เรารักแฟนมาตลอด รักมากคิดว่าคนนี้ใช่ละ เอาคนนี้ละ ก็คบกันมาเรื่อยๆ ละก็มีปัญหากันปกติทั่วไปตามประสาคนรัก งอล เถียง ทะเลาะ ไม่คุยด้วย แต่เราเป็นฝ่ายยอมมาตลอดเลย เพราะครั้งหนึ่งเราเคยทำผิดไปคุยกับคนอื่นแต่แค่คุยไม่มีไรเกินเลยแล้วเราก้ไม่ได้ปิดสถานะกับใคร และเขาก้เคยโกหกเราเหมือนกันเรื่องที่เรารับไม่ได้แต่เราก้ให้อภัยอะ แต่แฟนเราเขาไม่ให้เรายุ่งเกี่ยวหรืออยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีผู้ชายเลย ถ้าไม่มีเขาอยู่ เพื่อนเก่าเรา เพื่อนร่วมชั้น หรือใครก็ตามที่เป็น ผช คือห้ามไปยุ่งอะ ตอนนั้นก้คิดเป็น อะไรอะ แต่ก้ยอมเพราะรัก และรู้สึกผิดด้วยมั่ง แต่ทุกครั้งที่เขาทำอะไรผิดเขาจะยกเรื่องที่เราทำผิดมาพูดจนเราไม่มีทางไปแต่เราพูดบางไม่ได้ อึดอัดมาก แต่ก็ยอม ทุกอย่างมันดีนะครอบครัวเขาก็รักเราแหละ แต่ด้วยความที่ยิ่งคบสันดานยิ่งออก จนเรารูสึกว่า คนนี้ใช่สำหรับเราจริงไหม การที่เรารักใครทำไมเราต้องยอมขนาดนี้ ยอมไม่มีอิสระ ยอมไม่มีสังคม คือรอบตัวต้องมีแต่ผัวเหรอ ใช่แล้วเหรอ หรือบางที่เราน่าจะยอมเลิกกับเขาตั้งแต่ตอนนั้นเพราะเขาจะได้ไม่เอาอะไรมาอ้างให้เรายอม แล้วช่วงนี้เรารู้สึกว่า เราเบื่อ เราไม่ได้มีใครนะ อยู่กับมันตลอดเวลาอึดอัด บางที่ก็หาเรื่องทะเลาะเองเพราะไม่อยากคุยกัมันอะ พยายามไปทำงานให้เหนื่อยๆตลอด เพราะจะได้หลับๆไป เราคิดว่าเวลารักก้รักมากแล้ว แต่พอถึงจุดที่มันไม่ไหวแล้วอยู่ดีๆความรู้สึกก็เปลี่ยนไปคนละแบบเลย พยายามคิดเรื่องที่เขาทำดีๆกับเรา แต่ก็ยังไม่เหมือนเดิมอยู่ดี ทำไงดีว่ะ ใครมีประสบการณ์แล้วมีวิธีแก้บอกด้วยนะ กราบบบบบบบงามๆ