เห็นบอลพวกเราเวลาเจอแขกมักแหยงตลอด
พวกเวียดนามมันยังคุยกันว่าเจอแขกไม่น่ากลัวเท่าเจอเราปอดขาสั่นไปสิบเท่า
แต่เราเจอแขกเราก็ปอดเสียแล้ว

เลยไปเอาสถิติ อาหรับกัลฟ์คัพ เขาเอาประเทศอาหรับย่านอ่าวเปอร์เชียมาแข่งกัน สังเกตุว่าไม่มีอิหร่านคงเป็นเพราะอิหร่านไม่ใช่อาหรับนั่นแหละ

จากความทรงจำผมและความรู้สึกตั้งแต่เด็กๆ(เอาความรู้สึกมาจับ)
ทีมจากอาหรับที่เราจะชนะตลอดก็เยเมน
โอมานตอนผมเป็นเด็กนี่จัดว่าหมูเลยแต่มันมาเก่งช่วงยี่สิบปีหลัง

ที่พอมีโอกาสเห็นชนะอีกก็คูเวต. ตอนชุดใหญ่เราแข่งเอเชี่ยนเกมส์ที่จีน เราก็จัดการคูเวตไป 2:0 ดูแล้วเราไม่ค่อยกลัวถ้าพูดถึงคูเวต

การ์ต้า นี่เสมอกับแพ้ชนะผลัดกันบ่อย. ชกกันก็มี 55(ชกกันนี่เราแตะก้านคอชนะขาด)

บาร์เรน นี่จะเก่งเป็นทัวร์นาเม้นท์พวกนี้ชอบเอาพวกแอฟฟริกาโอนสัญชาติมาเล่นผลงานช่วงหลังเลยดี

อิรัก เราไม่ค่อยจะชนะเจอทีไรแหยงทุกทีพึ่งจะดูฟอร์มดีตอนคัดบอลโลกไปเสมอเขามานี่แหละ

ซาอุนี่ไม่ต้องพูดถึงเราแค่ได้ยินชื่อก็ขาอ่อน. เพราะชุดใหญ่เราแทบไม่เคยชนะเลยมั้ง ขนาดเอเชี่ยนคัพที่ญี่ปุ่นเราจัดการเกาหลีใต้ไป 2:1ในรอบแรกๆเรายังเจอซาอุอัดไป4:0 ในรอบสุดท้าย เซ็ง

ข้างบนนี่พูดจากความรู้สึกจากความทรงจำที่เชียร์แต่เด็กจนบัดนี้ปาไปอีกสี่ปีจะห้าสิบแล้ว เราก็ยังไม่เห็นแววจะได้เชียร์ในบอลโลก



ที่นี้มาดูสถิติจากวิกิพีเดียของพวกอาหรับคงจะคล้ายๆ AFF ของบ้านเรานั่นแหละ มีการแข่งทุกๆสามหรือสี่ปีมาแล้ว 23 ครั้งนับแต่ปี คศ 1970 (พ.ศ.2513)

ปรากฎว่าทีมคูเวตที่ไทยเราไม่ค่อยหวั่นดันเป็นเจ้าอาหรับจนผมตกใจ แชมป์ไปเสีย 10 ครั้ง
ซาอุที่เรามักปอดเวลาเจอ. การ์ต้าร์ อิรัก ได้แชมป์กันไปคนล่ะ 3 ครั้ง
UAE กับโอมาน ได้ไป 2ครั้ง
บาร์เรนกับเยเมนยังไม่เคยได้เลย

ไม่น่าเชื่อว่าคูเวตจะเป็นจ้าวอาหรับ ถ้าไม่มาดูสถิติ

ทีมข้างบนที่กล่าวมาเรายังแหยงแค่ทีมเดียวซาอุครับ

สู้ต่อไปทีมชาติไทย