ตามหัวข้อนะครับ คือเป็นคนที่ไม่ชอบเลย กับพวกชอบพูดลับหลัง

คือโดยส่วนตัวแล้ว ในชีวิตจริงเจ้าของกระทู้จะเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดแต่ชอบสังเกตุคนรอบตัวครับ

คือจริงๆจะว่าไปพวกเขาก็เป็นคนดี ทำให้เราประทับใจในหลายๆเรื่องครับ แต่เรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้เลยจริงๆ

ก็คือเรื่อง "นินทา" นี่แหละครับ

มีทั้งที่เขาชอบเอาเรื่องของคนอื่นมาเล่าให้เราฟัง เราก็รักษาน้ำใจทนๆฟังไป แต่ในใจก็คิดตลอดว่าทำไมไม่ไปพูดกับเขาเอง

รู้สึกสงสารคนที่ถูกเอามาพูดถึงครับ แต่บางทีพออยู่ต่อหน้าคนคนนั้นก็จะกลายเป็นคนละเวอร์ชั่นทันที (คนละอารมณ์กับที่พูดถึงลับหลังเลย)

หรือบางทีก็เจอเข้ากับตัวครับ แบบเดินไปเขาไม่รู้ว่าเราอยู่ตรงนั้นก็ได้ยินเต็มๆเลยสองหู

แถมเรื่องที่เขานินทาเขาก็รู้มาแบบถูกๆ ผิดๆ เล่าบางชอตยังไม่ตรงกับความจริงเป๊ะเลย แต่ช่างกล้านินทา

คือถามว่าทำไมต้องมาตั้งกระทู้เหรอครับ บางทีก็มีเคลียร์กันไปตรงๆแล้ว แต่ผลลัพธ์ก็คือเขาก็แค่รับทราบว่าเราไม่ชอบ แต่ก็ไม่เลิกหรอกนิสัยแบบนี้

แล้วผลที่ตามมาคือเพื่อนเขาจะชอบมองว่าเราเป็นคนลึกลับ เป็นคนที่ไม่ไว้ใจเพื่อน เป็นคนที่มีอะไรแล้วไม่พูดไม่แชร์ คือเขาจะหงุดหงิดกับเรามากครับ

ประโยคที่ฟังแล้วแอนตี้มากคือ "Hey! มีไรก็พูดกันดิ เก็บไว้ใครจะไปรู้" ก็คิดในใจ ให้ข้อมูลพวกคุณน้อยๆเท่าที่จำเป็นน่ะดีแล้ว

แล้วบางทีคืออึดอัดครับ ไม่ใช่บางเรื่องบางอารมณ์ไม่อยากแชร์นะ แต่ผลที่ตามมาคือเบื่อกับการที่ต้องมีคนที่ 3,4,5.....

จนถึงคนที่เท่าไหร่มารู้เรื่องอีกก็ไม่รู้ ก็ยอมรับครับว่าไม่ค่อยไว้ใจเพื่อนจริงๆนั่นแหละ

และสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเข้าใจเลยคือบางทีพอกำลังนินทาเรื่องของเราอยู่ ทำไมบางทีพอรู้ว่าเรายืนอยู่ข้างหลังต้องหยุดนินทา แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งๆที่เรื่องที่คุณกำลังพูดกันอยู่ก็ไม่ได้จะตรงและถูกต้อง 100% ทำไมไม่ให้เจ้าตัวอธิบายเองเลย ? อันนี้งงมาก

สำหรับใครที่เข้าใจคนที่ชอบนินทาช่วยบอกเหตุผลพวกนี้หน่อยครับ

ความจริงก็พอทราบอยู่ครับว่ามีพุทธพจน์บทหนึ่งที่กล่าวไว้ว่า

"นตฺถิ โลเก อนินฺทิโต: ผู้ไม่ถูกนินทา ย่อมไม่มีในโลก"

หรือเราต้องมาปรับที่ใจของเราเอง ?

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำตอบครับ