สวัสดี นี่คือกระทู้แรกของเรานะ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเราอยู่มหาลัยแล้ว ปีแรก เรามีเพื่อนคนนึง เราเลยไม่คิดจะเข้าหาใคร
พออยู่ปีสอง เพื่อนเพียงคนเดียวของเราก็ได้ลาออกไป เราเลยกลายเป็นไม่มีเพื่อนเลย
นี่ก็ปีสองแล้ว เรายังไม่มีเพื่อนเลยซักคน
เราพยายามเข้าหาเพื่อนๆ แต่เพื่อนบางคนก็เหมือนรังเกียจเรา อาจเพราะเขามีกลุ่มใหญ่ของเขาอยู่แล้ว เราเลยไม่รู้จะทำยังไง เราพยายามพูดคุยด้วย พยายามทุกอย่างเลย เราท้อมากๆเลยค่ะ เรื่องเรียนว่าท้อแล้ว เจอเพื่อนเข้าไปท้อหนักกว่าเดิมอีก เรากลัวเราเรียนไม่รอดด้วยเหตุผลนี้แหละ เราเครียดมากเลยค่ะ ทุกครั้งที่เพื่อนลงสตอรี่ เรานี่ดาวน์มาก ทำไมเพื่อนทำแบบนั้นได้ อยากมีแบบนั้นบ้างจัง
ช่วงนี้เข้าช่วงสอบ  ก็เหมือนเดิม เราไม่มีเพื่อนชวนไปอ่านหนังสือเหมือนเดิม เราตันมากเลย เราจะอ่านเองจิตมันก็เอาแต่กังวล เลยไม่มีสมาธิอ่าน จนจะทำให้เราเป็นบ้าอยู่แล้ว  กับเพื่อนแขนงอื่น เราก็คุยปกติ ค่อนข้างสนิทกว่าด้วยซ้ำ ไปเล่นในห้องเพื่อน สนิทมากเลยล่ะ แต่ทำไมแขนงเราเราถึงไม่เป็นที่ต้องการของเพื่อนเลย  เราท้อมากๆ เจ็บปวดหัวใจไปหมด มองหน้าตัวเองบนกระจกแล้วสงสารตัวเองมากๆ  ร้องไห้จนหยุดร้องไปเองแล้ว
เราไม่รู้จะทำยังไง เพื่อนรังเกียจเรารึป่าว เราพยายามทักเพื่อนทุกคนเลยนะ แต่บางคนก็เมินและไม่คุยกับเรา มีงานอะไรเพื่อนก็จะเก็บเงียบ เขาก็บอกแค่กลุ่มเขาอะเนาะ เราไม่มีกลุ่มก็สมเหตุสมผลแล้ว  
ทุกครั้งเราทนได้ทุกครั้ง  แต่ครั้งนี้ เมื่อกี๊เห็นเพื่อนลงสตอรี่ว่าไปติวหนังสือกัน   เราเลยทักสตอรี่ไปว่า "อ่านด้วยยย"  เพื่อนก็ไม่อ่านไม่ตอบ
เราเลยคิดมากแบบสุดๆไปเลย  ไม่มีสมาธิอ่านเองเลย  
อยากขอโทษ ขอโทษใครก็ไม่รู้ที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ อยากขอโทษให้มันหายจากอาการนี้ที  มันเหมือนไม่มีตัวตน ไม่มีใครต้องการ
อยากให้มันดีกว่านี้
เสียใจจริงๆ
ตอบเราหน่อยได้มัย  เราก็อยากผ่านวิชานี้ไปเหมือนกัน   ขอโทษที่เราไม่ได้เก่ง  เราไม่อยากโดนไทร์เลย
เราอยากให้เพื่อนรับเราเข้าไปอยู่ในกลุ่มด้วยจัง  เราเป็นเพื่อนที่ดีได้นะ  หรือเป็นเพราะเราไม่พูดคำหยาบ  พวกเธอเลยไม่อยากคบกับคนแบบเรา