คือผมรู้สึกแย่ๆในชีวิตมาโดยตลอด หรืออาจเป็นโรคอะไรสักอย่างจนไม่กล้าเข้าสังคม
และไม่อยากคุยกับใครอีกเเล้ว แม้กระทั่งพ่อแม่ก็ไม่อยากปรึกษา แต่การเป็นเเบบนี้ทำให้มันรู้สึกว่าผมหยิ่งตีตัวออกห่างจากทุกคนไม่สนใจใคร แม่คิดว่าผมเกลียดเค้าและไม่รักเค้า จึงมีปัญหาอยุ่บ่อยครั้ง บางทีเราเป็นทุกข์
แม่ก็ชอบส่งเพลงหรืออะไรที่เกี่ยวกับการตอบแทนบุญคุณพ่อแม่มาให้ดู กลับทำให้เรารู้สึกทุกข์และกดดันเข้าไปอีกว่าไม่รักไม่ใส่ใจท่าน หรือบ้างครั้งผมเครียดจนนั่งนิ่ง แม่คุยด้วยเเล้วผมขี้เกียจคุย ท่านก็บอกว่าเกลียดแม่นักหรอ  คือนิมันคนละเรื่องเดียวกันเลยนะ   มีอีกหลายเรื่องเลยเเหละ ผมได้แต่คอยปรึกษาพวกคุณนี้เเหละครับ เพราะผมเคยปรึกษาพ่อแต่ท่านบอกต้องเข้าสังคมต้องยอมรับเปิดใจกว้าง เรื่องนั้นผมเข้าใจดีครับ
แต่บ้างครั้งผมเก็บกดและต้องเรียนรู้ด้วยตนเองไม่มีใครเข้าใจเลย  ผมได้กำลังใจจากการตอบกระทู้จากพี่ๆหลายคนและรู้ว่าต้อง
ดำเนินต่อไปตามความจริง ทุกวันผมคิดเเต่จะ
เข้าไปกราบระบายความในใจกับพ่อแม่ให้
ท่านรับรู้ แต่ก็ไม่กล้าอะครับ ได้แต่ทำตัวปกติ
แต่ในใจนี้ทุกข์สาหัสนัก ผมเพิ่งอายุ17ครับ