ก่อนอื่นขออนุญาต กราบสวัสดีปีใหม่เพื่อนสมาชิกและผู้อ่านทุกท่านค่ะ
ปีใหม่นี้ ขอให้คุณ ๆ มีความสุขความเจริญสมหวังเช่นที่ตั้งใจ
ขอพระเจ้าอวยพรค่ะ


เวลาผ่านไปเร็วราวกะพริบตา อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ลูกชายเกรียน ๆ ของฉันจะจบมัธยมปลายแล้วจ้าาาา
ประมาณเกือบสามปีก่อนอิฉันตั้งกระทู้บ่น พร่ำ ระบายความอัดอั้นตันใจในงานประชุมผู้ปกครองเด็กม.4 (ทู้นี้ค่ะ https://ppantip.com/topic/35024588 )
ตอนนั้นฉันยังเป็นซูเปอร์ฮีโร่ของลูก แต่หลังจากนั้นแค่ไม่กี่เดือน ฉันกลายร่างเป็น...ตัวอะไรสักอย่าง ที่ขวางหูขวางตาลูก...ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน



ฉันเคยคิดไว้ตั้งแต่เริ่มแรกที่พาลูกไปพบจิตแพทย์  เคยคิดไว้นานมาก หากฉันก้าวผ่านช่วงเวลายากลำบากไปได้ ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร จะดีหรือร้าย ฉันจะแบ่งปันประสบการณ์นี้  เพราะการเลี้ยงลูกวัยรุ่นไม่ง่ายเลย หากแต่ก็ไม่ยากเกินความพยายาม

เพื่อไม่เสียเวลาเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า...
ทว่าก่อนเข้าสู่เนื้อหาที่บางช่วงบางตอนอาจจะค่อนข้างหนัก
อิฉันขอความกรุณาผู้อ่านทุกท่านงดเว้นแสดงความคิดเห็นส่อเสียดผู้หนึ่งผู้ใด(หมายถึงโปรดลดละการใช้ภาษาชวนทะเลาะค่ะ) ทั้งนี้เพื่อรักษาบรรยากาศการสนทนาแลกเปลี่ยนค่ะ...

ป.ล. หากมีความเอื้อเฟื้อหลงเหลืออยู่บ้าง กรุณาอย่าจิกกัดคนตั้งกระทู้เลยค่ะ
อิฉันไม่สู้คน จิตใจก็อ่อนไหวมาก ไม่อยากด่าตอบเลยจริง จริ๊ง ให้ดิ้นตาย!