คือมันเป็นเรื่องที่หลายๆคนอาจจะมองว่าไร้สาระแต่สำหรับมันมีความรู้สึกอะไรหลายๆอย่างคือตอนเราท้องได้8เดือนพ่อเราได้ลูกแมว5วันมาแล้วถามว่าเราเอามั้ยเราก้เอาเราอยากเลี้ยงเราป้อนนมให้มันทุกวันๆจากที่เราป้อนไม่เป้นเราพยายามให้ในเน้ตทุกอย่างจนเราป้อนมันได้ตอนอายุนั้นมันยังขี้เยี่ยวไม่ได้เราก้หาในเน้ตจนเรารู้ว่าต้องทำไงจนเราทำแบบนั้นทุกๆวันจนมันขี้เยี่ยวได้จนเราเลี้ยงมันได้สองเดือนมันอยุ่กับเราตลอดนอนด้วยกันตลอดเวลาเราอยุ่คนเดียวมันดื้อมันซนมากแต่เราก้รักมันมากจนมาถึงวันที่เราคลอดเราไปคลอดเราก้ห่วงมันเลยฝากมันไว้ให้พ่อดูให้ด้วยเราอยู่บ้านกับพ่อแม่และแฟนนะคะ  เราได้นอนรพ.5วันเพราะลูกต้องเข้าตู้อบเราก็เริ่มสงสารลูกแล้วเราก้คิดมากตอนยุรพพ่อแม่แฟนมาเฝ้าเราเราเหนแบบนั้นเราเลยคิดถึงพ่อกับแม่และบ้านคิดถึงแมวด้วยเราเลยทักหาพ่อให้มาหาเราพ่อก้บอกว่าเดียวมาหาเราเลยถามถึงแมวว่าอาหารมันหมดยังมันยังเหมือนเดิมมั้ยพ่อเราบอกเราว่าอาหารมันยังไม่หมด มันยังเหมือนเดิมแต่วันที่เราได้กลับบ้านหลังจากวันที่เราได้คุยกับพ่อเรากลับไม่เจอแมวเราเราถามพ่อพ่อก้บอกเอาไปฝากเพื่อนพ่อเลี้ยงให้ตัวเล้กโตค่อยไปเอา ตอนนี้คิดถึงลูกไว้ให้มากๆ แต่คือเราก้รักแมวเราลูกเราเราก้รักนะคะไม่ใช่ว่าไม่รัก ตอนนี้เราเครียดอะไรเยอะแยะไปหมด เรากลัวเขาเลี้ยงมันไม่ดี กลัวเขาตีมัน เราเลี้ยงเราป้อนนมมันมาตั้งแต่เด้กเราผูกพันธ์กับมันมากๆตอนเราเหงายุคนเดียวเราก้ได้แต่เล่นกับมันเรารู้นิสัยมัน เราควรจัดการกับความคิดของตัวเองยังไงดี เราร้องไห้ตลอดเลย คนอื่นจะว่าเราปันญาอ่อนไร้สาระยังไงก้แล้วแต่แต่ไม่มีใครเข้าใจความรุ้สึกเราจิงๆเลย.