คือเราอยากจะเรียนต่อสายอาชีพเเต่พ่อเเม่ไม่เข้าใจเราเลยเราไม่รู้จะทำยังไงเพราะพวกเขายังคับให้เรียนสายสามัญซึ่งเราไม่ได้อยากเรียนเลยพูดไปก็ไม่มีใครฟังเราบอกเเพงๆดูงบก่อนเเต่มันจะไม่ทันอะไรเเล้วตอนนี้เราไม่รู้จะทำไงกับชีวิตดี ก็สมองเรามันไม่ดียังจะให้ไปเรียนสิ่งที่เราทำไม่อีก ตอนนี้ก็ใกล้จะเรียนจบเเล้วยังไม่รู้ที่ไปตัวเองเลย ที่เราอยากไปสายอาชีพเพราะอยากได้งานทำเร็วๆเเต่....ก็ไม่มีใครเข้าใจ ถึงเเม้เราจะยังเด็กคิดว่านะก็เพราะพ่อเเม่มองเราเป็นเด็กสินะถึงไม่อยากให้เราไปเพราะมันไกลเเต่ก็ไม่ต้องพูดจาเเรงใส่ก็ได้ อย่างเช่นเเค่ออกไปข้างนอกยังไม่ได้เลยเเล้วจะไปนั่งรถทัวได้ไง เเล้วเราบอกว่าจะไปกับเพื่อนเเล้วเขาก็เเย้งมาว่าถ้าไม่มีเพื่อนไปด้วยก็เอาตัวเอาไม่รอดหรอก เราก ็เสียใจนะ ถ้าไม่ลองก็ไท่รู้หรอก