สวัสดีค่ะ ชื่อ บูม อายุ26ปี ปัจจุบันแต่งงานกับชาวต่างชาติ ตอนนี้อยู่ฝรั่งเศสกับสามีค่ะ และกำลังเรียนภาษาที่ 3 อยู่
       ปัญหาก็คือ ตัวบูมเองเป็นคนขี้อายมาตั้งแต่เด็ก จำความได้คือ ไม่คุยกับใครเลย แม้แต่ญาติ มีความรู้สึกเขินๆตลอด จะแค่ถามคำตอบคำ ไม่เคยเอ่ยชวนคุยถามสารทุกข์สุกดิบ ตอนอาถามว่าอยากเป็นอะไร เราอายที่จะบอกความฝันของเรา เราเลยเอาแต่บอกว่า ไม่รู้ๆ (จนตอนนี้ก็ติดคำนี่มาค่ะ เวลาใครถามไอเดียจะเผลอ ตอบ ไม่รู้ออกไป)และพ่อบูมเองซึ่งมีหน้าตาดุ มันทำให้บูมกลัวไม่กล้าพูดด้วยค่ะ พูดนับครั้งได้เลย (จะคุยกันก็ค่อเมื่อ พ่อเมา มันจะรู้สึกรีเลกเวลาคุย เวลาขอพ่อซื้อของที่อยากได้)  แต่เวลาบูมอยู่กะเพื่อนๆ จะพูดมาก คือมีความเป็นตัวเองมากที่สุดค่ะ แต่จะยากสำหรับเวลาหาเพื่อนใหม่ๆ คือ เวลาเจอคนแปลกหน้า เช่น เข้าเรียนพิเศษ มีเพื่อนใหม่ คนอื่นไ เค้าก็อยากรุ้ชื่อ แต่บูมเฉยมาก ไม่อยากรุ้อะไรเกี่ยวกับคนๆนั้นเลย เราเลยมีเพื่อนน้อย และเราไม่เข้าสังคมด้วย งานบายเนียร์ เลี้ยงรุ่นต่างๆ งานที่แต่งตัวสวยๆ บูมขอบายค่ะ บูมเลยมีเพื่อนน้อย
ตอนที่เรียนภาษาอังกฤษ บูมเรียนมาหลายที่ ไม่ว่าจะเป็นแบบกลุ่ม แบบส่วนตัว คุยกับอาจารย์ต่างชาติ บูมก็แค่ถามคำตอบคำ ไม่มีอะไรจะพูดเลยค่ะ มันเลยทำให้ภาษาอังกฤษของบุมไม่พัฒนา บูมเลยอาศัยแอพพลิเคชั้น พิมคุยกะชาวต่างชาติเลยพัฒนามาบ้าง
         พอมาตรงนี้ที่บูมบอกว่า แต่งงานและเรียนภาษาที่ 3 คือ บูมต้องย้ายตามสามีมาอยู่ฝรั่งเศส บูมพูดภาษาอังกฤษกับแฟน แต่คนที่นี่ไม่พูดภาษาอังกฤษเลย แม้แต่พ่อกับแม่สามี บูมเลยต้องไปเรียน และอาศัยอ่านเอาเอง บูมพอรุ้คำศัพท์บ้างและฟังออกแต่ต้องช้าๆ แต่บูมบอกกับตัวเองว่าอยากพูดได้ บูมเริ่มไปเรียนครอสที่2 แต่สิ่งที่บูมเป็นคือ ยังไม่ค่อยเข้าใจอาจารย์พูด มันทำให้บูมไม่ค่อยพูดและไม่กล้าพูด บูมไม่มีคำถามถามอ. เพราะบูมอ่านเองจสกบ้านรู้อยู่แล้ว
พอไปเรียนเรื่อยๆเริ่มเบื่อ และมาเรียนเองอยู่บ้านแทน บูมพยายามฝึกฟังและท่องคำศัพท์ แต่พอเจอสถานการณ์จริง กลับไม่ได้ผล ไม่รู้เรื่องเลย พูดไม่ออกติดๆขัดๆ บูมไปหาแม่แฟน แม่แฟนก็เป็นฝ่ายชวนคุยมากกว่า ถามคำถามเดิมๆทุกครั้งที่ไป เราก็ตอบแบบเดิมๆ แล้วบรรยากาศมันก็เงียบ แล้วเราก็ไม่รู้จะพูดอะไร เราพูดไม่เป็น ไม่มีเรื่องพูด ไม่สงสัยอะไรเลย แล้วเราก็เบื่อ ก็เป็นอยู่แบบนี้ บูมเลยคิดว่าภาษาเราอาจจะยังไม่ดีพอ เลยเก็บตัวอยู่บ้านใครชวนไปไหนไม่ไปพยายามท่องศัพท์ ฝึกฟัง อาทิตย์นึงวันนึงไปหาแม่สามีเพื่อคิดว่าเค้าน่าจะช่วยเราฝึกภาษาได้ แต่มันก็เป็นแบบเดิม เค้าพูดเราไม่เจ้าใจ แล้วเราก็ไม่มีอะไรจะพูด ลูปเดิมๆ บอกแฟนให้พูดฝรั่งเศสในบ้าน แฟนก็พูดแปปเดียวแล้วก็มาภาษาอังกฤษอีก เวลาไปซื้อของเองเราพยายามแก้ปัญหาเอง ไม่กล้าถามใคร หาของไม่เจอก็หาเองจนเจอ เจอแคชเชียที่ร้านที่บุมซื้อของประจำเค้าก็ทัก บูมก็แค่บอกสวัสดี ถามเป็นไงบ้าง แล้วก็จบ แล้วไม่รุ้จะพูดอะไรอีก บางครั้งบุมก็หลบหน้าเขา มันก็เลยทำให้ภาษาไม่พัฒนาสักที บูมอยู่มาปีครึ่งแล้ว อึดอัดมากเลย แล้วก็เสียใจว่าเราทำไมเป็นแบบนี้

มีใครพอะช่วยแนะนำอาการแบบนี้ได้บ้างครั้ง ขอร้องเถอะ!!
  ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่เข้ามาอ่านและให้คำแนะนำค่ะ