เรื่องที่1 คือเราเองก็อยู่กับแฟนมา3-4ปีแล้ว ตอนคบกันประมาน2ปีแฟนเราไปต่างประเทศครั้งแรกในชีวิตเค้า แต่เราไม่ได้ไปด้วยเพราะเราต่างก็ไม่เคยไปกันทั้งคู่ถ้าไปก็กลัวว่าจะหลงขึ้นเครื่องไม่เป็นแม่แฟนก็เลยให้แฟนไปกับน้าของเค้า แม่แฟนบอกกับเราว่าถ้าไปครั้งที่สองจะให้เราไปกับแฟน.  พอต่อมาไปครั้งที่สองคราวนี้ไปญี่ปุ่น เราก็ไม่ได้ไปอีกเพราะแม่แฟนให้แฟนเราไปกับพี่สาวของเค้า. และล่าสุดครั้งที่สามไปประเทศเดียวกับที่ไปครั้งแรก แม่แฟนก็ไปกับแฟนเรา ไม่เห็นเอ่ยปากอะไรเกี่ยวกับเรา. เราเข้าใจนะว่ามันเงินเค้าแต่เราก็แอบน้อยใจนิดนึงอ่ะเนอะ
เรื่องที่ 2 ตอนที่เราไปอยู่บ้านเค้าเราช่วยทำงานเค้าทุกอย่างเช็คของช่วยเค้าทำงานไม่เอาค่าแรงสักบาท แล้วคนงานที่บ้านแฟนก็เป็นญาติกับแฟน คนงานที่บ้านแฟนใช้เราทำงานให้ด้วยซ้ำ โดนคนงานที่บ้านเค้าทั้งพูดเหน็บบ้าง บางคนเราทำผิดนิดหน่อยยืนด่าเราฉอดๆจนเราอายคนอื่นก็มี แต่แม่แฟนไม่เคยเข้าข้างเราเลยนะ เวลาแม่บ้านไม่มาทำงานเราทำแทนตลอด  ทำงานงกๆญาติเค้าก็ไม่ชอบแต่เราแม่เค้าก็เหมือนจะไม่ชอบเราแต่ก็น่าด้านทนอยู่เพราะว่าอยากชนะใจพวกเค้า แต่นานๆไปรู้สึกว่ามันหนักขึ้นๆ จนเราถอยออกมาหางานทำข้างนอก  แต่เราไม่เคยพูดเรื่องนี้กับแฟนเพราะแฟนเราเป็นคนที่แคร์แม่ของเค้ามากจนเรารู้สึกว่าเค้าไม่วางตัวเป็นกลาง(ภาษาทั่วไปก็ลำเอียง) แบบว่าคือถ้าเราพูดอะไรออกไปเราก็ดูผิดอยู่ดีแหระ ไม่ได้คำปรึกษาจากแฟนหรอกมีแต่จะโดนด่าซ้ำ  ทุกวันนี้เราก็วางแผนจะเลิกอยู่รักแฟนนะแต่ก็รักตัวเองมากกว่าไม่อยากอยู่แบบไม่มีความสุขหรอก
ถามว่าน้อยใจมั้ย น้อยใจมาก น้อยใจที่เอาชนะใจใครไม่ได้เลย น้อยใจที่รู้สึกแล้วพูดออกไปไม่ได้  ตอนระยะเวลาที่ผ่านมา
เราเงียบทุกอย่าง เหมือนนางเอกรละครหลังข่าว  ขอบคุณที่อ่านนะคะ ปล.มันคือการอยากระบายมากกว่า