สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะ
เรากับแฟนคบกันตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยค่ะ เรียนคณะเดียวกันรุ่นเดียวกัน
เขาเป็นคนอ่อนโยน สุภาพ ชอบเทคแคร์  นึกถึงคนรอบข้างก่อนเสมอ และรักครอบครัวมากเพราะโตมากับคุณแม่และยาย(คุณพ่อเสียชีวิตตั้งแต่เด็กค่ะ)
ไม่ว่าจะทำอะไรต้องโทรบอกแม่เสมอ
แต่ข้อเสียคือเขาจะไม่กล้าตัดสินใจเอง เช่นเรื่องเรียนต่อต้องให้น้าเป็นคนช่วยจัดการ (ทุกอย่างแม่จะให้ถามน้าเพราะแม่เป็นแม่บ้านไม่ได้ทำงานค่ะ)

ในตอนที่ยังเรียน ทุกอย่างราบรื่นดีค่ะ ผู้ใหญ่รับรู้ว่าคบกัน แต่ไม่ได้ว่าอะไร เพราะชวนกันเรียนจนได้ดีทั้งคู่

หลังจากที่เราเรียนจบ เราได้นำเงินสมัยทำงานพิเศษช่วงเรียนมหาวิทยาลัย มาเปิดธุรกิจเล็กๆ พอเริ่มทำงานด้วยกัน เราเริ่มรู้สึกเปลี่ยนไป เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เพราะเขาชอบบอกว่าเรากดดันเขา เรื่องยอดขาย เรื่องการพัฒนาธุรกิจ เขาบอกว่าเขาไม่ชอบคิดเพราะคิดยังไงก็ตามความคิดเราไม่ทัน
ให้ยกหน้าที่ปฏิบัติให้เขา และบอกว่าเราต้องการให้ทำอะไร เขาเชื่อในความคิดของเรา ซึ่งเขาก็ทำได้ดีในส่วนของเขา

ในวันที่ธุรกิจโตขึ้น เรายิ่งรู้สึกห่างจากเขาขึ้นเรื่อยๆ
เหมือนเขายังเป็นเหมือนเดิม ดูแล เทคแคร์เรา ทำทุกอย่างตามความคิดเรา แต่เราลึกๆเรากลับรู้สึกเหงามาก ไม่กี่ปีมานี้เราเจอปัญหายากๆมากมาย ทั้งเรื่องธุรกิจและเรื่องส่วนตัว แต่เขาไม่สามารถช่วยเราคิดหรือทนรับฟังเรื่องเครียดๆได้เลย เขาบอกมันเกินความสามารถของเขาที่จะช่วยเราคิดแก้ปัญหา
แค่ฟังเราก็เครียดแล้ว อย่ากดดันให้เขาต้องคิดเลย

เหมือนมันกลายเป็นเราต้องรับผิดชอบอนาคตเขาด้วย เขามีหน้าที่แค่ดูแลเรา ทำในสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้เราเท่านั้น เรารู้สึกไม่มั่นใจที่จะคบต่อ แต่ถ้าจะเลิกกัน เราก็รู้สึกผิดเพราะเขาไม่ได้ผิดอะไรเลย เขาดีกับเรามากๆ แค่เขายังเป็นเหมือนเดิมตั้งแต่ตอนที่คบกัน ส่วนเราเริ่มโตขึ้นแค่นั้นเอง

เราควรปล่อยมือหรือไปต่อดีคะ