สวัสดีดีค่ะ อาจจะยาวหรือเนื้อหาซับซ้อนขอ อภัย. ไว้ตรงนี้เลยนะคะ
เราโตมาด้วยครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบพ่อแม่แยกทางกัน ส่วนตัวเราเป็นสาวประเภทสอง  แม่เป็นคนลาว แต่ก่อนพ่อติดเหล้ามากแล้วชอบอาละวาด
แน่นอนเราจึงโตมาแบบเด็กมีปัญหา  เราก็ใช้ชีวิตแบบเตะฝุ่นมาแต่เล็กจนโตอาศัยคนนู้นทีคนนี้ที ทำงานตลอดแต่ไม่มีเงินเก็บ อาจจะปัจจัยหลายอย่าง ขอข้ามช่วงนี้นะคะ
ช่วงสองสามปีที่ผ่านมาเราทำงานที่จังหวัดไม่เคยหลับไหลทำงานผับงานบาร์ ทำมาเรื่อย 2-3 ปีจนรู้สึกอิ่มตัว ก็เลยหอบสังขารกลับมาขอพึ่งใบบุญลูกของป้าที่ต่างจังหวัด  ก็ปกติค่ะช่วงแรก ทำงานรับจ้างหาเช้ากินค่ำ กลับมาต่างจังหวัดก็อาศัยอยู่กะญาติ ทั้งที่บ้านญาติกับบ้านพ่อห่างกันแค่ 2 เสาไฟฟ้า  แต่เราอยู่กับพ่อไม่ได้จริงๆ ไม่ได้คลุกคลีแต่ไหนแต่ไร เวลามีปัญหาพ่อไม่เคยยื่นมือมาช่วย  เราเลยอะคติกับพ่อมั่งว่าอยู่ร่วมกันไม่ได้ ในใจก็รู้พ่อไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้
ชีวิตเราก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ  จนกระทั่งวันที่ 25 ธันวา ที่ผ่านมา เราได้เหนื่อย ไม่มีแรง เลยตัดสินใจมาโรงบาล ปรากฎว่า เราติดเชื้อ HIV ตอนแรกจะตัดสินใจไม่บอกญาติ ช่วงนอนโรงบาลแรกๆ ญาติพี่น้องมาหาบ้างประปราย เหมือนเค้าคงจะคุยกันแหล่ะเนอะ อาจจะงานยุ่ง หรืออะไรก็ตามแต่ ไม่มีใครมาเยี่ยมเราจะเป็นอาทิตย์แล้ว  ช่วงค่ำๆวันที่   2 ม.ค. ญาติคนที่เราอาศัยอยู่ด้วยก็แชทมาคุยถามอาการต่างๆนาๆ  เชื่อไหมน้ำตาเราไหลด้วยความที่ว่าเออยังมีคนถามอะไรแบบนี้  แต่!!คุยกันเรื่อยเปื่อย  จู่ๆญาติก็ต้องบอกเราว่า เราต้องหาที่อยู่ใหม่ เพราะบ้านที่เราอยู่ด้วยมีคนแก่และเด็กดาวซินโดม  ญาติๆคงกลัวคงเกลียดที่เราได้รับเชื้อ HIV โลกทั้งหมดวูบดับ คิดว่าจะมีกำลังใจขึ้นมา ทุกอย่างชามาก เราก็เข้าใจเค้าแหล่ะ ตอนนี้หมดทางไปต่อมาก เราวิตกกังวลไปหมด ไหนจะค่าโรงบาลค่ายา แต่เป็นโรงบาลที่เราเกิดนะคะ คงจะได้ใช้สิทธ์ สปสช. อะไรสักอย่าง  ไม่รู้ว่าถ้าออกจากโรงบาลเราจะไปไหนต่อ เราจะไปอยู่ที่ไหน
ในใจคิดถึงวัดพระบาทน้ำผุ ขึ้นมา หรือมีบ้านที่รองรับคนแบบเราไหมค่ะ อยากผ่านช่วงแย่ๆนี้ไปได้ อยากสู้จนล้มไปเอง  ถ้าจะกลับบ้านมันไม่ใช่บ้านแล้วค่ะ
ผิดพลาดตรงไหนหรือวกวน ต้องขอโทษจริงๆนะคะ รู้สึกอยากระบาย  อยากมีที่ไป TT