ปัจจุบันพฤติกรรมการดูหนังของคนมักจะตั้งต้นจากความคิดเห็นของคนอื่น ต้องรอให้คนโน้นคนนี้วิจารณ์ว่าหนังดีก่อน ผมคนหนึ่งก็เป็นเช่นนั้น คือไม่อยากเสียเวลาไปนั่งหาว บ่อยครั้งมันก็ได้ผล มันออกมาเหมือนที่เขาวิจารณ์ มีบางทีก็อยากกระโดดถีบนักวิจารณ์ มารู้สึกเลยว่าการไปวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นเป็นอะไรที่เสี่ยงต่อการทำบาปโดยไม่รู้ตัว เพราะอาจทำให้บางคนพลาดสิ่งดีๆในชีวิต ความคิดเห็นของคนที่แสดงออกไป มันสามารถย้อนกลับมาทำร้ายได้ มันเป็นความรับผิดชอบขั้นสูงแลกกับการไม่ได้อะไรเลย ความคิดเห็นเป็นสิ่งที่แสดงออกไปเมื่อไหร่ เราต้องตกไปเป็นทาสมัน ต้องคอยมาด่าคนที่มีความคิดเห็นตรงกันข้าม ความคิดเห็นของคนล้วนแต่จะแฝงไปด้วยความอัปลักษณ์ ความมีอคติ จนผมรู้สึกได้เลยว่า คนเราควรดำรงค์ชีวิตไม่ตั้งอยู่ในความคิดของคนอื่น เราควรฝึกฝนค้นหาปรัชญาของตัวเอง คนที่ตั้งมาตรฐานในเรื่องต่างๆไว้สูงเกินไป น่าจะหาสิ่งที่ตอบสนองความต้องการยาก ตัวอย่างชัดเจนก็เรื่อง Mortal Engines ที่ผมฝังจำคำวิจารณ์เดินเข้าโรงหนังไปโดยไม่คาดหวัง ตั้งมาตรฐานไว้ต่ำ ดูไปเจอแต่ความอลังกาล แอ๊คชั่น ดราม่ามาครบเลย มันสูงกว่าความคาดหวังไปทุกเรื่อง เดินออกจากโรงหนังมาด้วยความเต็มอิ่ม มานึกทบทวนได้เลยว่าการอ่านคำวิจารณ์มันเป็นดาป2คม เป็นความเสี่ยง ในทางอุดมคติ การดูหนังที่ได้อรรถรส ไม่ควรที่จะได้ผ่านการเคยดูตัวอย่างหนังมาด้วยซ้ำ ไม่ต้องไปรับรู้ล่วงหน้าว่าใครสร้าง ใครแสดง ใครกำกับ คงเกิดสุนทรียภาพในการรับชม ผมเริ่มค้นพบได้แล้วว่า การที่จะเรียกร้องให้โลกปรับตัวเข้าหาตนมันยาก ปรับตนเข้าหาโลกง่ายกว่า เราควรลดระดับการเรียกร้องในสิ่งต่างๆให้น้อยลง ถ้าผมบอกว่าคนดูหนังเรื่องนี้แล้วไม่ชอบถือเป็นความบกพล่องก็คงจะดูน่าเกลียด กลายเป็นคนใช้มาตรฐานความคิดตนเป็นตัวตัดสินความคิดเขา ผมจะไม่เป็นในสิ่งที่ผมรังเกียจ คนเราจะมีฐานความคิดในการตัดสินคุณค่าสิ่งต่างๆไม่เหมือนกัน มันไม่ใช่ความผิดที่คิดไม่ตรงกัน มีความเป็นมาไม่เหมือนกัน คนไปอย่างคาดหวังไว้สูง กับคนมาอย่างไม่คาดหวัง มันก็เลยเหมือนดูหนังคนละม้วน คนละความรู้สึก ความคิดเห็นของใครๆเราไม่ควรไปจริงจังอะไรกับมันมาก