สวัสดี..เราเป็นเด็กหอใน เรียนอยู่ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง เราเรียนอยู่ม.ต้น ปกติเมื่อก่อนจะเป็นเด็กที่ถามว่าเก่งมั้ย บอกคำเดียวว่าโง่มาก แต่ถามว่าขยันมั้ย ก็ขยันแหละ เพราะเห็นเพื่อนเราหรือแม้กระทั่งครูว่า ทำงานเรียบร้อยจัง สุภาพจัง ขยันจัง แต่ถึงแม้ การทำงานแบบนี้ก็ไม่ได้ส่งผลให้เราเก่งหรือมีทักษะในการทำข้อสอบในสังคมที่มีการแข่งขันสูงแบบนี้ เราเริ่มทดสอบตัวเองจากหลายสถาบันที่จัดให้สอบ คะแนนของเราด้อยมากๆ จนไม่รู้ท่าไหน ฉันก็สอบติดโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง มันทำให้ฉันรู้สึกมีค่าขึ้นมานิดนึง  เพราะฉันเองก็มีค่าเบิกทางที่น้อย อาจเป็นคนสุดท้ายที่เขาเรียกถึงก็ได้ แต่ด้วยความที่ตั้งความหวังว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้ สุดท้ายบางสิ่งบางอย่างที่เรากลัวมัน ไม่กล้าที่จะไปอะไรกับคนที่อยู่สูงกว่า กลับกลาบเป็นว่าฉันเริ่มทำในได้ ช่วงแรกคือบอกเลยว่าเครียดนะ ที่บางทีเราตกในรายวิชาสำคัญๆ แต่มันก็ผ่านมาได้ จน ณ ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เจ็บปวดมาก คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเราหรอกว่ามันทรมานเเค่ไหน ที่ต้องมีผิดหวังหับการกระทำของตนเอง บางสิ่งบางอย่างที่เราตั้งใจเอามากๆกลับต้องเสียใจเมื่อเราทำพลาด เวลาในการทำข้อสอบเริ่มหมดฉันโอเคมากที่ฉันทำมันได้ แต่ความเจ็บปวดที่ได้เห็นว่า ข้อสอบด้านหน้าเรายังไม่ได้ทำเลย เราเองก็สะเพร่าเองที่ไม่ดูว่ามันมีกี่หน้า เราคงกดดันตัวเองมากเกินไป เราพยายามจะไม่คิดเรื่องนี้ เพราะกลัวว่ามันจะกระทบต่อรายวิชาอื่นหรือเรื่องอื่นๆในชีวิต เราพลาดเองที่โฟกัสมันมากเกินไป จนถึงขั้นลืมว่ามันมีอีกชุดนึง  พึ่งรู้ตัวก็ไม่ทันซะแล้วอ่ะ วูบของอัตราการหายใจได้หายไป ร่างกายต้องการน้ำ เข่าทรุดหน้าห้องสอบ แต่ก่อนฉันทำวิชานี้ได้เต็มmax นะ มันก็เคยมีตกบ้างแบบเรื่องที่ยาก แต่บางทีเรื่องที่ถนัดมันก็ไม่ควรนะ เห้อออ.....  กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วสิ ขอโทษทุกสิ่ง ขอโทษที่ต้องมารับฟังความผิดพลาดของเรา เรามันประสบการณ์น้อยก็ใช่ แต่บางที..เรื่องแค่นี้เอง ~
เอาเถอะ ลืมไปเถอะ ผลยังไงก็ใช่ เอาสิ่งผิดมาแก้ไข และปรับปรุง เดินไปข้างหน้าฝ่าฟันอุปสรรคซะ