คือผ่านมาแล้ว 1 เทอม ผมก็ไม่ได้เกลียดอะไรมันนะ แต่รู้สึกว่าผมสนใจวิชาประวัติศาสตร์(ไม่มีสอนที่นี่นะครับ ผมอ่านจากหนังสือเก่าๆเอา)มากๆเลยครับ ทุกครั้งที่ผมได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะชาติไหน เอเชีย ยุโรป อเมริกาเหนือ อเมริกาใต้ อ่านได้หมดเลยทั้งด้านการปกครอง การสงคราม รู้สึกใจเบิกบานมากๆเลยครับ ผมรู้เลยว่าถ้าผมได้ใช้ชีวิตอยู่กับวิชาแขนงนี้ผมจะมีความสุขมากๆแน่ๆเลย(ความจริงชอบตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ แต่พอขึ้นม.3มากลัวว่าจะเลี้ยงตัวกับครอบครัวไม่ได้ แล้วพี่ชายผมเขาบอกว่า"บ้านเราก็ไม่ได้รวยมาก พยายามเรียนสาขาที่จบมาแล้วมีงานรองรับดีกว่า" ประกอบกับช่วงม.3ผมพบว่าผมชอบวิชาคำนวณรองลงมาจากประวัติศาสตร์ ก็เลยคิดว่า"วิศวละกัน" นั่นล่ะครับ
ตอนนี้เปิดเทอม 2 มาใช้ชีวิตแบบเคร่งเครียดมากกว่าเทอมแรกอีกครับเพราะเทอมแรกได้เกรดมา 2.1 เกือบโปรซะแล้ว พิเศษก็ต้องเรียน งานชอปก็ช้า เลยเริ่มพาลไม่มีความสุขกับมันไปซะอีก(แต่เริ่มชินกับการโดนด่าแล้วครับ)คือตอนเทอม 1 นี่ จะอ่านหนังสือเรียนบ้างแล้วก็แบ่งไปอ่านประวัติศาสตร์ซะเยอะเลยครับ ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าประวัติศาสตร์มันจะหาเลี้ยงผมและครอบครัวได้รึเปล่า แต่มันเป็นวิชาที่ผมรู้สึกมีความสุขกับมันมากที่สุดแแล้วครับ ตอนนี้ใจผมก็เลยไม่ค่อยจะสนใจเรียนวิศวะสักเท่าไหร่แล้ว เหมือนเรียนๆให้มันจบๆไปวันๆอ่ะครับ จะได้ขึ้นห้องมาอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ต่อ อ่านจบก็ซื้อเล่มใหม่มาอ่านไปเรื่อยๆ ไม่ก็หาบทความอ่านในเน็ตเอานี่ล่ะครับ ตอนนี้บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าจิตใจผมมันเป็นยังไง มันจะทุกข์ก็ไม่เชิงนะครับเพราะกลุ่มเพื่อนที่ผมอยู่ด้วยนิสัยดี แต่ตอนเรียนมันจะเบื่อๆอ่ะครับ เพราะไอ่เราก็ไม่ได้สนใจเรื่องเครื่องมือช่างอะไรเลย

คือคิดแล้วมันก็เสียดายนะครับที่ผมไม่ได้เลือกเรียนสายตรงต่อ เหมือนมาสายนี้แล้วผมก็ไม่ได้ชอบอะไรมากอ่ะครับ เพราะดูๆแล้วผมน่าจะเหมาะกับนั่งเรียนในห้องมากกว่าจะลงปฏิบัติอะไรซะมากกว่าอ่ะครับ(ตอนนี้ตะไบยังไม่ค่อยจะตรงเลยครับ ห่วยแต่ไหนคิดดู) แต่จะออกก็ไม่ได้ด้วยค่าเทอมก็จ่ายไปแล้ว กลับมาที่หอแต่ละวันนี่คือเหนื่อยใจมากๆครับ เหมือนฝืนๆเรียนยังไงก็ไม่รู้