สวัสดีครับ ผมมีเรื่องที่ผมอดทนกับมันมาประมาน 5 ปี หาทางออกไม่ได้จริงๆ ตอนนี่ผมมืดไปหมดคือเรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อ ม3 ปลายๆ ผมได้รู้จักพี่คนหนึ่ง ผ่านเเอพพลิเคชั่น Live โปรเเกรมหนึ่งในคอมพิวเตอร์ครับ พี่เค้าเป็นคนน่ารักมากๆเลยครับ เอาจริงๆก็คือตรงสเปคผมมากๆเลยครับ เเต่เค้าเป็นผู้ชายนะครับ หลังจากนั้นผมก็ติดตามพี่เค้าเรื่อยมา ส่งของเพื่อให้พี่เค้าได้รู้จักผมบ้าง ตอนช่วงเเรกๆ ผมก็ไม่ได้หวังอะไรมากมาย อย่างที่บอกผมเเค่อยากรู้จักพี่เขา เเค่นั้นครับ เเต่พอเวลาผ่านมา มันก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ผมเปลี่ยนแปลงตัวเอง ดูเเลตัวเอง ขัดผิว ทาครีม จนจากเด็กต่างจังหวัดดำๆคนหนึ่ง ก็ดูดีขึ้นมามากๆเลยครับ เเล้วพี่เค้าก็ได้สอบเข้ามหาลัยเเห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียง ย่านรังสิตอ่าครับ ด้วยความน่าตาดีของพี่เขา มันทำให้พี่เขาค่อยๆไกลห่างจากผมไปเรื่อยๆ ได้ประกวดเดือนคณะ ได้ถ่ายซีรีย์ ตอนนั้นผมคิดว่าผมยังไงก็ไม่มีสิทธิเเล้วครับ เเค่เด็กต่างจังหวัดคนหนึ่งที่เเทบจะไม่มีอะไรที่เหมาะสมกับพี่เขาเลย เเต่ผมก็ยังไม่ยอมเเพ้กับชีวิตครับ ผมทำทักอย่างทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้เข้าเรียนมหาลัยเดียวกับพี่เขา ผมอ่านหนังสือ เรียนพิเศษ จนตอนนี้ผมได้สอบเข้ามหาลัยนั้นได้เเล้ว ผมคิดว่าพี่เขานี่เเหละที่เป็นเเรงผลักดันที่ทำให้ผมมามีชีวิตที่ดี ได้มาเรียนในมหาลัยที่ดี เเต่ใช่ว่าในชีวิตมหาลัยของผมจะมีความสุขนะครับ ผมเคยพูดเล่าเรื่องนี้กับเพื่อนหลายๆคนครับ บางคนก็บอกว่าให้ลองบอกพี่เขาไปเลยดีไหมว่าชอบเขาขนาดไหน (เพราะผมก็มีไลน์มีเบอร์โทรศัพท์ที่สามารถติดต่อพี่เขาได้อยู่ครับ) เเต่ด้วยความที่ผมรู้คำตอบอยู่เเล้วว่าถ้าผมพูดไปว่ารู้สึกอย่างไรกับพี่เขา ความสัมพันธ์พี่น้องของผมกับพี่เขา อาจจะเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีเลยก็ได้ จากที่เคยรู้จักที่เคยคุยได้ ถ้าบอกไป ผมเชื่อว่ามันจะไม่ดีเเน่ๆ ผมอยากจะรักษาความสัมพันธ์พี่น้องนี้ไว้ ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นโซนที่พี่เขาโอเคครับ เเต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ผมยังลืมที่จะคิดกับพี่เขาเเบบนั้นไม่ได้ ผมพยายามจะลืมความคิดเเบบนั้นหรือไม่ก็ลืมพี่เขาไปเลย ผมบล็อคไลน์ บล็อคโซเชียลที่สามารถติดต่อพี่เขาได้ เเต่ด้วยความที่อยู่มหาลัยเดียวกันเเล้ว ทั้งเจอพี่เขา บ่อยมาก เจอทีไรผมก็ขาอ่อนทุกที บางทีก็เดินกับ ผู้หญิงบ้างมันยิ่งทำให้ผมเเทบจะบ้าตายตรงนั้น คือผมทนกับความรู้สึกที่อยากจะลืมพี่เขาเเต่ลืมไม่ได้ เเต่อีกใจนึงก็ไม่อยากลืม เพราะเสียดายเวลาเสียดายความสัมพันธ์พี่น้อง มันเหมือนมีความสุขนะครับตอนเเรกๆที่ได้เจอพี่เขา ถามว่าอยากเจอพี่เขาไหม ผมอยากเจอพี่เขาทุกวันเลยครับ เเต่เจอทีไร ผมคิดว่าความรู้สึกของผมมันไม่ใช่ความสุขเลยครับ ผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมเหนื่อยที่จะต้องเจอกับความรู้สึกเเบบนี้ ผมทนมานานมากๆจริงๆครับ ผมพยายามจัดการกับความรู้สึกเเบบนี้มาหลายครั้งเเล้วครับ เเต่มันก็ทำไม่ได้สักที ปรึกษาเพื่อนก็เเล้วมันก็ยังหาคำตอบหรือทางออกที่ผมคิดว่ามันดีที่สุดไม่ได้ ผมเลยอยากจะปรึกษาใครก็ได้ที่พอจะมีประสบการณ์หรือมีความรู้เรื่องพวกนี่ เผื่อจะมีทางออกที่ดีครับ ผมเหนื่อยจริงๆครับ รบกวนด้วยนะครับ

ปล.ถ้าผมพิมพ์งง หรือยังไงขออภัยด้วยนะครับ มันอึดอัดแปลกๆ 😭😔