สวัสดีครับ  ผมเป็นเด็ก ม.ปลาย ปัจจุบันเรียนที่โรงเรียนสุรวิทยาคาร (ส.ว.ค.) โรงเรียนประจำจังหวัดสุรินทร์  ผมเป็นเด็กบ้านนอกที่สอบเข้าเรียนต่อส.ว.ค. ในชั้นม.ปลาย  ผมเรียนสายวิทย์-คณิต  โรงเรียนของผมในตอนม.ต้น คือ โรงเรียนประสาทวิทยาคาร (ป.ว.ค.) เป็นโรงเรียนประจำอำเภอ ตอนที่ผมเรียนอยู่ที่ ป.ว.ค. ผมได้ทำกิจกรรมอย่างหนึ่ง คือกิจกรรมของชุมนุมนักเรียนเพื่อนที่ปรึกษา หรือเรียนสั้นๆว่า YC เป็นชุมนุมที่มีเเกนนำก็คือผม คอยทำหน้าที่ให้คำปรึกษาเพื่อนๆทุกคนที่มีปัญหาเเล้วไม่สามารถเเก้ปัญหาด้วยตัวเองได้  คล้ายๆนักจิตวิทยาตัวน้อย  เเละสำหรับเเกนนำก็ต้องมีจรรยาบรรณ ซึ่งมีเจ็ดข้อ เเต่ข้อที่สำคัญมากๆคือ  ต้องรักษาข้อมูลของผู้มาขอรับคำปรึกษาทั้งหมดเป็น "ความลับ" คนที่เป็นเเกนนำจะต้องได้รับการอบรมการให้คำปรึกษา จากนักจิตวิทยา เเละทักษะชีวิต เพื่อการบริการให้คำปรึกษา  ดังนั้นสรุปรวมๆคือ  เเกนนำนักเรียนเพื่อนที่ปรึกษา  จะต้องเป็นคนที่รักษาความลับได้ เเละมีทักษะในการสื่อสาร  มีความคิดที่ดี  ทัศนคติที่ดี  เเละในความคิดของผมเเกนนำทุกคนจะต้องมีความคิดที่โตกว่า เพื่อนในรุ่นเดียวกันอยู่เสมอ เพราะการที่จะให้คำปรึกษาใครได้จะต้องให้คำปรึกษาเเก้ปัญหาตัวเองให้ได้ก่อน  เเละทั้งหมดที่เล่าคือกิจกรรมที่ผมได้ทำในตอนม.ต้นครับ  เเต่พอผมจะขึ้น ม.ปลาย  ผมได้สอบเข้าเรียนต่อที่ ส.ว.ค.  เเละที่โรงเรียนนี้เค้าจะค่อนข้าง  วิชาการ  หมายถึงเรียนหนัก  ผมเข้ามาเเรกๆต้องปรับตัวเเต่อยู่ไปสักพักผมคิดถึงตอนม.ต้น ที่ได้เป็นYC  หลังเลิกเรียนก่อนกลับหอพักผมเลยจะไปหาสมัครดูที่ห้องเเนะเเนว  เเต่กลับพบว่าส.ว.ค. ไม่มี YC ผมก็เพิ่งได้รู้ว่ากิจกรรมนี้ไม่ได้มีทุกร.ร.  ผมก็เเปลกใจเเละผิดหวังนิดๆ ว่าร.ร.ใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่มี  ผมได้เเต่กลับมาที่หอพักเเละนั่งคิดว่า  ทำไมกัน  กิจกรรมที่มันมีประโยชน์ต่อเด็กนักเรียนเเละสังคมมาก ถึงไม่มีในโรงเรียนใหญ่ๆเเบบนี้  ระหว่างที่ผมเรียนที่ส.ว.ค. ผมได้เห็นเพื่อนหลายคนเรียนจนเกิดความเครียดเเละดูไม่มีความสุข  เเละน้องๆพี่ๆในร.ร.หลายคนที่เราลองมองเข้าไปในใจของเค้า  เเล้วมันดูจะโดดเดี่ยว  หดหู่  หมดหนทาง  เราเองเป็นคนไม่อยากมองเห็นอะไรที่มันต้องเศร้า  อยากเห็นคนที่อยู่รอบข้างตัวเรายิ้ม  มีความสุข  เเต่เห็นคนที่ไม่รู้จัก เป็นรุ่นพี่เราจะเข้าไปช่วยเเก้ปัญหาเลยก็ไม่ใช่เรื่อง  ผมอยากช่วยเหลือเพื่อนๆพี่ๆน้องๆมาก  ผมเลยตัดสินใจเข้าหาครูเเนะเเนว  เเละสอบถามเกี่ยวกับการตั้งชมรม YC ขึ้นมา  เเละเเล้วผมก็ได้เข้าพบ ผ.อ.เเละขอจัดตั้งงชมรมขึ้น  ผมคิดว่ามันจะง่ายสำหรับการตั้งชมรมขึ้น  เเต่เเท้จริงเเล้วไม่ผมเรียนหนักขึ้นเรื่อยๆ เรียนวันละ 9 คาบ  ไม่มีเวลาดูเเลชมรม ผมจึงต้องอยู่ร.ร.จนดึก 19.00  บางครั้งถึง 22.00 ผมเหนื่อยมากในเเต่ละวัน  การที่จะให้พวกนักเรียนในร.ร.ได้รู้จักชมรม เเละไว้ใจที่จะเข้ามาปรึกษามันยากมาก  ไม่มีเวลาได้ออกประชาสัมพันธ์เลย  จนผ่านม.4 ไป ปิดเทอมใหญ่ผมได้เจอเพื่อนกลุ่มหนึ่ง  ผมเล่าเรื่องเกี่ยวกับชมรมของผมให้พวกเค้าได้ฟัง  พวกเค้าสนใจเข้าร่วม  ในกลุ่มนี้มีคนถนัดคอม  ถนัดพูด เเละถนัดๆหลายๆด้าน  จนเปิดเทอมมาพวกเราได้เริ่มช่วยกันทำให้ชมรมเป็นที่รู้จักในร.ร.  ทั้งทางเเสียงตามสายโรงเรียน  เฟซบุ๊ค  เเละทางอื่นๆ  จนเราได้เป็นที่รู้จักขึ้นมา  เราก็ได้หาสมาชิกเพิ่ม โดยคัดเลือกตัวเเทนห้องทุกห้องมา  เพื่อเข้ารับการอบรมการเป็น YC  เเละคอยดูเเลเเก้ปัญหาช่วยเหลื่อเพื่อนๆภายในห้องของตัวเอง  โดยเราได้ติดต่อ กับนักจิตวิทยา ของโรงพยาบาลสุรินทร์  ให้มาเป็นวิทยากร  เเละเราได้เป็นเครือข่ายกัน  เวลาที่ชมรมเราพบกับเคสที่มันเกินความสามารถ  เราจะส่งต่อให้รพ. โดยได้รับการยินยอมจากผู้ขอรับคำปรึกษา  จนปัจจุบันนี้ชมรมที่ผมได้ตั้งเพื่อช่วยเหลือนักเรียนใน ส.ว.ค. ได้ประสบความสำเร็จ  เราเป็นเพื่อนให้กับทุกคนได้เเล้ว  ผมดีใจมากๆที่ได้ทำมันขึ้นมา  ถึงเเม้การที่ผมทุ่มเวลาให้กับชมรมเเล้วทำให้ตังเองต้องเสียการเรียน  เกรดเฉลี่ยของผม ตอนม.4 ทั้ง 2 เทอม ไม่ต่ำกว่า 3.00 เเต่ม.5 เทอม 1 ที่ผ่านมา  เกรดของผม  2.64  ผมไม่เสียใจเลยนะครับ  เเต่ผมเสียดายที่ตัวเองเเบ่งเวลาไม่ได้  เเละผมก็ภูมิใจมากกว่าที่เสียเกรดเทอมหนึ่งเเลกกับ  การได้ทำให้เพื่อนๆได้มีความสุข  เเก้ปัญหาด้วยตัวเองได้  เเละถือเป็นการช่วยสังคมไปอีก  ผมยังมีเวลาทำเกรดอีกตั้งสองเทอม  
รพ.เห็นความสามารถของผม  เกี่ยวกับการพูดเลยไว้วางใจให้ไปเป็นวิทยากรเกี่ยวกับชมรมนี้  ในวันฆ่าตัวตายโลก  เพื่อให้นักเรียนร.ร.อื่นได้เห็นว่ากิจกรรมนี้มันดีเพื่อการเอาไปทำต่อ  
เเละชมรมของผมประสบความสำเร็จมากมาย  รพ.สุรินทร์ ก็ได้มอบ  เกียารติบัตร  ให้ชมรมนักเรียนเพื่อนที่ปรึกษา (YC : Youth Counselor) เรียนสุรวิทยาคาร  เป็นชมรมที่ปฏิบัติงานดีเด่นด้านสุขภาพจิตในสถานศึกษาให้  เพื่อเป็นการเเสดงให้เห็นว่าชมรมมีคุณภาพ

ทั้งทั้งมวลที่ผมได้เล่าไปนะครับ  ชมรมYC เป็นกิจกรรมที่ดีจริงๆ  มันทำให้เด็กได้เเก้ปัญหาด้วยตัวเองได้  เเละเป็นผลดีต่อสังคมด้วยที่จะได้ไม่ต้องเจอข่าวเด็กฆ่าตัววตายเพราะ  เครียด  สอบตก  ผมไม่ได้พูดเวอร์นะครับ  เเต่ลองคิดดูว่า  เวลาที่เราเศร้า  โดดเดี่ยว  รู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยู่จุดที่มันนต่ำสุดของโลก เเค่ได้พูดให้ใครก็ได้ฟัง  ได้ใครก็ได้มาเป็นเพื่อนนั่งร้องไห้  เเค่นั้นความคิดฆ่าตัวตายมันก็ถูกบั่นทอนลงไปได้  

ผมก็เลยอยากให้ทุกโรงเรียนมีกิจกรรมเเบบนี้  หากใครที่เข้ามาอ่านเเล้วเป็นนักเรียน  หรือครูที่อยู่ในหลายๆที่ อยากจะสอบถาม  หรืออยากจะจัดตั้งชมรมเเบบนี้ขึ้นก็สามารถ เข้าไปถามได้ที่  เพจ YC เพื่อนที่ปรึกษา Swk  เเละใครที่มีปัญหาอะไรหรืออยากได้เพื่อนคุย ก็สามารถทักไปได้นะครับ