เหตุผลที่ไม่อยากเป็นคือ

1.ไม่กล้าบอกความรู้สึกนี้กับใครแม้แต่เพื่อนที่คิดว่าสนิทที่สุดเพราะกลัวพ่อแม่จะรู้และรับไม่ได้
2.เพื่อนที่สนิทนี่แทบจะไม่มีเลย จะไปกับกับเพื่อนผญ. มันก็ไปไม่สุด จะไปกับเพื่อนผู้ชายก็ไปไม่สุดเหมือนโลกนี้ไม่ต้องการคนแบบเรา
3.จะหาใครสักคนที่เป็นเหมือนกันก็ยาก
4.มีหลานที่บ้านออกอาการตุ้งติ้ง ก็ถูกว่าสารพัด ยิ่งทำให้เราไม่อยากพูดอะไรกับใคร
5.เหงา โดดเดี่ยว ทำงานไกลบ้าน เช้าไปทำงาน เลิกงาน ซื้อข้าวมากินในห้องคนเดียว เลื่อนจอโทรศัพท์ อาบน้ำแล้วก็นอน ชีวิตก็วนเวียนอยู่แต่แค่นี้
6.บางทีกลับบ้านไปก็มีแต่คนถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งาน มันยิ่งตอกย้ำในสิ่งที่เราเป็นแล้วบอกใครไม่ได้
7.จะไปออกกำลังกาย กินข้าว ดูหนัง ไปไหนมาไหนก้ไปคนเดียว เหมือนไม่มีใครคบ เลยต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นานๆทีจะหยุดตรงกับเพื่อนบ้าง
8.ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าไหม เพราะเวลาทำงานก็เหมือนคนปกติทั่ว แต่พอกลับห้องรู้สึกเบื่อหน่าย ยิ่งวันหยุดยิ่งเครียด บางทีก็คิดมากจนร้องให้คนเดียว
9.ด้วยฐานะ หน้าที่ การงาน การศึกษาที่ไม่สูงเลยทำให้ไม่กล้าที่จะเข้าหาใคร
10.จากที่ไม่เคยกินเหล้า ตอนนี้ก็เริ่มที่จะดื่มมันบ้างแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
11.คิดที่จะหยุดลมหายใจแต่ก็ทำไม่ได้
12.เหงา โดดเดี่ยว เหมือนไม่มีใครคบ เหมือนตัวประปลาด เหมือนโลกไม่ต้องการ เป็นความรู้สึกที่แย่มากจริงๆ
               ปกติถ้าอยู่กับเพื่อนก็จะบ้าๆบอๆ แต่เข้าหาคนไม่เก่ง เลยดูเหมือนจะหยิ่งกับคนที่ไม่รู้จักหรือเพิ่งรู้จักเลยทำให้ไม่ค่อยมีใครคุยด้วย
บางทีเพื่อนก็แซวว่าเป็นเกย์หรือเปล่าไม่เห็นสนใจ ผญ.เลย เคยพยายามที่จะจีบผญ. นะแต่ก็ไร้ผลและเป็นความรู้สึกที่แย่มากที่ไปให้ความหวังเขา  จริงๆถ้ามีแฟน ชอบที่จะพูดคุยกวนประสาทเหมือนเพื่อนสนิทมากกว่า ถ้าเพื่อนจะรู้ก็ให้มันรู้ไป แต่คนที่ไม่อยากให้รู้คือพ่อแม่
#ไม่ใช่ไม่อยากบอกแค่ไม่อยากเห็นพ่อแม่ต้องมาทุกข์ใจเพราะเรา

#เป็นความรู้สึกแย่จริง

#ขอความคิดเห็นจากคนที่มีประสบการณ์หรือคนที่มีปัญหาแบบเดียวกันหน่อยครับว่าต้องทำยังถึงจะหลุดจากปัญหานี้ได้