เคยตามไปดูทีมฟุตบอลเดินสายในตำบลเล่น แข่งกินเดิมพันกับทีมจากอีกอำเภอนึง เดิมพันก็ไม่ได้มาก ราวห้าหมื่นบาท
ผู้จัดการทีมก็บ้านๆ ลูกเสี่ยในตำบลพอมีตังค์ มีรถตู้ รถกระบะ พานักบอลไปแข่งได้
นักบอลก็หลายวัย หลักๆก็คนในตำบล ในอำเภอ วันหยุดอาจจะมีตัวมหาลัยหรือลีกล่างๆแอบมาเล่นให้บ้าง(ต้นสังกัดรู้โดนด่า)
ผู้จัดการทีมกับโค้ช ก็คือคนเดียวกัน บางทีก็มีลงไปเล่นเองด้วย
บางนัดมีนักบอลแค่ 13-14 คน ก็ไปแข่งแล้ว เล่น11คน90นาทีเปลี่ยนตัวได้สามคน เสมอในเวลา ยิงจุดโทษตัดสินเลย
หรือจะแข่งสนามหญ้าจริงหญ้าเทียม ลงเล่นได้กี่คน เปลี่ยนตัวได้กี่ ก็ตามตกลงกัน
เดือนนึงจะได้แข่งสักนัด ช่วงวันหยุดเสาร์หรืออาทิตย์ กรรมการก็จ้างครูพละมารับจ็อบ
ช่วงเทศกาลปีใหม่หรือสงกรานต์ อาจมีจัดรายการทัวร์นาเม้นต์เล็กๆ
นักเตะที่ลงสนามทุกคนได้รับการประกาศแนะนำตัว ว่าเป็นใคร มาจากไหน ทำอะไร จริงบ้างเท็จบ้าง เน้นสนุกๆฮา
ยกตัวอย่าง
บักจ่อย เล่นนายประตู อยู่บ้านดง อาชีพทำนา มีนาห้าไร่ควายสามตัว 555
สายตรวจบิ๊ก เล่นแบ็กซ้าย ตำรวจอยู่ป้อมเนินแดง จับมาแล้วทุกอย่าง วันนี้จะจับกองหน้าได้ไหม
ดูไปมันก็สนุกดีเหมือนกัน 555
มีกระดานรูปสนาม และแม่เหล็กสีๆแปะแทนตัวผู้เล่น ไว้วางแผนด้วยนะ อืม...ไม่ธรรมดา
ที่ผมทึ่งกว่าคือมีตั้งกล้องถ่ายวิดีโอมุมกว้างไว้ดูด้วยนะ เอามาวิเคราะหลังเกมส์ เพื่อปรับปรุงทีม โอว..สุดยอด
แต่เอามาเปิดดูทีไร มันดูฮามากกว่า จากการวิ่งมั่ว เตะวืด โดนหลอก
เกมส์ระดับบ้านๆ คนดูไม่เกินร้อย แต่รวมๆแล้วบรรยากาศและความสนุกมาเต็มมาก
ชนะบ้าง แพ้บ้าง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งที่ผมเห็นชัดคือ ความจริงจังในเกมส์ ความสุข ความสนุก ความเสียใจ ณ.ตอนนั้น
ชนะก็ได้กินเลี้ยงหมูกระทะพร้อมโบนัสคนละพันสองพัน ถ้าแพ้ก็ก๋วยเตี๋ยวคนละชาม ว่ากันใหม่นัดหน้า
เรื่องเงินไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะผู้จัดการทีมก็เป็นสปอนเซอร์ให้หมดอยู่แล้ว เสื้อก็สกรีนชื่อธุรกิจตัวเอง อิอิ
สิ่งสำคัญที่สุดคือการได้มีส่วนร่วม ไม่มากก็น้อย เป็นกิจกรรมทางสังคมอย่างนึงในชุมชน
นักเตะในทีมประกอบไปด้วย ตำรวจ ครู นักเรียนมัธยม ข้าราชการท้องถิ่น ลูกพ่อค้า ลูกชาวบ้าน
ทุกคนจะรู้จักกันหมด ไม่เว้นแม้แต่ตัวผม ที่เป็นเขยตำบลนั้น ถึงแม้จะอยู่กรุงเทพ นานๆจะมีโอกาศได้ไปดูหรือไปร่วมเล่นสักที
เด็กใหม่ๆบางคนเรายังไม่เคยเจอ แต่เค้ารู้จักเรา เพราะบ้างครั้งผมก็โอนตังค์ไปเลี้ยงข้าวหรือช่วยซื้อรองเท้าให้เด็กบางคนที่ไม่มีกำลัง
บอลเดินสาย แข่งภายในจังหวัด สนุกและได้อะไรมากกว่าที่คิด
ผู้จัดการทีมก็บ้านๆ ลูกเสี่ยในตำบลพอมีตังค์ มีรถตู้ รถกระบะ พานักบอลไปแข่งได้
นักบอลก็หลายวัย หลักๆก็คนในตำบล ในอำเภอ วันหยุดอาจจะมีตัวมหาลัยหรือลีกล่างๆแอบมาเล่นให้บ้าง(ต้นสังกัดรู้โดนด่า)
ผู้จัดการทีมกับโค้ช ก็คือคนเดียวกัน บางทีก็มีลงไปเล่นเองด้วย
บางนัดมีนักบอลแค่ 13-14 คน ก็ไปแข่งแล้ว เล่น11คน90นาทีเปลี่ยนตัวได้สามคน เสมอในเวลา ยิงจุดโทษตัดสินเลย
หรือจะแข่งสนามหญ้าจริงหญ้าเทียม ลงเล่นได้กี่คน เปลี่ยนตัวได้กี่ ก็ตามตกลงกัน
เดือนนึงจะได้แข่งสักนัด ช่วงวันหยุดเสาร์หรืออาทิตย์ กรรมการก็จ้างครูพละมารับจ็อบ
ช่วงเทศกาลปีใหม่หรือสงกรานต์ อาจมีจัดรายการทัวร์นาเม้นต์เล็กๆ
นักเตะที่ลงสนามทุกคนได้รับการประกาศแนะนำตัว ว่าเป็นใคร มาจากไหน ทำอะไร จริงบ้างเท็จบ้าง เน้นสนุกๆฮา
ยกตัวอย่าง
บักจ่อย เล่นนายประตู อยู่บ้านดง อาชีพทำนา มีนาห้าไร่ควายสามตัว 555
สายตรวจบิ๊ก เล่นแบ็กซ้าย ตำรวจอยู่ป้อมเนินแดง จับมาแล้วทุกอย่าง วันนี้จะจับกองหน้าได้ไหม
ดูไปมันก็สนุกดีเหมือนกัน 555
มีกระดานรูปสนาม และแม่เหล็กสีๆแปะแทนตัวผู้เล่น ไว้วางแผนด้วยนะ อืม...ไม่ธรรมดา
ที่ผมทึ่งกว่าคือมีตั้งกล้องถ่ายวิดีโอมุมกว้างไว้ดูด้วยนะ เอามาวิเคราะหลังเกมส์ เพื่อปรับปรุงทีม โอว..สุดยอด
แต่เอามาเปิดดูทีไร มันดูฮามากกว่า จากการวิ่งมั่ว เตะวืด โดนหลอก
เกมส์ระดับบ้านๆ คนดูไม่เกินร้อย แต่รวมๆแล้วบรรยากาศและความสนุกมาเต็มมาก
ชนะบ้าง แพ้บ้าง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งที่ผมเห็นชัดคือ ความจริงจังในเกมส์ ความสุข ความสนุก ความเสียใจ ณ.ตอนนั้น
ชนะก็ได้กินเลี้ยงหมูกระทะพร้อมโบนัสคนละพันสองพัน ถ้าแพ้ก็ก๋วยเตี๋ยวคนละชาม ว่ากันใหม่นัดหน้า
เรื่องเงินไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะผู้จัดการทีมก็เป็นสปอนเซอร์ให้หมดอยู่แล้ว เสื้อก็สกรีนชื่อธุรกิจตัวเอง อิอิ
สิ่งสำคัญที่สุดคือการได้มีส่วนร่วม ไม่มากก็น้อย เป็นกิจกรรมทางสังคมอย่างนึงในชุมชน
นักเตะในทีมประกอบไปด้วย ตำรวจ ครู นักเรียนมัธยม ข้าราชการท้องถิ่น ลูกพ่อค้า ลูกชาวบ้าน
ทุกคนจะรู้จักกันหมด ไม่เว้นแม้แต่ตัวผม ที่เป็นเขยตำบลนั้น ถึงแม้จะอยู่กรุงเทพ นานๆจะมีโอกาศได้ไปดูหรือไปร่วมเล่นสักที
เด็กใหม่ๆบางคนเรายังไม่เคยเจอ แต่เค้ารู้จักเรา เพราะบ้างครั้งผมก็โอนตังค์ไปเลี้ยงข้าวหรือช่วยซื้อรองเท้าให้เด็กบางคนที่ไม่มีกำลัง