ตอนนี้ผมเรียมอยู่ ม.4 ครับ เวลาผมอยุ่ที่ รร.ก็ปกติครับมีเพื่อน คุยสนุกสนาน เล่นกีฬา เหมือนเด็กมัธยมทั่วไป พอกลับบ้าน ก็จะเปรคนที่ค่อนข้างเงียบครับ
ยกเว้น เริ่ม พุดคุยกับพ่อแม่หรือพี่ ผมมีพี่4คนครับ
พี่แต่ละคนก้จะมีลักษณะแตกต่าง กันไป ครับมีพี่ที่สนิทคนนึงครับ ละก้ธรรมดาคนนึง พิการคนนึง และก็พี่ที่ทะเลาะกันบ่อย และพี่สาวอีกคนนึง ถ้าตอนเด็กก้ทะเลาะพี่คนนี้ตามภาษาเด็กทะเลาะกัน ครับ แต่พอผมเริ่มโตขึ้นก้ยังทะเลาะด้วยมูลเหตุเล็กน้อย ที่ไม่น่าจะทะเลาะได้ครับ พี่ผมอายุ21-22ปีไม่แน่ใจครับ ผม16
ยังทะเลาะขี้หมูขี้หมาอยุ่เลยครับ ผมเลยพยายามไม่อยากพุดกับเค้า และส่วนใหญ่ผมจะอยุ่บ้านกับพี่คนนี้
เรื่องดูไม่มีอะไรนะครับ แต่มันทําให้ผมมีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตายแล้ว ด้วยเรื่องแค่นี้ และเวลาเจอเรื่องๆ ต่างที่ทําให้เครียดถูกกดดันจากทางบ้าน ก้ทําให้ผมมีความคิดเช่นนี้ แถมยังมีพี่ที่พิการทางสมองอีกผมเคยนอนคิดแล้วก็ร้องไห้อยุ่ครับ ผมพยายามหาปืนของพ่อมานาน จนวันนึงผมก้ลองถามพ่อ
พอรู้ที่เก็บ แล้วมีเรื่องเครียดผมก็เดินไปหยิมมานั่งดู
แล้วเอาลูกปืนเรียงไว้พอดีขึ้นผมก็จะเก็บครับ ผมไม่รู้ว่าแบบนี้เรียกว่าโรคจิตได้มั้ย แต่มันคือสิ่งที่เป็นครับ
ผมไม่เคยเล่าหรือบอกเรื่องนี้กับใคร แต่อยู่ในหัวผมตลอด ขอท่ดนะครับที่พิมไม่ค่อยรุ้เรื่อง คิดอะไรก้พิมอย่างนั้น เพราะวน.ผมมีปัญหากับพี่สาว เลย เครียดเรื่องพี่ แค่ทะเลาะกันเรื่องห้องนํ้า บ้าไปแล้วว
แต่มันทําให้ผมคิดถึงเรื่องอื่นๆเข้ามาในหัว เรื่องเรียน
พ่อแม่ พี่ ปมด้อย สิ่งที่ต้อง สิ่งที่ควรทํา สิ่งที่ผิดพลาด
อยู่ในหัวผมเต็มไปหมด อยากตาย
(ระบาย)