ตอนเป็นเด็กก็อยากโตเป็นผู้ใหญ่เพราะตอนเช้าจะได้ไม่ต้องมานั่งท่องก.ข. แล้วตอนบ่ายก็โดนบังคับให้นอน ตื่นมาก็โดนบังคับกินนม
ตอนเรียนประถมก็อยากเรียนมัธยมเพราะอยากมีช่วงเวลาสนุกๆในวัยนั้น (แบบในหนัง)
แล้วก็เบื่อชีวิตมัธยมอยากมีชีวิตในมหาลัยที่มีอิสระมากกว่านี้ จะได้ไม่เหนื่อย ไม่โดนบังคับให้อยู่ในกฎเกณฑ์ตลอดเวลาที่อยู่ในโรงเรียน(ก็หวังว่าจะสบายมากขึ้น)
แต่เอาเข้าจริงๆชีวิตมหาลัยเหนื่อยกว่ามัธยมเยอะ อิสระก็จริงแต่สิ่งที่อยู่ภายใต้ความอิสระคือ"ความรับผิดชอบ" ถ้าหลงระเริงในความอิสระชีวิตก็จบ
แต่บางครั้งพยายามยังไงมันก็เหมือนไม่ได้ทำอะไรเลย พยายามยังไงก็เหมือนเดิม ความพยายามคงไม่มากพอเองล่ะมั้ง คงไปโทษคนอื่นไม่ได้
หรือมันไม่ใช่ทางของเราก็ไม่รู้ แต่ถอนตัวตอนนี้ก็สายเกินไป ได้แต่ทำใจยอมรับและฝืนทำมันต่อไป

อนาคต...พอจบไปเข้าวัยทำงานทุกคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าชีวิตทำงานเหนื่อยกว่าชีวิตตอนเรียนมหาลัยเยอะ เป็นไปได้ก็อยากกลับไปเรียนเฉยๆพอ ไหนจะต้องวิ่งหางาน
พอได้งาน งานก็จะเยอะน่าเบื่อโดนนายว่า โดนเพื่อนร่วมงานบ่น ทำงานไม่ดีเสี่ยงโดนไล่ออก ต้องหางานใหม่อีก ชีวิตก็เป็นวงจรอยู่แบบนี้

ต้องอยู่ในช่วงวัยไหนถึงจะไม่มีความความกดดัน(คงไม่มี)...ถ้าชีวิตนี้ไม่ตายก็ไม่วายดิ้นรนจริงๆ...

เฮ้อ..........แค่อยากระบายเฉยๆอึดอัด(คะแนนไฟนอลเพิ่งออกด้วย5555) ขอบคุณครับ #ตีแผ่ชีวิตมหาลัย