครพูดอะไรไม่ถูกใจโวยวายเป็นเรื่องใหญ่โต ด่าวนไปวนมาเป็นอาทิตย์เลยค่ะ ไล่ตีสัตว์เวลาไม่พอใจ ไม่มีงานทำ ไม่อาบน้ำดูแลความสะอาดร่างกาย ใส่เสื้อผ้าสกปรก

    ช่วงที่นางมาอยู่กับเราแรกๆเราทนค่ะ แต่เริ่มเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แอบเข้าห้องส่วนตัวเอาของไปใช้ ดุด่าว่าเราไม่รับผิดชอบเรื่องงานบ้าน ตื่นสาย จริงๆแล้วเราก็ไม่ทำค่ะ แม่เรายังรับผิดชอบเรื่องทุกเรื่องคนเดียว แม้แต่เรื่องส่วนตัวของเรา ซักผ้า เตรียมของไปโรงเรียน ขัดรองเท้า ซักผ้า ปลุกเราไปโรงเรียน เราก็ยังมีหน้าที่เรียนอย่างเดียวกับรีดผ้า ไม่รับผิดชอบขนาดที่ว่าเป็นประจำเดือนกลับมาจากโรงเรียนเราถอดผ้าอนามัยแปะไว้บนพื้นไม่มีการห่อ นางเข้ามาเห็นก็ด่าเราค่ะ เราเถียงจนโมโหขึ้นขึ้นกูชี้หน้าด่านาง " ส อะไร รับไม่ได้กลับบ้านตัวเองไปอีแก่" เราคิดแค่ว่าบ้านเราเราผิดหรอ จนแม่ทนไม่ไหวมาเก็บไปเผาให้ เราคุยโทรศัพท์กับเพื่อนมายึดโทรศัพท์เรา เพราะช่วงนั้นเราตื่นสายไม่ทันรถบ่อยๆ พอขอคืนไม่พอใจทำร้ายร่างกายเรา เคยทำจนหูเราเกือบเสียเอาไม้ฟาดหูเราต้องไปหาหมอ แม่เราห้ามอะไรไม่ได้ค่ะ หลังจากเหตุการณ์แบบนี้เรากลายเป็นไม่ยอมค่ะ ฝังใจเกลียดนางมากๆ หลังจากนั้นเราทะเลาะกันเรื่อยๆค่ะ เราไม่เคยไปยุ่งกับนางก่อน ชอบมาโวยวายใส่เราเราก็สวนกลับ เคยพูดว่าไม่ชอบกันอย่ามายุ่งแค่นั้น แต่นางต้องมายุ่งกับเราค่ะ เอาเรื่องของเราไปพูดเสียๆหายๆ คำพูดที่นางด่าเราเยอะค่ะ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง เพื่อนผู้หญิงมาหาเราที่บ้านนางก็ด่าเพื่อนเราตั้งแต่ยืนอยู่หน้าบ้าน หาว่าพาเราหนีเที่ยว บางครั้งทนไม่ไหวเราด่ากลับขึ้นขึ้นกู ทุกครั้งเราจะต้องด่าขึ้นขึ้นกูด่าเรื่องที่นางฝังใจ เรื่องโดนไล่ออกจากงาน ด่าจนนางร้องไห้ไปเลยก็มี จนกลายเป็นว่าเรากลายเป็นเด็กก้าวร้าวในสายตาคนอื่นไปเลย

     จนปัจจุบัน เรามีครอบครัวสามีเราเข้ามาอยู่ด้วย ช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้าน จนเราท้องค่ะ เราไม่มีงานทำ กินๆนอนๆ แม่กับสามีเป็นคนรับผิดชอบงานทุกอย่างค่ะ เรื่องราวการทะเลาะก็ยังดำเนินมาเรื่อยๆ แต่นานๆครั้ง นับครั้งได้ แรงขึ้น เราไม่เหลือความเป็นญาติต่อกัน เราไม่ยุ่งกับนางก่อนเหมือนเคย แต่นางชอบหาโอกาสเหน็บแนมเราค่ะ ลามปามไปถึงสามีเราด้วยค่ะ"ดีแต่XXXกัน ทำเห้-ไรไม่เป็น" อันนี้ไม่ได้มาด่าตรงๆค่ะ พูดลอยๆ ต่อหน้าคนเยอะๆ และคำพูดอื่นๆอีกมากมายช่วงนั้นเราปล่อยผ่านค่ะ ท้องก็อยากทำใจให้สบาย จนมีครั้งนึงแม่เรามาทำความสะอาดห้องนอนให้เราค่ะ นางทนไม่ไหวเพราะเราเองก็อยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีงานทำ นางด่าแม่เราค่ะ "เมิ-จะไปทำให้มันทำไม โตเยxเป็นแล้วยังไม่ทำเอง ดีแต่เยxจนท้อง" เราโมโหชี้หน้าด่าเลยค่ะ นางเถียงสู้เราไม่ได้นางแช่งลูกเราเลยค่ะ "ขอให้ลูกเมิ-พิการ ตายคา ห" เราโมโหเราด่ากลับไม่หยุด สุดท้ายนางเงียบและหายไป ต่อจากนั้นก็มีเหน็บแนมเรื่อยๆตามประสาคนมีอคติ แต่หลายครั้งเรากับสามีวางใจนิ่งเฉยไม่โต้ตอบ เพราะแม่เราขอไว้ค่ะ ประมาณว่ารักนางมาก ให้เห็นใจนาง นางสติไม่ดี

    ครั้งล่าสุดนี้ เราทำกับข้าวไม่เผื่อนางค่ะ ไม่เรียกนางกิน นางเอาเราไปพูดกับคนอื่น ก่นด่าเรา เราไม่เข้าใจว่าเพื่ออะไร เราเคยพูดไปแล้วว่าตัดญาติ นางก็ยอมรับว่าตัด ไม่พูดคุยกันนะคะ แต่ยังเหน็บแนมหาโอกาสว่าเรา เราทำกับข้าวมาตักกินแล้วกินไปก็ด่าเราไปแบบลอยๆ เราเลยไม่อยากแบ่ง พอไม่เหลือไว้ก็ด่าเหมือนเดิม จนตอนนี้เราทำเราทำเหลือค่ะแต่กินไม่หมดเราให้หมากินแทนค่ะ นางไม่พอใจด่าเราอีก คราวนี้แช่งเราเหมือนเดิมค่ะแช่งให้ลูกเราตาย เราไม่อยากอดทนกับคนแบบนี้อีกต่อไปแล้ว มันไม่มีความหมาย เคยปล่อยวางค่ะ แต่นางก็เหน็บแนม เอาข้าวของเราไปทิ้ง เวลาหาของไม่เจอจะมาโทษเราอาละวาด ด่ากรี๊ด สารพัด จะว่าสติไม่ดีตลอดก็ไม่น่าใช่ คนอื่นก็โดนฤทธิ์นางแต่เราโดนบ่อย เหมือนคนอคติไปแล้วนั่นแล่ะ จนเราหันหน้าคุยกับแม่แต่ก็ได้รับคำตอบเดิมคือ แม่ให้อดทนค่ะ ให้สงสารนางนางสติไม่ดี จะให้นางไปอยู่ที่อื่นแม่เราก็เป็นห่วง ไม่มีใครรับได้เพราะวันดีคืนดีนางคลุ้มคลั่งเอามีดไล่ฟันคนอื่นก็มี

    แม่เราเคยจะพานางไปรักษานะคะ นางไม่ยอมไปแถม ด่าแม่เราเสียๆหายๆว่าไปหาว่านางบ้า แม่เรารักและสงสารนางมาก เวลาทะเลาะกันแม่จะว่าแต่เราค่ะ จนเราพูดออกมาว่า ถ้าแม่ไม่อยู่ หนูจะเอามันไปปล่อยให้มันตายอยู่ข้างถนน แม่เราขึ้นเลยค่ะ หาว่าเราไม่มีจิตใจเมตตา โกรธที่เรามีจิตใจดำแบบนี้ สุดท้ายเราต้องกลายเป็นคนออกจากบ้านไปถ้าเรารับมือกับนางไม่ไหวทั้งๆที่มันเป็นบ้านของเรา เราอยู่มาตั้งแต่เด็ก เราทำใจไม่ได้ค่ะเราเสียใจไม่คิดว่าแม่จะพูดแบบนี้กับเรา เพราะเวลาโดนทำร้ายร่างกายแม่ไม่เคยมาปกป้องหรือมาห้าม ตอนที่เราเคยโดนนางเอาไม้เท่าท่อนขาฟาดหูเรา แม่เราสั่งให้บอกหมอว่าเราสะดุดล้มหูกระแทก ไม่อยากให้เป็นคดีความ กลัวนางติดคุก ตอนนี้เราไม่มีทางออก ความแค้นมันจุกในอกทำอะไรไม่ได้เพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่เราปกป้องนาง เราไม่มีทางออกเลยค่ะ เคยพูดเคยไล่ตรงๆ นางก็ไปเดี๋ยวก็กลับมา ไม่ก็แม่เราไปตามกลับมา เราเครียดจนปวดท้องต้องกินยาระงับคลอดตลอดเลย เราจะคลอดน้องเดือนหน้าแล้ว เราไม่อยากให้ลูกเราต้องมาเจอกับคนแบบนี้ เรากลัวลูกเราติดนิสัยหยาบคาย เพราะนางพูดตลอด ห ห ค ค ด่าเรื่องใต้สะดือ ทั้งวัน ส่วนตัวเราจะไม่พูดถ้าไม่ใช่เพื่อนรู้ใจหรือโมโห เราอยากทำให้นางรู้สึกบ้าง ปั่นประสาทให้นางเป็นบ้า แต่เราติดที่สามีเรา กลัวเขาจะมองยังไง เราขอทางแก้หน่อยค่ะ เราทุกข์ใจมาก เราทำอะไรไม่ได้เลย ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำนะคะ