เข้าเรื่องเลยนะคะ ไม่รุ้ว่าสิ่งที่เขียนจะกลายเป็นลูกอกตัญญูหรือเปล่า เเม่เราค่ะ ยังสาวๆเเต่ไม่ทำอะไรมาเป็น10กว่าปีเเล้ว เค้าเคยเลิกกับพ่อไปเเล้วกลับมาอยุ่ด้วยกันใหม่ เเต่อยุ่เเบบไม่ยุ่งข้องเกี่ยวอะไร เหมือนคนเเปลกหน้าอยุ่บ้านเดียวกันน่ะค่ะ สาเหตุที่กลับมาเอาจริงๆเค้าก็คงไปไหนไม่รอด พ่อผู้ซึ่งรักเเละบูชาเเม่เเบบผิดๆ เเม่ไม่มีรายได้อะไรนะคะ เพราะไม่ยอมทำงานวันๆหมกตัวอยุ่ในห้อง ไม่ก็ทัวร์บุญเเต่มีเเค่เงินที่พี่กับเราให้เดือนละไม่กี่พัน เพราะพี่กับเราก็มีภาระ มีกยศ เเต่ก็ให้เขาทุกเดือนทั้งพ่อเเละเเม่ ตั้งเเต่เรียนจบมา ประเด็นคือพ่อก็คา้ขายล่ะค่ะ ตอนเเรกก็ค้าขายกับเราเเต่ไปไม่รอดด้วยสภาพความหนาเเน่นของตลาดซื้อมาขายไป เราจึงกลับไปทำงานตามเดิม พ่อปิดร้าน เเล้วออกมาเร่ขายเหมือนเดิม เเต่ที่ไม่เหมือนเดิมประเด็นคือพวกเราทุกวันนี้อาศัยบ้านของญาติอยุ่น่ะค่ะ เเล้วเค้าก็ให้เวลามานานมากเเล้วหมายถึงว่าให้ซื้อต่อ ซึ่งก็รอพวกเราเรียนจบทำงานก่อน เอาเป็นว่าพ่อเเม่ไม่ได้สร้างอะไรไว้ อะไรที่เคยสร้างก็พัวทลายไปไม่รอดจนไม่เหลือเเม้เเต่บ้านนี่ล่ะค่ะให้พวกเราอยุ่ อะ ผ่านไป ก็ต้องทำใจทำอะไรได้ จนวันนึงนั่นล่ะค่ะญาติมายื่น notice ให้เวลาเป็น3-4ปีอยุ่เหมือนกันที่บอกให้รุ้ตัวว่าจะอยุ่ฟรีๆไม่ได้เเล้วไม่ซื้อก็ออกไป เขาจะขาย ทำไงละทีนี้พ่อก็เอาเรื่องบุญคุณมาพูดว่าหามาเยอะเเล้ว (เเต่ไม่เหลืออะไรนะ รถก็ถูกยึดบ้านก็ยึด) ประมาณว่าตาพวกเธอบ้าง เเล้วเค้าก็จะช่วยผ่อน ประเด็นคือพี่กับเราก็ไม่ได้มั่นคงอะไรทำงานมา3-4ปี เข้าๆออกมันก็ยังไม่ได้อะไร เอ่าเเต่จำเป็นเนาะมันคือที่อยุ่อาศัย จบมาก็ต้องหาเงินใช้หนี่ กยศ เเล้วจะมาให้ผ่อนบ้านเลย อ่ะ เอาก็เอา ตกลงกันไว้ว่าจะช่วยผ่อน ย้อนกลับไปที่ว่าญาติให้สัญญาณมา3-4ปีเพื่อเตรียมตัว เรากลับมานั่งคุยกันอย่างจริงจังจับเข่าว่าควรทำอย่างไร เเม่ควรทำงานไหม ช่วยกัน ทำอะไรก็ได้เงินทุนหากัน เพื่อเตรียมซื้อบ้าน ประเด็นคืออยากให้ช่วยกัน 4 คน เเต่เเม่เราเเตกเเยกมีเเต่ทิฐิ โมหะ เเต่เข้าวัด สอนคนอื่นดี๊ดี นั่นล่ะค่ะ เเต่ชีวิตตัวเองพังไม่เป็นท่า ความสัมพันธ์กับคนในครอบครัวติดลบ เหมือนอยุ่บ้านเดียวกันเเต่ไม่ได้พูดคุยกัน เเต่ประเด็นพวกเรามองว่าควรสามัคคีเพราะจะไม่มีที่ซุกหัวนอน สุดท้ายเค้าก็ไม่ทำอะไรค่ะ ปล่อยเรื่องราวร่วงเกินจนจะมาครบกำหนด พ่อก็ปิดร้านบอกขายไม่ดีจะออกมาวิ่งเร่ตลาด เรากับพี่ก็ยื่นเรื่องกู้บ้านไป สิ่งที่บั่นทอนใจเมื่อพ่อปิดร้านเเล้วไม่ทำตามที่พูด เข้าใจคำว่าเเบเบลอไหมคะ วันๆเอาเเต่บ้าร้องคาราโอเกะใน Smule  ร้องเช้าร้องเย็น ถามว่าไม่ไปขายของหรอ บอกขายไม่ได้ ขายไม่ดี ติดลบ นู่นนี่ ไอ้ลูกๆอย่างเราเเอบสังเกตุมาหลายวันไม่ออกไปทำมาหากินเเต่อยากจะผ่อนบ้าน เลยพูดไปว่าจะมาอ้างนุ่นนี่ไม่ไ้ดนะ อยากจะมีบ้านอยุ่ไหมล่ะ พ่อกับเเม่เราเหมือนฝังโปรเเกรมไว้ในสมองว่าเเก่เเล้วไม่ต้องทำอะไรตาลูกทำ ใจไม่สู้น่ะค่ะ หาเเต่ข้ออ้างทั้งพ่อเเละเเม่ เราน่ะไม่ได้หวังอะไรมากลึกๆอยากให้เขามีเงินไว้ดูเเล เอาไว้กินเเก่ตัวเอง สุดท้ายภาระอะไรเหล่านี่ก็เป็นหน้าที่ของพวกเราเเต่เราอยากเห็นเค้ากระตือรือร้นทำเต็มที่ เรียนตรงๆว่าเวลานี้ยังไม่ได้พร้อมที่จะดูเเลทุกภาคส่วนของบ้าน เค้าทั้งสองชอบพูดว่าทำมาเยอะเเล้ว (แต่ไม่เหลืออะไรน่ะค่ะ) เราพูดตรงๆนะเราไม่เเปลกใจที่คนรวยกับคนจนมันต่างกันที่ความคิด พ่อเเม่เราไม่เหลืออะไรก็เพราะความคิด! วันนี่เราว่าเราโตพอจะมองอะไรออก มองย้อนเหตุการณ์เเล้วไม่เเปลกที่ผลลัพธ์ของชีวิตพ่อเเละเเม่เป็นเเบบนี้ เราแอบโมโหทุกครั้งที่พ่อเรานั่งร้องเพลงซึ่งนับวันร้องหนักขึ้นเรื่อยๆคือไม่ทำอะไรกิจวัตรประจำวัน เเม่เอาเเต่หมกตัวในห้องทำกับข้าวไปกินบนห้อง ไม่ก็ออกไปทัวร์บุญกับเงินที่ไม่ได้มีเยอะเเยะซึ่งไม่รุ้ติดหนี้ใครข้างนอกหรือเปล่า เพราะดูจากเงินที่ได้จากเราเเละพี่ไม่สามารถไปไหนบ่อยๆเหมือนที่เขาทำอยุ่ได้ พ่อเเม่เราทำให้คิดว่าพวกเราเกิดมาเพื่อเป็นเครื่องทดแทนบุญคุณค่ะ เราไม่รุ้จะพูดยังไงได้เเต่น้ำตาตกใน เราไม่รุ้เค้าอยุ่ได้ยังไงโดยที่ไม่ทำงาน เงินก็ไม่พอใช้ เเละทนมองทุกคนทำงานได้โดยที่อยุ่เฉยๆ เอาล่ะค่ะสุดท้ายก็บอกตัวเองว่าได้เเค่ทำใจ มันทำให้เรามองว่าวันนึงเราจะไม่เป็นแบบนี้อย่างน้อยไม่รุ้อนาคตจะมีครอบครัวไหม เเต่ตัวเองต้องเหลือทรัพย์สินอะไรไว้กินเเก่บ้างยามบ้านปลาย ฝากพ่อเเม่ทุกท่านนะคะ มีลูกก็ให้มีเพราะอยากปั้นคนๆนึงให้ดี ให้สุดความสามารถ ให้อนาคต ให้ทุนชีวติเค้าเพื่อไปต่อได้ไม่ยาก เรายอมรับไม่ได้โลกสวยยังไงคนที่ๆบ้านมีไว้ให้กับคนที่เริ่มจาก 0 มันต่างกัน คนเริ่มจาก 0 อาจได้ในเเง่ของความภูมิใจหรืออะไร ไม่ได้หมายถึงว่าพ่อเเม่ต้องมาสร้างอะไรใว้ให้เป็นคุณหนูขนาดนั้น เเต่ยามยากหรืออะไร ยังพอมีหนทางช่วยกันอะไรได้บ้าง อย่างน้อยสุดมันก็คือครอบครัวล่ะค่ะ ไม่หันหน้าเข้าหากันจะไปพึ่งใคร เเต่เมื่อพึ่งไม่ได้ก็ต้องพึ่งตัวเอง เราไม่อยากคิดว่าบางทีเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบของพ่อเเม่ เขาอาจไม่ได้มาตบตีเรา เเต่อาจมาในรูปแบบของทาเข็นอะไรเเบบนี้เเทน ใครโลกสวยข้ามไปนะคะ ไม่มีอะไรมากเเค่อยากบ่น เเต่สุดท้ายก็ต้องไปต่อ ขอบคุณพื้นที่พันทิพย์ที่ให้เราระบายค่ะ