เรื่องตลกดี แค่จัดหลังยืน 3 ก็คือป้องกันเพลย์การเล่นลูกโด่ง ป้องกันพื้นที่การบุก ศาสตร์ฟุตบอลคงง่ายขนาดนั้น จำว่าโค้ชก่อนราเยวัชก็ยืนหลัง 3 โยนเข้ามา เกือบเป็นประตูทุกครั้ง

อีกอย่าง โค้ชเฉพาะกิจ 2 วัน ทำได้แค่จัดวางแผนการเล่น กับผู้เล่นให้เข้ากับรูปแบบการเล่นที่ฝึกจากโค้ชเดิม  แผนการเล่นที่ยืดหยุนขึ้น ผู้เล่นที่อาจเล่นตามธรรมชาติมากขึ้น อาจเกิดขึ้น แต่รูปแบบการเล่นทั้งการยืนป้องกันในแต่ละเพลย์การเล่น โอเพ่น เพลย์ เซ็ตพีต หรือ รูปแบบการเข้าทำเกมบุก มันก็มาจากรากฐานที่โค้ชคนเก่าวางไว้ วันนี้เกมบุกก็ยังลูกยาว ลูกครอส ใช้บอลจังหวะน้อย ไม่ใช่ชิ่ง 1 - 2 ติ๊กต๊อก สไตล์ ตามที่หลายคนมโนบอกเป็นธรรมชาติของบอลไทย แล้วการเล่นก็ยังเน้นรับเป็นหลัก แล้วสวนกลับ  รูปแบบเข้าทำ เป็นรูปแบบที่ฝึกกันมา แต่แค่มีความยืดหยุ่นสำหรับผู้เล่นในเพลย์การเล่นมากขึ้น  คุมเองแค่ 2 วัน ก็ต้องเล่นตามพื้นฐานโค้ชเก่าที่วางมา แค่เติมความสดใหม่และยืดหยุนของตัวผู้เล่น และแผนการเล่น  

1 ปีกว่าเกือบ 2 ปี ที่น่าผิดหวังสำหรับผลงาน แต่ระบบรูปแบบเชพของการเล่นที่ไม่เคยมีในบอลทีมชาติไทย สมัยก่อน เล่นบอลไปทางไหน ฝั่งไหนก็ไหลไปฝั่งนั้น แทบไม่มีการประจำพื้นที่อย่างเป็นเรื่องราว มีการหลุดตำแหน่งประจำ ปัจจุบันมีการเล่นบอลทั้งสนาม มีการเปลี่ยนแกนการเล่น  รวมถึงวินัยและพื้นที่เกมรับ ความเป็นระเบียบในเกมรับ เมื่อเจอโยนหรือบอมบ์ใส่ การเข้าทำครอสด้านข้างให้เกิดประตู จากจำนวนผู้เล่นที่น้อยกว่า ขึ้นมาไม่ทันจากเกมรับ รูปแบบลูกเซตพีชต่างๆ ที่ไม่เคยหวังได้สำหรับบอลไทย กลายเป็นอาวุธร้ายกาจ สำหรับผมถือว่าคุ้มค่า... ก่อนที่ญี่ปุ่นจะผงาด ก็มานั่งเริ่มจากเล่นเกมส์รับให้เป็นก่อน ไปดูบอลโลกครั้งแรกๆๆ ในรอบสุดท้ายของญี่ปุน ญี่ปุนวิ่งสู้ฟัดรับอย่างเดียว เล่นให้อดทน เล่นให้มีวินัย  คุณต้องรับให้เป็น ก่อนที่คุณคิดจะบุกเข้า ถ้าคุณรับไม่เป็น แล้วไปฝืนบุก จะเป็นจุดจบของเกมคุณ เพราะคุณจะโดนสวนที่พื้นที่คุณหลุด บทเรียนในบอลโลกรอบคัดเลือก ก่อนราเยวัชมาคุม ฉายซ้ำหลายรอบ ในทุกนัด (จนบางนัดเป็นการสอนบอลเลย)

ปัญหาของราเยวัช คือปัญหาการสร้างเพลย์บุกไม่หลากหลาย ความอดทนของแฟนบอลไทยที่ไม่เพียงพอ กระแสมโนว่าธรรมชาติไทยต้องเล่นบุก จนมาเป็นความกดดันให้ราเยวัชต้องบุกแหลกจนเจ๊งในเกมอินเดีย ลองคิดความเป็นจริงๆ ธรรมชาติบอลไทยควรเล่นเกมบุกเหรอ ทักษะจับบอลก็ยังไม่ได้ การออกบอลของนักเตะไทย บอลก็ช้าและไม่แม่นยำ การวิ่งสอดประสานในเกมรุกและหาพื้นที่ว่าง ก็ไม่ได้มี หรือความเข้าใจเกมขนาดนั้น หรือฝึกจริงจัง โอกาสพยายามบุกแล้วมีข้อผิดพลาด จนเจอสวนต่างๆ ในบอลระดับทวีปเอเชีย จึงเป็นประจำ ธรรมชาติบอลไทยควรเล่นตามสิ่งที่ต้นทุนนักบอลไทยมีในปัจจุบัน ใช้บอลจังหวะน้อยสุด แล้วจบให้ได้มากสุด วันนี้ก็พิสูจน์แล้ว เราไม่ได้ตัวเลี้ยงกินตัวสร้างเพลย์ได้ แต่เรามีแต่ตัวพักบอล เชื่อมบอล เมื่อเราเล่นในระดับบอลเอเชียน มองให้เห็นความจริงๆ เข้าใจความเป็นจริงของโลกฟุตบอล คือสิ่งที่แฟนบอลไทยควรมี ไม่ใช่สิ่งสร้างกระแสเทียม กดดันมั่วไปหมด ยอมรับได้ในผลที่เกิดขึ้น ตามวัฏจักร เมื่อไม่ดีก็เกิดการเปลี่ยนแปลง โดยหาสิ่งหรือบุคลากรที่ดีกว่าเดิม (ซึ่งก็ระบุผลลัพธ์ไม่ได้ มันเป็นเรื่องเงื่อนและเวลา)  ไม่ใช่ไปโหยหาอดีต แล้วสร้างอุปทานกันไปเอง ว่าสิ่งในอดีตเทพอย่างนั้นอย่างนี้ เหมือนมโน มาราโดน่ามาเล่นบอลสมัยใหม่จะเลี้ยงกระจุย พาทีมได้ทุกแชมป์ ไม่ใช่ความจริงตามกาลเวลา