เมื่อคืนดูเบรคแรกชาติเสือรู้สึกเครียดมาก มากจนไม่รู้สึกอะไรกับฉากที่ tease กันของสองคนพระนางเพื่อถ่วงเวลาตามแผนอาจู (ที่เฮียเสือรู้ทันอีกตามเคย)

แต่ก็เป็นเบรคที่กระแทกใจด้วยคำพูดที่ว่า ความกตัญญู ควรจะต้องตั้งอยู่บนคุณธรรม ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นแค่ความงมงาย

เป็นเบรคที่รู้สึกเกลียดเฮียเสือมากที่สุด ครั้งที่ให้ขออาจูไม่ให้แจ้งความจับอาเจ็กและให้อาจูออกจากบ้าน ยังพอเข้าใจเฮียนะ ว่าอย่างน้อยอาจูจะปลอดภัย การกระทำนั้นมันไม่ได้เดือดร้อนคนบริสุทธิ์ แต่การยอมทำตามคำสั่งพี่อ้ายทั้งๆที่รู้ว่าจะทำความเดือดร้อนให้คนบริสุทธิ์เป็นจำนวนมาก เพียงเพราะไอ้คำว่า กตัญญูที่เฮียเริ่มเข้าใกล้คำว่างมงายหลับหูหลับตาทำไม่สนความถูกต้อง มันเป็นอะไรที่รับไม่ได้ รู้สึกบีบคั้นอึดอัดไปกับอาจู อาจูพูดก็แล้ว แปะฮ้อพูดก็แล้ว เฮียก็ยังนิ่งอยู่ได้ จนทุกคนต้องรวมหัวกันขโมยข้าวเลยเหรอ กว่าจะยอมหันหัวเรือนึกถึงความถูกต้องมากกว่าก็เกือบจะทำให้เราถีบหัวส่งไม่รักไม่เอาใจช่วยเฮียล่ะนะ ตอนช่วยกันแจกข้าว เลยได้ยิ้มขึ้นมาหน่อย โล่งขึ้นมานิด

ส่วนพี่อ้ายคนเดิมที่เคยทักท้วงพ่อให้คิดถึงใจเสือ ไหงกลายเป็นคนใจจืดใจดำได้ขนาดนี้ เห็นแก่ตัวเข้าเส้น มองเห็นความรักความผูกพันเป็นแค่ความว่างเปล่า ไม่ว่าจะกับเสือ ที่สามารถริบของคืนทุกอย่างโดยไม่รู้สึกใดๆหรือไม่ยินดียินร้ายกับชีวิตของเสืออีกต่อไป หรือกับ คุณวิสูตร ที่คอยรับใช้ คอยเตือนด้วยความห่วงใยแทนพ่อของพี่อ้ายมาตลอด ตอนที่วิสูตรมองตาอ้ายแล้วบอกว่า ถ้าคุณอ้ายยืนยันที่จะทำ ผมจะทำให้เพื่อที่ดวงวิญญาณของพ่อคุณอ้ายจะไม่ได้ว่าทิ้งลูกชายคนเดียวของท่านไว้ตามลำพัง พูดขนาดนี้แล้วอ้ายยังไม่สำนึกอีกว่าฮีไม่เหลือใครแล้วคนที่อยู่อย่างวิสูตรคือคนที่ห่วงใยผูกพันกันจริงๆ แต่อ้ายกลับมองไม่เห็น นอกจากมองว่าเป็นเครื่องมือใช้ให้ไปทำตามอำเภอใจ คิดแล้วก็เศร้าแทนคุณวิสูตร ที่ต้องมาตายแบบศพไร้ญาติ

สงสารอาไช้ ทำไมอีต้องมาตาย อาจูโดนไม่รู้เท่าไหร่ยังไม่ตาย ทำไมเขียนบทให้อาไช้ตาย หลังจากที่คนชั่วตาย คนดีๆจะทยอยตายอีกแล้วใช่ไหม เห็นตัวอย่างตอนจบวันนี้ ตอนที่อาจูโดนมือผู้หญิงโปะยา อีกำลังร้องไห้กับอะไรสักอย่าง ขอร้องนะ อย่าทำอะไรแปะฮ้อนะ