หนูบ้านอยู๋นวมินทร์ค่ะ แต่เรียนที่รรใจกลางเมือง ตอนเช้าคุณพ่อไปส่งค่ะ แต่ตอนเย็นคุณพ่อเลิกงานดึกมากค่ะ และที่ทำงานพ่อก็ขึ้นชื่อว่ารถติดแบบนาร้กกกกก เลยต้องขึ้นรถตู้อนุมีนมาทุก ๆ วัน เป็ฯเวลาปีกว่า ๆ แล้ว เมื่อปีที่แล้วยังโอเคค่ะเพราะเรียนไม่หนักมาก ได้นอนพักผ่อนเยอะ เลยยืนรอไหว แต่มาปีนี้หนูงานและเรียนหนักมาก ได้พักผ่อนน้อยเฉลี่ยวันละแค่ 6 ชม แล้วอาทิตย์นี้พูดได้เต็มปากเลยว่า couldn't be worse เครียดเรื่องงานมาก ๆ มันเป็นงานโปรเจ็คใหญ่ 30 คะแนน อารมณ์ประมาณธีสิสมหาลัยอะค่ะ แต่เรียกมันว่าโครงงาน ต้องวิเคราะห์หัวข้อที่เราเลือกเกี่ยวกับภาษาไทย เพราะเราเป็ฯโครงการพิเศษด้านนี้ค่ะ แต่เมื่อวันก่อนเคลียร์เรื่องนี้ไปได้แล้วก็สบายใจไปเปราะนึง แต่คลื่นลูกหลังที่ตามมาคือเรื่องการสอบค่ะ อาทิตย์ก่อนควิซคณิตไป เราก็เตรียมตัวมาอาจจะไม่ได้ดีมาก แต่ก็พยายามทำโจทย์และซ้อมมาแล้ว แต่วันนี้อาจารย์บอกคะแนน ได้แค่ 2.5/5 เพื่อนๆก็ให้กำลังใจว่ามันเยอะแล้ว หนูก็พยายามยอมรับผลของมัน แต่ในใจมันเศร้ามากเลยแหละ ทำไมมันออกมาแย่ขนาดนี้ แล้ววันจันทร์ที่จะถึงอาจารย์จะให้สอบใหม่ค่ะเพื่อปรับคะแนน หนูก็อยากรีบกลับบ้านไปซ้อมทำโจทย์
วันนี้ตอนเย็นหนูเลิกเรียน 15.50 หนูก็รีบออกจากรรมาขึ้นบีหวังว่าจะได้ถึงบ้านเร็ว ๆ แต่ต้องมายืนรอคิวรถตู้ประมาณ 5 แถว ซึ่งจริง ๆ ก็ไม่ได้เยอะ เพราะเคยเจอ 14 แถวมาแล้ว ก็ถามแม่ว่าจะรอต่อหรือไปอ่านหนังสือก่อนดี แต่แม่ก็บอกให้รอไเถอะ อยู่ใกล้บ้านไว้ก่อนอุ่นใจกว่า ถึงกลับดึกก็รถติดเหมือนกัน เลยรอแล้วรออีก จนได้ขึ้นประมาณ17.30 รถตู้ขับออกมาเรื่อย ๆ จนใกล้ทางจ่ายค่าผ่านทางด่วนพระราม 9 รถติดมาก จนคนขับไม่ขึ้นทางด่วนฮีอ้างว่าขึ้นไม่ขึ้นก็ไม่ต่างกัน รถติดมากกกกกแบบมากกกๅๆๆๆๆๆๆ  ไม่ขยับเลย ทางเราน้ำตาไหลพรากบนรถตู้เรียบร้อย เอาจริงก็รู้สึกว่าประสาทมากร้องไห้ไปแล้วช่วยไร แต่ณจุดนั้นหยุดร้องไม่ได้จริงๆ แต่ไม่ได้ส่งเสียงดังรบกวนผู้อื่นนะคะ กัดปากไว้อยู่ ถึงกม.8 ตอน 19.30 ค่ะ ปกติต้องนั่งรถเมล์ไปลงตรงข้ามหมู่บ้านแล้วข้ามสะพานมานั่งวินต่อเพราะซอยบ้านลึกมาก แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วเลยนั่งแท็กซี่มาแทน กลับมาบ้านก็ไม่มีอะไรกิน แล้วก็นั่งร้องไห้ต่อเหมือนคนบ้า ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตอนนี้ดีจริงๆ
บุพการีคัดค้านเรื่องการอยู่หอมาก เคยอ้อนวอนหลายรอบแล้ว เราเป็นฝ่ายน้ำตาตกในทุกที เพื่อน ๆ ในห้องที่อยู๋หอก็เวทนาเหลือเกิน บอกว่าอยากมานอนเมื่อไรก็หอบของมาแคมป์ปิงได้เลย แต่พ่อแม่เราก็ไม่ชอบให้เราไปนอนบ้านคนอื่นหรอกค่ะ
ที่กล่าวมานี้คือไม่รู้จะทำไงกับชีวิตดีรู้สึกเคว้างคว้างมาก แล้วรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนบริหารเวลาแย่เท่าไรด้วย +จิตแข็งมาก ๆ ชาตินึงร้องไห้ที แต่ตอนนี้รู้สึกแย่มาก ๆ แล้วไม่อยากไปเล่าให้เพื่อนในห้องฟังเพราะทุกคนก็เครียดกับกลางภาคกันอยู่แล้ว
ตอนนี้อยู่มอห้าค่ะ กลัวว่าขึ้นมอหกจะไม่สามารถอ่านหนังสือได้อย่างมีประสิทธิภาพได้เท่าคนอื่น เพื่อนที่รู้จักอีกคนที่บ้านไกล ๆ เหมือนกันเขากำลังจะไปดีลกับบุพการีว่าขออยู่หอตอนมอหกนะ แต่บุพการีหนูไม่มีทางอนุญาตแน่ๆ  
ขอบ่นความ struggleกับการเดินทางในแต่ละวันอีกหน่อยนะคะ ที่บอกว่าเจอ 14 แถวรอจนรอไม่ไหวแล้วปวดขามาก ๆ เลยไปนั่งรถเมล์สาย 26 แทน โอโหหหหหลับไปสิบตื่นก็ยังอยู่เซ็นลาด จากนั้นก็ค้นพบรถตู้ที่ช่องนนทรี อันนี้แถวไม่ยาวมาก แต่มันไกลอะค่ะ จากอนุไปมีนก็สามด่วนแล้ว อันนี้เป็นสี่ด่วนแทน แล้วรถก็ติดเหมือนเดิม แพงด้วย 50 บาทเลยรู้สึกไม่คุ้ม และมีช่วงนีงทดลองนั่งเรือตอนเช้า คุณพ่อไปส่งที่วัดศรีบุญเรือง ก็คือกว่าจะถึงวัดศรีบุญเรื่องล่อไปเกือบชั่วโมงแล้ว นั่งเรือจนปวดตูดก็ยังไม่ถึง แล้วตอนนั้นพึ่งอ่านหนังสือหลายชีวิตจยด้วย แอบกลัวเบา ๆ น้ำสะอาดตากคลองแสนแสบก็สาดหน้าผากเต็มไปด้วยหยาดหยดน้ำ แล้วก็มีครั้งนึงไปขึ้นแอร์พอร์ตลิ้งค์ตรงหัวหมากค่ะ จ้าาารอไปสามคันกว่าจะได้ขึ้น สายไปอีกกก ถึงรรโดนปรับตังค์เบา ๆ อ่อ มีเพื่อนที่บ้านก็ใกล้กันเขาแนะนำว่าแม่ไปส่งทางอ่อนนุชเอาล่ะ ก็เลยขอให้พ่อลองไปส่งทางนั้นบ้าง แต่เหมือนมันจะต้องใช้ทางด่วนปะคะ อันนี้ไม่แน่ใจ พ่อหนูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันน ไปทางอ่อนนุชสุมขุมวิทเรยค่าาา 9.00ก็ยังออกจากอ่อนนุชไม่ได้ เลยต้องลงไปขึ้นวินไปบีอ่อนนุชแทน คิดว่าหมดแล้วนะคะ55555555
ชอด่ารถตู้อีกสักย่อหน้า เมื่อวันก่อนนู้น ขึ้นรถตู้ 10.00 มีนัดทำงานแถวรร11.30 คนขับไม่ยอมขึ้นทางด่วนจ้าา แต่เธฮเรียกตัวเองว่าสองด่วนนะ ตรง show dc ก็คือรถติดแบบนาร้กกก กลายเป็นว่าหนูเกือบไปไม่ทัน เฉียดฉิวมาก ฮึ่ย ๆๆๆๆๆๆ รอคอยรถไฟฟ้าสีชมพูอย่างมีความหวัง หน้าแฟชั่นเขาก็เอารถก่อสร้างอะไรมาทำหน้าดินแล้ว แต่ยังไม่เห็นเสาเสิวไรเล้ยย  จะเสร็จทันสี่ปีมั้ยคร๊ะพี่

ขอบคุณที่มาฟังหนูบ่นนะคะ