แค่อยากระบายค่ะ ถ้าไม่ชอบอย่าว่าเราเลยนะ   เราอิจฉาเพื่อนค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงสำคัญของม.6 มันเป็นช่วงของการสอบเข้ามหาลัย เราเริ่มอ่านหนังสืออย่างจริงจังตั้งแต่ม.5 เพราะเราอยากเป็นพยาบาลมาก เราเองก็บอกและคุยกับครอบครัวเรามาโดยตลอดแต่สุดท้ายครอบครัวก็บอกเราว่าเค้าส่งเราไม่ไหว อยากให้เราไปทำงานเลยหลังจากจบม.6 ซึ่งครอบครัวเรามาบอกเราเมื่อต้นเดือนพฤจิกาที่ผ่านมา พอช่วงนี้เพื่อนๆเริ่มติดรอบพอร์ตกัน เราก็อดอิจฉาเพื่อนไม่ได้ ทำไมเราถึงไม่มีโอกาสแบบเพื่อนบ้าง เราเองก็อยากจะทำในสิ่งที่เรารักบ้าง เรารู้สึกเศร้ามากรู้สึกว่าสิ่งที่เราทุ่มเทไปมันสูญเปล่า ทั้งการที่เราไปฝึกงาน ไปช่วยงานที่โรงพยาบาลมาตลอดช่วงปิดเทอมจนเราแน่ใจแล้วว่านี่แหละคืออาชีพที่เราจะเป็น คือสิ่งที่เรารัก  การที่เราอ่านหนังสือทุกวันวันละ4-5ชั่วโมง  การที่เราตั้งใจเรียนเพื่อที่จะได้เกรดดีๆ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เราทำอะไรไม่ได้เลย  ทั้งๆที่เราก็วาดฝันมาตลอดว่าเราจะต้องเรียนพยาบาลที่มหาลัย...ให้ได้   อยากให้มีชื่อเราตอนที่ครูประกาศคนที่ติดมหาลัยแล้วขึ้นไปรับดอกไม้ที่หน้าเสาธง  บางคนอาจมองว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าแต่มันคือความฝันของเรา ทุกครั้งที่เราได้ยินว่าเพื่อนติดมหาลัย เราทั้งดีใจด้วยและอิจฉาเพื่อนในเวลาเดียวกัน  เราอยากระบายแค่นี้แหละ ถ้าอ่านแล้วไม่ชอบก็อย่าว่าเราเลยนะ