ไม่ว่าจะเทศกาลไหนๆก็ร้องไห้ทุกเทศกาลเลยค่ะ วันปีใหม่ขอแม่ไปเคาว์ดาวเค้าก็ไม่ให้ไปบอกเรียนจบก่อนค่อยไป สงกรานต์ก็ไม่ให้ไปบอกเรียนจบก่อนค่อยไป คือเบื่อกับคำนี้มากอะเหมือนไม่โตสั้กที ขณะที่ลูกคนอื่นขับรถไปไหนมาไหนเองได้สบายละนี่ยังอยู่ในหินอยู่ อึดอัดมากเลยค่ะ คือตัวเรานี่มีสองบ้าน บ้านทางพ่อ กับ บ้านทางแม่ เพราะพ่อแม่แยกทางกันค่ะ ถ้าอยากเที่ยวก็ต้องไปบ้านย่าละไปเที่ยวค่ะ เเล้วเลือกที่จะไม่บอกทางแม่เพราะรู้ว่าไม่ได้ไปเเน่ๆ เเต่ช่วงเวลาเทศกาลก็ต้องมาอยู่กับแม่ค่ะ คืออึดอัดทุกเทศกาลจริงๆ ไม่เคยได้ไปไหนเลย ยอมรับว่าร้องไห้ทุกเทศกาลจริงๆค่ะ แม่ไม่เข้าใจ แล้วยายเค้าเลี้ยงแม่มาเเบบไม่ปล่อยลูกเลย คือสมัยนี้ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองแล้ว ตอนนี้เราใกล้จะจบม.6แล้ว ยังไงก็ต้องหนีเที่ยวอยู่ดี มีเเฟนก็ไม่เคยบอกทางฝ่ายแม่ค่ะเพราะไม่สบายใจ พาเเฟนไปหาทางบ้านย่าตลอด คืออึดอัดค่ะ ไม่มีความสุขเลย บอกให้เเต่เรียนๆๆๆ อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นบ้าง ที่เป็นครอบครัว นี่เป็นลูกที่ไม่สนิทกับพ่อกับแม่เลยค่ะ มีอะไรไม่เคยคุยเลย คนอื่นเค้าไปถึงไหนกันแล้วนี่ยังเป็นเด็กอยู่เลยอะ ถ้าเราไม่หนีเที่ยวเราก็คงจะเป็นไข่ในหินมากกว่านี้ค่ะ เพราะพี่น้องทางบ้านแม่ไม่มีใครเหมือนเราเลย อยู่ในโอวาทกันหมด ชีวิตนั่งอยู่เเต่หน้าคอม หน้าโทรศัพท์ เราคิดว่าคนเราต้องมีอะไรทำมากกว่านี้ค่ะ อึดอัดค่ะอยากระบาย ไม่ว่าจะเทศกาลไหนๆก็มีเเต่ความรู้สึกแบบนี้ค่ะ