อ่านแล้วถึงกับต้องล็อคอินเข้ามาตอบเลย

เรากับแฟนก็ถูกเลิกจ้างในเวลาไล่เลี่ยกันทั้งคู่ค่ะ และไม่ได้รับเงินชดเชยตามกฏหมาย (ส่วนของเราได้มาบางส่วนจากการคร่ำครวญของเรา นาทีนั้นให้เราลงไปดิ้นๆๆกับพื้นเราก็ต้องทำ)

ผ่านมาเข้าปีที่สองแล้ว ก็ยังไม่ได้งานทำ ด้วยภาระที่มีทั้งในและนอกระบบ นอกระบบของเราในที่นี้ไม่ได้หมายถึงเงินกู้หมวกกันน็อคนะคะ หมายถึงค่าใช้จ่ายพื้นฐานในชีวิตประจำวัน  ค่าหาหมอของแม่ และหมา(ดันมาป่วยหนักอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้) ฯ คือส่วนที่หยุดจ่ายไม่ได้ ส่วนในระบบหมายถึงหนี้บัตรเครดิตและสินเชื่อต่างๆ ทำให้เราทำอย่างที่ใครๆบอกไม่ได้คือ งานอะไรก็ทำไปก่อน เงินเดือนเก้าพันหมื่นนึงก็ทำไปก่อน คำนวณยังไงก็ทำไม่ได้จริงๆ (แต่หนี้บัตรเครดิตเราหยุดจ่ายไปบางส่วนนะคะ ไม่ไหวจริงๆค่ะ ช่วงนี่เลยเดินขึ้นศาลเป็นว่าเล่นเลยเชียว)

ตกงานมาเกือบสองปี เงินเก็บหมด มีหนี้เพิ่มเกือบครึ่งล้าน โชคดีที่ญาติสามีใจดีมาก ให้ยืมลงทุน ด้วยเศรษฐกิจแบบนี้ บอกตามตรงทุกวันนี้ก็ยังขาดทุนอยู่ค่ะ อยู่ได้ด้วยความช่วยเหลือจากคนรอบข้างล้วนๆ ยังไม่เห็นทางที่จะกลับไปยืนได้ด้วยตัวเองเลยจริงๆ อย่าพูดเรื่องเครียดเลย มันเลยจุดนั้นมาแล้ว  สามีน้ำหนักลดลงเกือบสิบโล ส่วนเราเครียดจนโรคเก่ากำเริบ  ต้องคอยดึงสติกันตลอด

เรากับสามีอายุหลักสี่ด้วยกันทั้งคู่ค่ะ ได้แต่ผลัดกันเชียร์อัพให้กำลังใจกัน เรามั่นใจว่าเราไม่ใช่คนขี้เกียจ ตั้งแต่ตกงานมา ไม่เคยมีซักวันที่เราจะอยู่บ้านเฉยๆโดยไม่คิดหรือทำงาน เรื่องเที่ยวแพงๆ ต่างจังหวัด ต่างประเทศ ลืมไปได้เลย ตั้งแต่ตกงานมา เราไม่เคยซื้อเสื้อผ้า เครื่องสำอาง อะไรที่ฟุ่มเฟือยเราไม่แตะเลย เงินเก็บที่เคยมี เงินที่เคยแอบเก็บสะสมไว้ เทรวมมากองกลางบ้านหมด สู้กันสุดตัว สู้กันขนาดนี้มันต้องมีซักวันที่เป็นของเราสิ

หายตกใจแล้วรีบตั้งหลักเร็วๆนะคะ มาสู้ไปด้วยกัน