เรื่องที่จะเล่าอาจจะดูงี่เง่าสำหรับบางคนนะคะ  แต่ขอพื้นที่ระบายนิดนึง

เราทำงานองค์กรเอกชนที่นึง มีแฟนที่คบกันมา เกือบ 4 ปี อยู่กันคนละที่ เจอกันปีละครั้ง
เราได้รู้จักกับเพื่อนร่วมงานคนนึง คุยไลน์กัน ถูกคอ ถูกใจ จนเราทั้งสองคนเกิดเป็นความรู้สึกพิเศษ ทั้ง ๆ ที่เค้าก็รู้ว่าเรามีแฟนอยู่ ส่วนตัวเค้ายังโสด
(เรากับแฟนมีเรื่องขัดแย้งกันบางอย่าง ที่ความคิดเราจูนกันไม่ได้ เราทั้งคู่รู้ว่า เรารักกันน้อยลง)

เราคุยกัน facetime กินข้าว ดูหนัง ออกกำลังกาย เจอกันหลังเลิกงาน โทรปลุกกันทุกเช้า ทุกอย่างเหมือนคนที่คบกัน เพียงแต่ไม่มีใครรู้ ยกเว้นเพื่อน ๆ และพ่อแม่เค้าซึ่งน่ารักกับเรามาก ๆ

ทุกอย่างยังดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนเมื่อเดือนก่อน เราตัดสินใจขอหยุดความสัมพันธ์ เราเลือกแฟนเรา เพราะเหตุผลว่า แฟนเรามาก่อน แฟนเราไม่ได้ทำอะไรผิด และเรายอมเจ็บ ยอมทิ้งคนที่เรารัก เพื่อสิ่งที่ถูกต้อง

จากวันนั้น ถึงตอนนี้ เราร้องไห้ทุกวัน น้ำหนักลด โทรม ไม่อยากกิน หลับไม่สนิท เดินไปตรงไหนก็เห็นที่ ๆ เคยไปด้วยกัน ภาพเก่า ๆ มันผุดขึ้นมาในหัวจนกลั้นน้ำตาไม่ได้ บ่อยครั้งที่เราเดิน ๆ ตามถนน ขับรถ แล้วเราก็ร้องไห้ออกมาแบบโลกจะแตกเพราะเราคิดว่า ไม่มีอีกแล้ว คนที่เรารัก ไม่มีเเล้วสิ่งที่เคยทำด้วยกัน

และวันนึง ฟ้าของเราก็มืดลงไปอีก วันที่เรารู้ว่าเค้าคุย และคบ กับผู้หญิงคนใหม่ ตกลงเป็นแฟนกัน
เราบอกเค้าว่า เรายังทำใจไม่ได้ ถึงจะไม่ได้รักเราเหมือนเดิมแล้ว เราก็จะขอรักเค้า ดูแลเค้าต่อไป โทรไปปลุก ห่วงใยเค้าเหมือนเดิม เค้าก็ไม่ติดขัดอะไร แต่ถ้าวันไหนเค้าอึดอัดใจ หรือเราไปทำให้เค้าลำบากใจ ขอให้บอกกันตรง ๆ

สถานภาพตอนนี้เหมือนกำลังเป็นคนในเงามืด ไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไ ซึ่งเราไม่สนใจว่าเราจะอยู่ในสถานะอะไรในใจเค้า เราขอแค่เราได้ทำเพื่อคนที่เรารัก เราก็พอใจแล้ว ถึงแม้ว่าเราจะยังร้องไห้ทุกวัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ เพราะเราเลือกที่จะทิ้งเค้าเองตั้งแต่แรก ทั้ง ๆ ที่ เรายังรักเค้า
เค้าก็มีสิทธิ์ไปมีอนาคตใหม่ กับคนใหม่  ส่วนเรา ยังอยู่ที่เดิม กับความรักที่ยังมีให้เหมือนเดิม ...

เจ็บ เวลาเห็นเค้าไปเที่ยวกับแฟน คุยกะแฟน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทิ้งเอง เจ็บเอง ยอมรับความจริง ...
ส่วนความสัมพันธ์เรากะแฟน เรารู้สึกหมดรัก ไม่อยากสนทนา ไม่อยากคุย แต่เค้าไม่ได้ผิดอะไร..

ไม่รู้เมื่อไรจะหยุดร้องไห้ได้ซะที

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาcomment นะคะ