คุณเคยเชื่อในพรหมลิขิตไม๊???? เจ้าของกระทู้ไม่เคยเชื่อเลย จนมาเจอเข้ากับตัวจริงๆ....เจ้าของกระทู้มีแฟนคนแรกตอนเรียนม.ต้น ช่วง ม.1-3 ซึ่งเราก็คบกันมา 3 ปีตามภาษาเด็กๆทั่วไป จนช่วงจะจบม.3 แฟนเจ้าของกระทู้จะย้ายโรงเรียนเนื่องจากเค้าไม่สามารถต่อม.ปลายที่โรงเรียนที่เราเรียนได้ เพราะแฟนเจ้าของกระทู้เป็นคนค่อนข้างเกเร 555 มีต่อยตีกับเพื่อนบ้างตามภาษาวัยรุ่นผู้ชาย ซึ่งแตกต่างกับเรามากที่เป็นเด็กกิจกรรมและค่อนข้างตั้งใจเรียน ตอนเรียนเราก็จะช่วยทำการบ้าน/ติวหนังสือให้เค้าประจำ ซึ่งจังหวะนั้นเองตอนที่เรารู้ว่าเค้าจะย้ายโรงเรียน ประจวบเหมาะกับที่พ่อแม่เราเริ่มรู้ว่าเรามีแฟนซึ่งทางบ้านไม่อยากให้มีแฟนเลย เราก็มักจะโดนกดดันอยู่บ่อยๆ เลยตัดสินใจบอกเลิกแฟนในช่วงปิดเทอมด้วยประโยคสั้นๆในข้อความว่า
.
.
.
.
เลิกนะขอโทษ (ซึ่งประโยคนี้ในปัจจุบันเราจำไม่ได้เลยแต่แฟนเจ้าของกระทู้เล่าให้ฟัง บอกเป็นประโยคสะเทือนใจ 5555)
                หลังจากที่เราส่งข้อความไปแฟนเจ้าของกระทู้ก็พยายามติดต่อมาเรื่อยๆ ด้วยการโทรบ้าง ติดต่อผ่านเพื่อนบ้าง มาเจอที่โรงเรียนบ้าง พยายามติดต่อเราทุกช่องทาง ซึ่งเราก็ตัดเค้าทุกช่องทางเหมือนกัน ไม่รับสาย ไม่เจอ ไม่คุย (แลดูใจร้ายจัง) เป็นเดือนๆ มีวันหนึ่งจำได้แม่นเลยเราเห็นเค้าเดินมาไกลๆ เราก็รีบวิ่งหนีทันที ซึ่งวันนั้นก็เป็นวันที่เค้าเอาของมาฝากเพื่อนเพื่อ HBD เรา ถามว่าเรารับของไม๊เราก็รับนะในกล่องนั้นเป็นสร้อยพร้อมจี้น่ารักๆอันนึง พร้อมกระดาษที่เขียนว่า "สุขสันต์วันเกิดนะ อยากไปให้ด้วยตัวเองจัง แต่คงไม่ดีมั้ง ขอให้เก็บไว้น่อยนะ สุขสันต์วันเกิด" (เขียนผิดตามสไตล์) แอบเอารูปมาอวด
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ปัจจุบันสร้อยก็ยังอยู่นะจ๊ะเลิกไปแต่ก็เก็บไว้เป็นอย่างอย่างดี จนเรื่องก็ผ่านล่วงเลยมาเรื่อยๆ ประมาณเราอยู่ม.5 ได้ เค้าก็ทักเรามาผ่านเฟสบุ๊คในทำนองที่ว่าเป็นยังไงบ้าง สบายดีไม๊ เรียนเกรดเท่าไหร่ เราก็ตอบๆของเราไป (เราจะเรียนได้ 3 ต้นๆไม่เคยตก) แล้วเค้าก็บอกเกรดของเค้ามา แล้วถามว่าแข่งเรียนกันไม๊ ในใจอีนี่คิดจ้า มาแข่งไรวะบ้าบอ  หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย
.
.
.
              ปี 1 มหาวิทยาลัยก็มาถึง เราเข้าเรียนที่ม.เกษตรศาสตร์ (ซึ่งระหว่างทางตลอดการเรียนมาเราก็ไม่มีแฟนเลยนะ จะมีแค่รุ่นพี่ที่เราปลื้ม แบบปลื้มมากซื้อขนมไรงี้ไปให้ประจำ  งานจีบผู้ชายจ้าาาา จีบติดนะ แต่โง่เองที่ไม่รู้ว่าประโยคที่เค้าพูดคือประโยคสานต่อ นี่คิดอย่างเดียวเลยมันไม่ใช่ รู้ตัวเมื่อสายไป) อ่าๆ  เข้าเรื่องต่อ ณ ปี 1 เข้าไปก็จะฮอตๆระดับนึงรุ่นพี่รุมจีบมากมาย (อย่าเพิ่งหมั่นไส้น้าาา 555 ) แต่เราก็เลือกที่จะคุยกับรุ่นพี่คนนึงเพียงคนเดียวไม่ชอบคุยเยอะ ซึ่งเค้าเป็นพี่ในภาคนั่นเอง ก็คุยกันไปเรื่อยๆ เรียกว่าคนคุยละกันเนอะ และช่วงนั้นเองจ้าาาาา อีนางแฟนม.ต้นก็ทักมาพร้อมกับส่งคลิปอวยพรวันเกิด ซึ่ง ณ วันนั้นมันทำให้เรารู้สึกแย่มาก เสียใจมากที่ทิ้งเค้ามา แบบหึ่ย!!!! นี่เรื่องมันผ่านมา 4 ปีแล้วนะยูววว ทำไมยังไม่ลืมเราอ่ะ(อันนี้ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย) แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากขอบคุณ เพราะ ณ ตอนนั้นเรามีคนที่คุยแล้วจะให้ไปรู้สึกดีมันก็คงจะผิดกับคนที่คุย เรื่องราวก็เลยผ่านไปอีกประมาณ 1 เดือน จนใกล้ถึงวันเกิดอีนาง นางก็ทักมาอีก ว่ามาเจอกันหน่อยได้ไม๊ วันเกิดนะ มาเจอเถอะ  และด้วยความที่นี่ใจแข็งไม่พอก้เลยตอบตกลงไป แต่สถานที่ ที่ไปเจอเราก็ไม่ยอมไปไหนเอาใกล้ๆเรา และเอาเพื่อนไปด้วย คือพาเดินงานเกษตรแฟร์จ่ะ 555 และวันนั้นก็ผ่านไป ก็แค่เจอซึ่งก็จะทำตัวไม่ค่อยถูกหน่อยๆ แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนผ่านไปประมาณ 2 เดือนได้มั้งเราก็ขึ้นสถานะคบกับแฟนที่เป็นรุ่นพี่ อีนางก็ทักมาเลยจ้า มีแฟนแล้วหรอ นี่ก็ตอบไปแค่อืม และเรื่องราวมันก็จบลง ทุกคนต่างไปใช้ชีวิตของตัวเอง เราก็มีแฟนของเรา เค้าก็มีแฟนของเค้า
.
.
.
ใครอยากอ่านต่อช่วยคอมเม้นเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้หน่อยนะจะได้มาอัพต่อ กลัวไม่มีคนอ่าน

ปล.เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆน้า