สวัสดีครับพี่ๆ ขอใช้เวลาว่างช่วงนี้ที่ยังพอมีเวลว่างก่อนเจอศึกหนักปลายเทอมหลัง มาแชร์อะไรกับเขาหน่อยนะครับ ผมชื่อฟลุ๊คครับ อยู่ชั้น ม.5 วันนี้อยากเอาเรื่องของผมกับแม่มาเล่าบ้างครับ
          ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า บ้านของผมมีอาชีพค้าขายครับ แม่ปั่นจักรยานขายก๋วยเตี๋ยวป๊อกๆ ตามหมู่บ้าน มีแต่คนบอกว่าคนขยันค้าขายแล้วจะรวย แม่ก็ขายมาตั้งแต่ผมเด็กๆ ก็ยังไม่รวยเหมือนเขาว่าซักทีครับ รายได้แต่ละวัน ก็ต้องเก็บมาไว้จ่ายค่าห้อง ค่าไปโรงเรียนของผมด้วย
          โดยปกติแล้ว หลังจากที่แม่ซ้อนจักรยานไปส่งผมที่ป้ายรถเมล์ตอนเช้า แม่จะปั่นเอารถจักรยานมาเก็บที่บ้านแล้วก็ แม่จะนั่งวินไปแถวตลาด ไปซื้อดอกรักมาร้อยพวงมาลัยขาย  แม่เริ่มร้อยพวงมาลัยตั้งแต่ผมจำความได้ แต่ตอนนี้สิ่งที่แม่เพิ่มขึ้นมาก็คือแม่ขายก๋วยเตี๋ยวด้วย  แต่ด้วยที่บ้านเราไม่มีรถมอเตอร์ไซค์ แม่ก็ต้องนั่งวิน บางทีก็มีขาไปแล้วก็ขากลับ  แล้วขากลับก็นั่งวิน รวมๆ ขาไป ขากลับ แม่น่าจะเสียเงินรวมๆ 80 บาท  พอเอามาคูณ 5 วันเข้าไป อาทิตย์นึงก็ 400 บาท


  
          จริงๆ บวกลบคูณหารเข้าไปใน 1 เดือน แม่ต้องเสียค่ารถที่ไปซื้อของเกือบ 1,600 บาท ผมเคยคุยกับแม่ว่าจะให้แกไปออกรถมอเตอร์ไซค์ แต่แม่เองก็กลัวเรื่องเงินที่จะเอาไปส่งงวดไม่พอ เพราะตอนนี้แม่ก็อยากเก็บเงินเพื่อส่งผมเรียนต่อ คิดว่าเรียนมหาลัยต้องใช้เงินเยอะมากๆ แน่ๆ แม่เลยบอกว่าให้เราทนไปแบบนี้แหละ ยอมนั่งวินก็ได้สบายดี แต่ยังไงผมนี่ก็คิดว่าถ้าเรามีรถเป็นของตัวเองก็จะสบายขึ้นอีกเยอะ เผื่อเจ็บป่วยกลางคืน จะไปเรียกวินที่ไหนได้หน่ะบางที

          ผมก็คิดๆ อยู่ว่าจะรบเร้าแม่ยังไงเพราะไม่อยากให้แม่ลำบาก จนสุดท้ายผมก็กวนใจแม่เรื่องออกรถจนได้ผล แม่ตกลง แต่ไม่ได้ตกลงเพราะเหตุผลว่าจะให้แม่ได้มีรถไปซื้อของ แต่บอกว่าผมอยากได้ เพราะจะเอาไว้ขับตอนไปทำงานพิเศษ แล้วก็ขับไปเรียนตอนเปิดเทอม แม่ถึงยอม ก็คือผมต้องเอาตัวเองมาอ้างกับแม่นั่นแหละครับ (แต่ในใจผมคือถึงออกมาก็คงเอาไว้ให้แม่ไปซื้อของที่ตลาดเหมือนที่ตั้งใจทีแรกนั่นแหละ)
          ทีแรกผมบอกแม่ว่าผมจะเอาเงินที่ผมฝากธนาคารไว้ไปเป็นเงินดาวน์ แต่ผมโทรไปถามที่ร้านเขาบอกว่าไม่ต้องใช้เงินดาวน์ครับ ใช้แค่บัตรประชาชนใบเดียวพอ ไม่ดูเงินในบัญชีย้อนหลังด้วย  ผมก็เลยโล่งอกสบายไป ส่วนพวกค่างวดแต่ละเดือนแม่บอกจะช่วยออกให้ครับ แต่ผมก็ตั้งใจว่าจะทำงานพิเศษช่วยแม่ผ่อนนั่นแหละ พอแม่ตกลงผมก็เลยเอาข้อมูลจากในเน็ตมาช่วยกันเลือกกับแม่ก็ตั้งใจว่าจะเอารุ่นนี้ครับ
          V
          V
          พอถึงวันศุกร์ก็พาแม่ไปออกมอไซค์ที่แพนด้า มอเตอร์ ตรงงามวงศ์วานแถวบ้านผมนั่นแหละ ตอนแรกคิดว่าจะโดนไล่กลับบ้านรึป่าวผมยังเด็ก แม่ก็อายุ จะ 50 แล้ว  แต่พี่แกก็คุยดีครับ โล่งไป
          แม่นั่งคุยกับฝ่ายการเงินที่ร้านจัดไว้ให้สักพัก เขาขอดูบัตรประชาชน อย่างเดียวเลย แล้วก็ตกลงกันเรื่องงวดรถ ทีแรกผมโทรไปเค้าบอกไม่ต้องดาวน์ก็ได้​ แต่พอไปคุยจริงๆแม่ผมทำงานอิสระ​ ไม่มีเงินเดือนประจำ​ แต่บ้านอยู่​กรุงเทพ​เลยจบที่ดาวน์10% แล้วก็ผ่อน​ 2 ปี​ ประมาณเดือนละ​ 2 พันกว่าบาท หลังจากทำเรื่องอะไรเสร็จ ก็รับรถกลับบ้านได้ซักที


          ผมให้แม่ขับรถจากร้านกลับบ้านแบบเก้ๆ กังๆ เอาฤกษ์เอาชัยซะหน่อย แล้วผมก็เอามาขับเองซะเลย บรื้นนน ไม่ได้แรงมากหรอกครับ แค่หลอกให้แม่กอด ไม่รู้ว่ากอดเพราะกลัวตกรึป่าว แต่ผมรู้สึกดีมากๆ เพราะตั้งแต่โตมาผมก็จำไม่ได้แล้วว่าแม่กอดผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่555
          ตอนนี้แม่ใช้มาประมาณเดือนกว่าๆ แล้วครับ สิ่งที่ได้จากการออกมอไซค์แค่นี้ รู้หรือเปล่าครับว่าแม่ผมเป็นยังไงบ้าง เรื่องแรกเลย แม่ผมมีเวลาในการนอนพักผ่อนมากขึ้น แม่ไม่เพลียง่าย เพราะไม่ต้องนั่งรถหลายต่อเหมือนเดิม แม่มีเวลาที่จะไปคุยกับป้าข้างบ้านเยอะขึ้น มีเวลาทำนู่นทำนี่ ที่สำคัญ คือผมกับแม่มีเวลาด้วยกันมากขึ้น ขับมอไซค์พากันไปโน่นมานี่สนุกดีครับ
          ผมเพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่า เอาเงินไปซื้อเวลา เพราะต้นทุนชีวิตของทุกคนคือเวลา แม่ได้เวลาของแม่กลับคืนมาแล้วครับ
          ตอนนี้ผมก็เริ่มทำงานเซเว่นช่วยแม่ผ่อนรถด้วย สนุกดีครับ งานเหนื่อย แต่ผมว่าคงไม่เหนื่อยเท่าแม่หรอกมั้ง ยืนทั้งวัน แต่ได้เจอคนเยอะๆ ผมชอบนะ ผมไม่ได้มาตั้งกระทู้เพราะอยากอวดอะไรนะครับ แต่มันเป็นเรื่องนึงที่ผมค่อนข้างภูมิใจเลย จะว่ายังไงดีล่ะ เอาเป็นว่าผมมีความสุขมากเลยครับเหมือนเป็นของชิ้นแรกที่ผมให้แม่เลย ถึงจะไม่ใช่เงินผมทั้งหมดก็เถอะ
          ยังไงก็ขอบคุณพี่ๆที่อ่านจนจบนะครับ ผมไปแล้ว สวัสดีครับ