ตั้งแต่เปลี่ยนนิสัยเป็นคนขี้โวยวายนี่รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นเยอะเลย ใครเคยลองเหมือนกันบ้างครับ

สมัยก่อนผมเป็นคนที่พยายามมองโลกในแง่ดี จิตใจดีต่อคนรอบข้าง แต่กลับถูกกระทำต่างๆนาๆ
เช่นบางทีคนเข้าใจผมผิดก็ด่าใส่ก่อนเลย พอพิสูจน์ได้ว่าไม่ผิดก็ทำเนียน
หรือเวลาใครจะทำอะไรก็ไม่คิดถึงใจผม เอาเปรียบบ้าง กลั่นแกล้งบ้าง บางทีก็หาเรื่องใส่ความ
แต่ช่วงหลังพอผมลองปรับเปลี่ยนบุคลิกดู พูดเสียงดังๆ
อยู่ในที่ทำงานก็สั่งอย่างเดียวแบบคนเอาแต่ใจตัวเอง (สมัยก่อนเวลาจะขออะไรใครก็จะถามก่อนว่าสะดวกมั้ย แต่เดี๋ยวนี้ไม่ถาม สั่งเลย)
ไม่พอใจใคร ผมก็ตะคอกใส่เลย
รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้คนไม่มาเอาเปรียบผมแล้ว จะทำอะไรก็มีแต่คนเกรงใจ
ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างครับ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 25
ดูเผินๆ เหมือนจะดี แต่ระยะยาวไม่ดีหรอก
เราเคยเป็นแบบคุณ แรกๆ มาทำงาน เงียบๆ ไม่ค่อยเถียง ก้มหน้าก้มตาทำงาน
ตอนหลังอยากให้คนเคารพ เราก็เริ่มโวยบ้าง แรกๆ คงจะตกใจกัน ยอมทำให้อย่างที่เราต้องการ
แต่พอต้องทำตามความต้องการเราบ่อยๆ เข้า เขาเองก็ทนไม่ไหว แต่ด้วยตำแหน่งเราสูงกว่า เขาไม่กล้าโวยต่อหน้า
แต่ไปตั้งกลุ่มนินทาลับหลัง ทำไปทำมา เรากลายเป็นศัตรูของคนหลายคน บางคนไม่เคยร่วมงานกัน เขาก็มองเราไม่ดีไปแล้ว

การอดทนเหมือนจะเป็นการเสียเปรียบในตอนแรก แต่มันมีผลดีในระยะยาวมากกว่า
มันสะท้อนวุฒิภาวะของเรา แต่ไม่ได้บอกให้ยอมทุกเรื่องหรอกนะ แค่จะบอกว่า โวยวายไปอาจจะได้อย่างใจในตอนแรก แต่จะก่อศัตรูมากกว่า
ความคิดเห็นที่ 12
มันขึ้นอยู่กับ อำนาจ หน้าที่การงาน ด้วยครับ

ผมไม่ขี้โวยวายนะ  ออกจะเป็นคนขี้เล่น ชอบแหย่เย้า ซะส่วนใหญ่
เมื่อก่อน พอขึ้นมาเป็นระดับผู้จัดการ  ผมก็ไม่เคยขี้โวยวายนะ    ผมออกจะพูดนิ่มๆ ยิ้มๆ กวนๆ   แต่เชือดจริง  แค่นั้นเอง
- สั่งให้ใครทำอะไร  ก็สั่งแบบยิ้มๆ   ถ้าใครทำไม่ถูก ทำไม่ดี ละทิ้งหน้าที่  ผมก็ด่าแบบผู้ดีๆ ไม่มีเอะอะเสียงดัง กดดันด้วยคำพูด ดูถูกเหยียดหยาม ฯลฯ
- ใครทำผิดอะไรร้ายแรง ไม่เคยโวยวาย  หนักที่สุด  ก็จะเดินไปเข้าห้องผู้บริหาร แล้วก็ขออนุญาติสั่งพักงานพนักงานคนนั้น  แล้วก็ เรียกพนักงานคนนั้นมาคุย สั่งพักงานด้วยตัวเอง พูดทั้งเหตุ และผล   พูดเองนักเลงพอ ไม่ต้องพึ่งฝ่ายบุคคลให้มาพูดแทน
- ใครทำผิดกับเรา ผมก็ขอเข้าคุย  คุยกันไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องคุย    เขาโวยวายมา  ผมก็เพียงแค่เดินเข้าไปกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันแค่2คน ว่า "มิงจะเอายังไงก็ว่ามา " ทุกอย่างก็เงียบ ปกติ

ผมไม่โวยวายนะ  พูดยิ้มๆ กวนๆ นิ่มๆ แต่โทษที  บาดใจ คนฟังแทบจะลุกขึ้นมาต่อยกันเลยล่ะ  5555

สั่งงานใคร อะไร ลูกน้องก็ทำตาม   ไม่ได้กลัวเราจนขี้หดตดหาย  ไม่ได้เกรงเราจนหัวหด  ไม่รำคาญเราจนไม่อยากใกล้
นานๆทีก็ไปเลี้ยงข้าวกลางวัน  วันไหนงานไม่เครียดก็พูดคุยเฮฮา ยิ้มๆ
วันไหนงานผิดพลาด มีเรื่อง  ก็ต้องคุยจริงจังกัน

จนปัจจุบัน เป็นเจ้าของกิจการเอง  ก็ไม่ได้โวยวายอะไรเหมือนเดิม

ไม่เห็นต้องขี้โวยวายให้ตัวเราดูเสื่อมเสีย ก็ใช้งานคนอื่นได้นิ   ก็แค่นั้น

ปล. ลูกน้องที่บริษัทบอกว่า  "เวลาพี่สั่งงาน แล้วคาดโทษอะไรก็ตาม  หนูแยกไม่ค่อยออกว่า อันไหนพูดเล่น หรือจริงจัง  หนูก็เลยจะเหมารวมทั้งหมดว่าจริงจัง  เพราะบางทีเห็นพี่สั่งงานแล้วหยอดมุกตลกฮาๆ  แต่พอทำผิด (เขาทำผิดในสิ่งที่ผมบอกให้ระวัง) พี่ก็ด่าหนูซะน้ำตาไหลเลย"
55555
ความคิดเห็นที่ 2
บางครั้งสังคมก็บังคับให้เราต้องเป็นแบบนั้น  เพราะเงียบๆ เรียบร้อย มักโดนเอาเปรียบ   ใครเงียบก็กลายเป็นยอมคน โดนคนมือยาวสาวได้สาวเอาแย่งไปหมดซะ
ความคิดเห็นที่ 6
เราเป็นแบบคุณค่ะ
การโวยวาย การไม่ยอมคน ไม่ได้แปลว่ารุนแรง
จะโดนแบนก็ไม่กลัว ยังไงซะเราก็ชอบใช้ชีวิตคนเดียวอยู่แล้ว 5555
เลิกงานก็แยกย้าย เพื่อนร่วมงานไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไร ยังไงก็มีเพื่อนในชีวิตจริง
ความคิดเห็นที่ 3
ทื่อนักมักบุบ กล้านักมักบิ่น
สายกลางดีที่สุด
เราไม่เคยใช้ความรุนแรง ในที่ไม่จำเป็นต้องใช้ความรุนแรง
แต่คนบอกว่า เราสายโหด
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่