ถ้ายังไม่ยอมรับว่า เราไม่เก่ง ทักษะไม่ดี ร่างกายไม่แกร่ง ที่สำคัญทัศนคติชิวๆ ของนักเตะไทยเกือบทั้งลีก ทำเราพัฒนาได้แค่นี้

ผมเชื่อว่าคนไทยดูบอลไทย บอลนอก มาน่าจะเยอะกว่าประชาชนหลายๆประเทศด้วยซ้ำ ทั้งลิ้งเถื่อน ไฮไลท์ เรียกว่าเกลื่อน ตามร้านในซอยยังมีสถานที่ลงทุน แต่ที่ดูแล้วว่าทำไมนักเตะไทยถึงไประดับสูงไม่ได้ คำตอบเดียว คือ ซ้อมไม่ถึง

เชื่อว่านักกีฬาที่ประสบความสำเร็จ ไม่มีใครชิวๆไม่ซ้อมหรอก บางคนอ้างว่าคนนั้นมีพรสวรรค์มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด อย่าง โรนัลดิญโญ่ บางคนว่าขาดเค้าไม่ได้เข้มจ๋า ก็ยังเก่ง แต่ใครจะไปรู้ตอนเด็กๆเค้าฝึกแค่ไหนกว่าจะเล่นกับลูกฟุตบอลได้มีเวทมนต์ขนาดนั้น หรืออย่าง คริสเตรียโน่ โรนัลโด้ ที่พี่แกบ้าฝึกๆๆๆๆ เหมือนเบจิต้าที่ไม่เคยพอใจกับตัวเอง

หันมามองนักเตะไทย มีใครเคยคิดจะไปจุดสุดยอดการเป็นนักเตะไหม ตอนนี้บางคนคิดแค่เล่นลีกเงินเดือนเป็นแสน พอได้ก็มีเงินมาเป็นทุนทำธุรกิจแล้ว แต่เงินแสนของไทย ยังจับบอลกระดอนอยู่เลย แก้เพราซิ่งก็ไม่ค่อยจะได้ พลิกบอล เลี้ยงกินตัว เลี้ยงตัดไปยิง แทบไม่เห็นเลยในระดับทีมชาติ นั้นเพราะลีกเรามันยังเป็นลีกที่สโลไลด์ เจ้าของสโมสรไม่ได้จัดเต็มขนาดเขี้ยวให้ซ้อมหนักได้ โค้ชต่างชาติบางคนมาซ้อมหนักๆ ก็ไม่เล่นตามเค้า จนเจ้าของทีมลงมาแทรกแซง จนเป็นเรื่องปกติในไทยลีก

ผมเคยดูบอลสโมสรไทยลีก ช่วงปรีซีซั่น นักเตะไทยที่ไม่ลงเล่น วอมล์เล่นลิงหัวเราะคิกๆ แต่มีเกาหลีคนนึง โค้ชก็ให้วอร์มพี่แกจริงจังมาก วิ่งแบบเอาจริงเอาจัง พอใกล้หมดเวลารู่ว่าโค้ชไม่ให้เล่นนัดนี้ พี่แกวิ่งแบบใส่หมดเลย คือ เพื่อให้กำลังมันอยู่ตัวเหมือนกับลงไปวิ่งในสนามจริงๆ ถึงกับอุทานเลยว่าเค้าจริงจังกับการซ้อม การวอร์มร่างกาย จะทำอะไรก็จริงจังไปทุกเรื่อง ไม่แปลกเลยที่เค้าประสบความสำเร็จ ญี่ปุ่นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ซ้อมจริงจัง หันมามองนักเตะไทย คงคิดประมาณว่าจะวิ่งบ้าพลังไปทำไมแบบนั้น

นึกไปก็คล้ายยุคนึงที่ บี บางประกง เคยเล่าในรายการหนึ่งว่า สมัย เนติพงษ์ ซ้อมพี่แกวิ่ง จริงจังการซ้อมมาก แต่ทีมชาติคนอื่นบอกว่าจะทำแบบนั้นไปทำไม ไม่แปลกว่าทำไมทีมชาติเราถึงไปไหนไม่ไกล มันเป็นมาตั้งนานแล้ว ถ้าเรายังไม่จริงจังเรื่องการซ้อม ที่ต้องถึงจริงๆ ยังยึดชิวๆไม่ช่วยเพื่อนวิ่ง ซ้อน บีบพื้นที่ ก็จะเห็นเราเล่นป๊อกแป็ก จับบอลกระดอน กันต่อไป