ผมว่าโรคที่เกิดจากใจ ควรจะใช้ธรรมะรักษา ที่ซึมเศร้าก็เพราะคำว่าทุกข์ ทำไมไม่คิดว่าทุกอย่างในโลกมันไม่มีอะไรแน่นอน มันก็มีความทุกข์เป็นธรรมดา จะไปเอาแน่นอนอะไรได้ที่ไหนน จะยึดติดกับสิ่งเหล่านั้น ทำไม เช่น คนในครอบครัว คนรักตาย อกหัก ได้ความรัก ความสำคัญน้อย ด้อยกว่าคนอื่นๆ เป็นต้น อะไรที่เสียไปแล้ว หรือเกิดขึ้นแล้ว เป็นผมก็ปลงปล่อยวางครับ ตั้งแต่ผมได้ศึกษาพระพุทธศาสนา

ปล. เพิ่มเติม
ก็แล้วแต่จะคิด ผมแค่ถามความเห็นเฉยๆ  ผมมีความสงสัยเรื่องต่างๆในโลก พยามศึกษาเรื่องของมนุษย์ ใครจะด่าก็ได้เลย
                   เรื่องของความคิดจิตใจ ของตัวผมเองผมก็ไม่สามารถห้ามมันได้ ฉะนั้นผมก็ไม่คิดไปห้ามความเห็นของผู้ใด ร่างกายของเราก็เช่นกัน จะเจ็บ จะแก่ จะตาย มีใครห้ามมันได้ไหม จงอย่าแก่นะ อย่าเจ็บนะ อย่าตายนะ ร่างกายนี่คือสิ่งที่อยู่กับตัวเราแท้ๆเรายังห้ามมันไม่ได้ หรือสั่งเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ได้ทุกอย่างหรือเปล่า ผมคิดเสียว่าจะเป็นอะไรก็เป็น ถ้าคนมันจะแก่ก็ต้องแก่ จะตายก็ต้องตาย หาหมอก็รักษาความแก่ หรือความตายไม่ได้
                จิตของเราจะคิดอย่างไร หรือรู้สึกอย่างไรมันเป็นเรื่องของจิตใจ  ยกตัวอย่างเช่น ผมโดนชาวบ้านนินทาว่าร้าย ผมก็รู้ว่าไม่ใช่ความจริง และก็รู้ว่าถูกนินทา แต่ถ้าผมเก็บเอาคำพูดนั้นมานั่งคิด ใครที่เป็นทุกข์คนแรก นั่นก็คือตัวเรา ผมก็เลยคิดว่า เป็นห่าไรก็เป็นกันสิวะ มันไม่ใช่ของเราอยู่แล้วสักวันก็ต้องตาย เขาก็มาเอาร่างกายเราไป พูดไปก็เยิ่นเย้อ คือมันจะเกิดห่าไรก็ต้องเกิดเศร้าไปทำไม ทำใจให้สบาย ขาจะขาด แขนจะด้วน  เกิดมาก็ตายๆทั้งนั้นแหล่ะ ในชีวิตคนไม่มีใครเขามีความสุขตลอดหรอก น้อยใจไปทำไม พอคิดลบมากๆสารเคมีในสมองมันก็เพี้ยน ไม่ต้องไปนั่งวิปัสนาห่าไรหรอก วิปัสนาผมก็เคยนั่ง แต่ไอ้พวกที่บอกว่าทำศาสนาสอนให้ทำห่าไรก็บาป ธรรมะสอนให้ปล่อยวาง อย่างไปยึดติดครับ ก้อนหินมันหนักก็วางไอ้หนู