เสียความรู้สึกมันไม่ใช่เสียใจ นะ มันเหมือนหนทางมันกำลังสั้นลง ไกล้ถึงทางตันขึ้นทุกทีแล้ว
ไม่รู้จะเริ่มแก้ไขจากอะไร ในเมื่อตัวเราเองที่ไม่ดี ในสายตาเขาเลย ไหนจะลูกเรากับเขา ทำไมเป็นผู้หญิงต้องคิดอะไรเยอะขนาดนี้ด้วย พูดหรือจะเล่าเรื่องแบบนี้ก็จะอายขายขี้หน้าเขา จะเล่าให้พ่อเเม่ก็กลัวท่านจะทุกข์ใจต้องกลั้นน้ำตาไว้จนลูกหลับ ฝืนยิ้มเพื่อให้ลูกสบายใจ ส่วนผู้ชายจะคิดจะทำอะไรก็ตามอำเพอใจ จะพูดดูถูกใจใครๆก็ได้หรอ รู้มั้ยเรายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้ชายคนนึง
แต่...ผู้ชายตอบแทนความรักของเราแบบนี้หรอ?