สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆในพันทิปทุกคน วันนี้เรามีเรื่องมาสอบถามค่ะ เรื่องที่เราจะมาถามก็คือความขี้เกียจของเรานั้นเอง จริงๆเเล้วนั้นโดยพื้นฐานเราเป็นคนขี้เกียจอยู่เเล้วเเต่ช่วงนี้กลับขี้เกียจมากขึ้น จนตัวเราเองยังเเปลกใจ
เริ่มเเรกเราเป็นคนขี้เกียจเเบบพอรับได้ค่ะ ประมาณว่าบ่นขี้เกียจๆ เเต่ก็ทำงานที่ได้รับอยู่ดี อาจจะมีพลัดวันประกันพรุ่งบ้าง เเต่ก็ไม่เคยปล่อยไว้นาน จำได้ว่าไม่เกิน2วัน ก็จะเริ่มลงมือทำ ก็นับว่าไม่ได้ขี้เกียจอะไรมากนัก เเต่ไม่รู้ทำไม ช่วงที่ผ่านมา(3-4เดือนที่ผ่านมา) เราเริ่มรู้สึกว่ามันมากขึ้นเรื่อยๆ ประมาณเเบบ ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากทำอะไรเลยสักอย่าง ประมาณไม่อยากตื่น ไม่อยากเดินไปไหน ไม่อยากทำงาน/การบ้าน ไม่อยากทำทุกสิ่งทุกอย่าง คือเเบบอยากนอนอย่างเดียวเลย เเม้จะพยายามฝืนเเล้วเเต่ก็ไม่เป็นผล เหมือนตัวเราเองปฎิเสธตลอด สุดท้ายก็ล้มลงเตียงท่าเดียว เเต่ที่สำคัญช่วงนี้ เราลุกจากเตียงยากมาก เหมือนโดนเตียงดูด อารมณ์ประมาณเราตื่นตีห้า เพื่ออาบน้ำเเต่งตัวไปโรงเรียน ถึงจะตื่นเเล้วเเต่ก็ยังนอนต่อถึง6โมง สุดท้ายก็สาย จะว่านอนดึก มันก็ไม่ดึกเท่าไหร่(5ทุ่มได้) เเละมันก็เป็นเวลานอนปกติของเรามาตลอด เเต่ช่วงเดือนกว่าๆที่ผ่านมาไม่เคยไปโรงเรียนได้เช้าเลยสักวัน ไปสายตลอด เราเลยเริ่มสงสัยเเล้วว่าเราขี้เกียจเกินไปรึป่าว งานที่ค้างก็ปล่อยไว้เป็นอาทิตย์ๆ จนเขาส่งกันเเล้วก็ยังไม่ทำ
เเต่ที่สำคัญ เราเหมือนหมดเเรงบันดาลใจในการทำอะไรหลายๆอย่าง เช่นการอ่านหนังสือ คือช่วงเมื่อเดือนสองเดือนก่อนเรามีไปสอบสนามใหญ่ เป็นโรงเรียน ม.4 ที่สอบยาก การเเข่งขันสูงมาก เเละดังมากๆ เราก็เตรียมตัวมานานมากตั้งเเต่ปีที่เเล้ว(ปี60) เราเรียนพิเศษหนักมาก คือตั้งใจมากอ่านเต็มที่ เเต่พอ1เดือนก่อนสอบ เรากลับรู้สึกไม่อยากอ่านเเล้ว เหมือนตัวเองรู้สึกเราคงเข้าไม่ได้ สอบไม่ได้หรอก เหมือนหมดความมั่นใจในตัวเอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้อ่านมาอย่างเต็มที่ตลอด พอวันจริง ตอนทำข้อสอบเรากลับอ่านเเบบผ่านๆ อันไหนยากหน่อยก็เดาเลย ไม่คิดทำคำนวณอะไรทั้งนั้น เพราะคิดว่าทำไปก็ไม่ได้อยู่ดี คือเราตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ ทำไหมถึงทำเเบบนั้น เเต่ที่รู้คือตอนนั้นสมองว่างเปล่ามาก ได้เเต่คิดเเบบ ไม่ไหวหรอก ไม่ทำเเล้ว พอเเล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้พยายามเต็มที่ เเละสุดท้ายเราก็ไม่ติดจริงๆ มันเลยเป็นการตอกย้ำว่าเราทำไม่ได้อย่างที่พูดจริงๆ ในตอนนี้เราเลยหมดกำลังใจในการทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น งาน การบ้าน สอบย่อย สอบใหญ่ ตอนนี้คือไม่เอาอะไรทั้งนั้น ไม่หวังอะไรเเล้ว เรากลัวว่าถ้าเรายังเป็นเเบบนี้ต่อไป อาจจะอันตรายกับตัวเราเองก็ได้ เพราะช่วงนี้เราก็ ม.3 เเล้ว ยังเหลือสนามสอบใหญ่ๆอยู๋อีกหลายที่ ถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไปไม่ดีกับตัวเราเเน่ๆ เราเลยอยากหาวิธีเเก้นิสัยตัวเองหน่อยค่ะ เรารู้สึกอึดอัดมากที่เป็นเเบบนี้ เหมือนตัวเราควบคุบตัวเองไม่ได้เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อาจจะยาวไปหน่อย ต้องขออภัยด้วยค่ะ ช่องไฟเว้นไม่ค่อยดี ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ
ขี้เกียจมากเเก้ยังไงดีคะ
เริ่มเเรกเราเป็นคนขี้เกียจเเบบพอรับได้ค่ะ ประมาณว่าบ่นขี้เกียจๆ เเต่ก็ทำงานที่ได้รับอยู่ดี อาจจะมีพลัดวันประกันพรุ่งบ้าง เเต่ก็ไม่เคยปล่อยไว้นาน จำได้ว่าไม่เกิน2วัน ก็จะเริ่มลงมือทำ ก็นับว่าไม่ได้ขี้เกียจอะไรมากนัก เเต่ไม่รู้ทำไม ช่วงที่ผ่านมา(3-4เดือนที่ผ่านมา) เราเริ่มรู้สึกว่ามันมากขึ้นเรื่อยๆ ประมาณเเบบ ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากทำอะไรเลยสักอย่าง ประมาณไม่อยากตื่น ไม่อยากเดินไปไหน ไม่อยากทำงาน/การบ้าน ไม่อยากทำทุกสิ่งทุกอย่าง คือเเบบอยากนอนอย่างเดียวเลย เเม้จะพยายามฝืนเเล้วเเต่ก็ไม่เป็นผล เหมือนตัวเราเองปฎิเสธตลอด สุดท้ายก็ล้มลงเตียงท่าเดียว เเต่ที่สำคัญช่วงนี้ เราลุกจากเตียงยากมาก เหมือนโดนเตียงดูด อารมณ์ประมาณเราตื่นตีห้า เพื่ออาบน้ำเเต่งตัวไปโรงเรียน ถึงจะตื่นเเล้วเเต่ก็ยังนอนต่อถึง6โมง สุดท้ายก็สาย จะว่านอนดึก มันก็ไม่ดึกเท่าไหร่(5ทุ่มได้) เเละมันก็เป็นเวลานอนปกติของเรามาตลอด เเต่ช่วงเดือนกว่าๆที่ผ่านมาไม่เคยไปโรงเรียนได้เช้าเลยสักวัน ไปสายตลอด เราเลยเริ่มสงสัยเเล้วว่าเราขี้เกียจเกินไปรึป่าว งานที่ค้างก็ปล่อยไว้เป็นอาทิตย์ๆ จนเขาส่งกันเเล้วก็ยังไม่ทำ
เเต่ที่สำคัญ เราเหมือนหมดเเรงบันดาลใจในการทำอะไรหลายๆอย่าง เช่นการอ่านหนังสือ คือช่วงเมื่อเดือนสองเดือนก่อนเรามีไปสอบสนามใหญ่ เป็นโรงเรียน ม.4 ที่สอบยาก การเเข่งขันสูงมาก เเละดังมากๆ เราก็เตรียมตัวมานานมากตั้งเเต่ปีที่เเล้ว(ปี60) เราเรียนพิเศษหนักมาก คือตั้งใจมากอ่านเต็มที่ เเต่พอ1เดือนก่อนสอบ เรากลับรู้สึกไม่อยากอ่านเเล้ว เหมือนตัวเองรู้สึกเราคงเข้าไม่ได้ สอบไม่ได้หรอก เหมือนหมดความมั่นใจในตัวเอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้อ่านมาอย่างเต็มที่ตลอด พอวันจริง ตอนทำข้อสอบเรากลับอ่านเเบบผ่านๆ อันไหนยากหน่อยก็เดาเลย ไม่คิดทำคำนวณอะไรทั้งนั้น เพราะคิดว่าทำไปก็ไม่ได้อยู่ดี คือเราตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ ทำไหมถึงทำเเบบนั้น เเต่ที่รู้คือตอนนั้นสมองว่างเปล่ามาก ได้เเต่คิดเเบบ ไม่ไหวหรอก ไม่ทำเเล้ว พอเเล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้พยายามเต็มที่ เเละสุดท้ายเราก็ไม่ติดจริงๆ มันเลยเป็นการตอกย้ำว่าเราทำไม่ได้อย่างที่พูดจริงๆ ในตอนนี้เราเลยหมดกำลังใจในการทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น งาน การบ้าน สอบย่อย สอบใหญ่ ตอนนี้คือไม่เอาอะไรทั้งนั้น ไม่หวังอะไรเเล้ว เรากลัวว่าถ้าเรายังเป็นเเบบนี้ต่อไป อาจจะอันตรายกับตัวเราเองก็ได้ เพราะช่วงนี้เราก็ ม.3 เเล้ว ยังเหลือสนามสอบใหญ่ๆอยู๋อีกหลายที่ ถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไปไม่ดีกับตัวเราเเน่ๆ เราเลยอยากหาวิธีเเก้นิสัยตัวเองหน่อยค่ะ เรารู้สึกอึดอัดมากที่เป็นเเบบนี้ เหมือนตัวเราควบคุบตัวเองไม่ได้เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อาจจะยาวไปหน่อย ต้องขออภัยด้วยค่ะ ช่องไฟเว้นไม่ค่อยดี ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ