สวัสดีค่ะ
ตั้งใจจะเขียนนานแล้วแต่ไม่ลงมือทำสักที คิดจะเขียนทุกครั้งที่ไปทำผม แต่ชอบลืมถ่ายรูปก่อนทำ เลยไม่ได้เขียน

เราเป็นคนที่ไม่ใช่ผมหยิกมาแต่เกิด ผมเริ่มหยิกตอนเข้าเรียนประถม งงมาก แม่เราบอกว่าเพราะเรากินมาม่าดิบเยอะเลยผมหยิก ผ่าเหล่าผ่ากอ ผมก็แดง ๆ เหมือนฝรั่งแต่ไม่มีดั้ง พี่ ๆ เรียกว่า "หัวแดง"  คือทั้งตระกูลเรา มีเราผมหยิกคนเดียว

ผมหยิกมาก หยิกแบบยิ่งกว่าเส้นมาม่า หยิกฝอยละเอียด ฟูฟ่อง ไปโรงเรียนครูบังคับตัดผมสั้นเห็นติ่งหู อาตัดผมสั้นให้ร้องไห้ทุกที เสียใจ มีปมด้อย เพื่อนก็ล้อ ไม่สวยเหมือนเพื่อน ฝันอยากมีผมตรงสลวยเหมือนเพื่อน พอขึ้นมัธยมต้นสมัยนั้นเขาฮิตเอาน้ำมันใส่ผมกัน นี่ก็ใส่จนหัวมัน ไม่ให้หัวฟู เอากิ๊บดำติดรอบหัวไม่ให้ผมดีด

จนขึ้นมัธยมปลายดีใจมากครูให้ไว้ผมยาวได้ รวบเลยค่ะ เอาหนังยางรัดเกล้าปิดผมไปเลย ช่วงที่ไม่ได้ยืด

จำได้ว่ายืดผมตั้งแต่อยู่ ม.ปลาย เริ่มตั้งแต่สมัยที่เขาใช้แผ่นพลาสติกยาว ๆ มารองผมเพราะคิดว่าจะทำให้ผมมันเหยียด ไม่มีเงินมาก ช่างก็เอากล่องน้ำยายืดผมนี่แหละตัดมารองให้ เริ่มตั้งแต่ราคา 500 บาท แต่ก็ตรงบ้างไม่ตรงบ้า
งเป็นไปตามยถากรรม น้ำยา ฝีมือของช่าง

ราคาไม่ค่อยมีส่วนนะสำหรับเรา เพราะแล้วแต่ช่างจะตั้งราคาเอากำไรมากน้อย
ฝีมือช่างล้วน ๆ ค่ะ เพราะเคยไปยืดร้านราคา 1000 สมัยเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ถือว่าแพงนะ พอสระผมออกผมชี้ฟูหนักกว่าตอนยังไม่ยืดอีก ร้องไห้เลย ช่างบอกรับประกัน แต่ใครล่ะจะกล้าไปให้เขาทำซ้ำอีก  

เราผ่านการยืดผมมาแล้วไม่ต่ำกว่า 20 ครั้ง อาจจะถึง 30 ครั้ง เพราะไม่ได้จดไว้ บางปียืด 1 ครั้ง บางปียืดสองครั้ง แล้วแต่เงิน และความอดทน ความอดทนคือ ทนการหวีผมที่ผมพันกันมาก หวียากจนร้องไห้ โดยเฉพาะโคนผมด้านหลังที่เรานอนทับ และผมก็จะร่วงมาก ขาดไปกับหวี ฝันอยากมีชีวิตที่ตื่นมาไม่ต้องหวีผม 55

เครื่องหนีบหรือไดร์ก็เคยใช้นะ แต่ยิ่งทำผมยิ่งแห้ง ยิ่งใช้ผมยิ่งเสียและหยิกหนักกว่าเดิม ตอนแรกตรงสวย แต่พอสระผมเท่านั้นแหละ หยิกฟูกว่าเดิม

เคยเสียเงินลองร้านนั้นร้านนี้บ่อย ๆ ค่ะ แต่ที่จำหนักมาก มีร้านหนึ่ง ที่มหาสารคาม หลังสระผมหยิกหนักกว่าเดิม ครั้งนั้นเฟลมาก

รู้จักร้านนี้ได้ไงก็จำไม่ค่อยได้ เพราะนานมาก แต่เหตุผลที่ตัดสินใจเข้าร้านนี้น่าจะเพราะเขาเป็นโรงเรียนสอนทำผม เลยเชื่อว่าช่างเป็นครูต้องเก่งสิ ไม่งั้นคงเปิดโรงเรียนไม่ได้  ร้านหาง่ายด้วยที่ตั้งร้านเดิมอยู่ติดวิทยาลัยนาฏศิลป์ร้อยเอ็ด ตอนนี้ย้ายไปที่ทางเข้าค่าย ร.๖

ทำผมตั้งแต่ราคา 1000 บาท จนตอนนี้ราคาเป็น 2500 บาทแล้ว เรทราคายืมผมที่ร้าน 1000-3000 บาท ขึ้นกับความยากง่าย สั้นยาว

ที่ประทับใจคือความละเอียดใส่ใจทุกจุดของช่าง คืออาจารย์ดา ถ้าวันไหนโชคดี ไม่มีลูกค้าอื่นมาขัดจังหวะ ก็จะใช้เวลาไม่นาน ประมาณ 3 ชม.ครึ่ง นานสุดคือ 5-6 ชม. แต่หลัก ๆ จะอยู่ที่ 4 ชม. บางทีนานมากไปเราก็เหนื่อย เมื่อย (ผู้หญิงกว่าจะสวย)

ยืดเสร็จผมไม่รีบแบนติดหนังหัวมาก ผมไม่เหม็นเลย หอมด้วยซ้ำ ปกติจะให้สระ 2-3 วันค่อยสระ แต่มีครั้งหนึ่ง หลังทำเสร็จออกจากร้านมาฝนตกหนักมาก ขี่มอไซส์ตากฝนกลับบ้าน แน่นอนผมเปียกค่ะ แต่ถึงบ้านเช็ดแห้ง ตื่นมาผมไม่เป็นอะไรเลย แถมร้านนี้ยิ่งสระผมยิ่งตรง นุ่มสลวยลมพัดก็ไม่กลัว ผมไม่พันกัน

เคยยืดร้านที่กรุงเทพฯ ราคาเท่ากัน แต่ผมรีบแบนมาก ราคาแพงกว่านั้นยังไม่กล้ายืด เพราะคิดว่ายังไงก็ต้องยืดทุกหกเดือน เพราะโคนผทยาวเร็ว เราทำงานที่กรุงเทพฯ แต่จะกลับมาบ้านก็ค่อยยืดผมปีละครั้งสองครั้งอย่างที่บอก

เสียดายไม่มีรูปสมัยก่อนยืดหรือยืดแรก ๆ มีแต่รูปปัจจุบันคือจะเห็นเลยว่า ผมใหม่ที่งอกออกมาจากโคนผมจะหยิกเป็นคลื่น แต่ผมที่ยืดแล้วยังตรงสวย มันเลยจำเป็นต้องยืดตลอด


บางคนที่ผมตรงก็อยากดัด เราก็อยากดัดนะ แต่ผมเรามันทำได้แค่ตรงจริง ๆ และเหตุผลหลัก ๆ ที่ต้องยืด ต้องเสียตังค์ ก็คือ หวียาก ไม่มั่นใจในตัวเอง


สำหรับคนอยู่ร้อยเอ็ดหรือใกล้เคียง กำลังหาร้านทำผมดี ๆ ราคาสมคุณภาพแนะนำร้านนี้เลยนะคะ อาจารย์ดาใจดีน่ารักค่ะ

ขอบคุณค่ะ