คือเรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ค่อนข้างจะยาว แต่อยากให้ทุกๆคนช่วยแสดงความคิดเห็นให้เราที คือว่าช่วงปลายปีที่ผ่านมา เราก็ใช้ชีวิตไปตามปกติของเรา เข้าเรียนปกติจนมีเพื่อมาบอกว่ามีคนมาชอบตอนนั้นงงมาก (คงเป็นเพราะเราโสดมานานพอมีคนมาจีบเลยเฉยๆมั้ง) แต่ไม่ได้คิดอะไรไม่เขินไม่รู้สึกอะไรด้วย จนวันหนึ่งคนนั้นทักมาเราก็คุยปกติไม่ได้คิดอะไรเนาะ จนเริ่มกันไปได้สักพักเราดันเริ่มรู้สึกดีกับเขาแต่สิ่งที่เขาตอบแทนคือการห่างเหิน บทสนทนาเริ่มห่างไปเรื่อยๆ แถมเขาไม่เคยเอ่ยปากว่าจะจีบอะไรเพื่อนเราเลยแนะนำให้ถามตรงๆว่าทักมาทำไมตั้งแต่ทีแรก เราก็ถาม นางตอบว่าอยากคุยเฉยๆ เรานี้ชาไปทั้งตัวเลย เราเลยถามต่อว่าที่มีคนบอกชอบพี่เราชอบจริงๆมั้ยนางก็ตอบว่า ใช่ชอบ แต่ว่าไม่อยากให้พี่เสียใจผมเป็นคนที่เข้ากับใครไม่ได้ เราก็ถามบลาๆไปเรื่อย นางก็ขอโทษเรา จากวันนั้นก็เหมือนกลายเป็นเราที่วอเวกับนางแทน จนจบเทอมเราไปทำงานกับแม่ตอนนั้นตั้งใจจะหาอะไรทำให้ลืมนางให้ได้จนไปเจอเพื่อนร่วมงานแล้วก็คุยๆกันและมั่นใจว่าคนนี้แหละที่จะช่วยให้เราลืมนางได้แต่พอเปิดเทอมมาเรากลับมาเจอนางอีกครั้งและเหมือนกลับมาเจออะไรเดิมๆเราก็เริ่มออกห่างจากเพื่อนร่วมงานที่คุยกันอยู่ห่างจนนางจับได้ว่าเราแปลกไปเราไม่รู้จะบอกนางยังไงเราเลยปิดเฟสหนีนาง และเราก็กลับมาเจ็บกับคนเดิมอีกครั้งทักไปหาเขาขอจีบเขาอีกครั้งแต่นางปฏิเสธเรานางบอกอยากตั้งใจเรียนเราก็ไม่อะไร แต่สักพักเราได้ยินข่าวว่านางไปคบกับรุ่นน้องเราช็อกไปเลยตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกสักอย่างทั้งอยากด่าตัวเองที่โง่กลับมาหานางแล้วกลับมาเจ็บ หลังจากนั้นเราก็ตั้งใจว่าจะลืมแต่พอได้ข่าวว่าเขาเลิกกันเราก็กลับไปอีกเรียกว่าโง่แล้วโง่อีกเจ็บแล้วไม่จำ แต่ถึงเราจะทำดีกับนางแค่ไหนเราก็ไม่ได้ใจนางจนวันนี้เรายังไม่ได้คบกับนางเลย ช่วงปิดเทอมเล็กที่ผ่านเราก็พยายามลืมนางนะแต่ไม่รู้ทำไมเราลืมไม่ได้สักที จนปัจจุบันนี้เราก็ยังรอนางอยู่ เราเลยอยากรู้ว่าทำไมเราถึงลืมนางไม่ได้สักที หรือจริงๆเราแค่ไม่ยอมตัดนางออกจากชีวิตรึเปล่า......