เราไม่มีความภาคภูมิใจในตัวเองเลย รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ช้ากว่าคนอื่น ตามหลังคนอื่นตลอด อายุขนาดนี้ เพื่อนเขาไปถึงไหนต่อไหนหมดแล้ว
เราตำหนิตัวเองทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในแต่ละวัน เรามักจะรู้สึกโกรธตัวเอง ทำไมทำแบบนี้ ทำไมเป็นคนแบบนี้ เราโทษตัวเอง ด่าตัวเองในใจตลอด
เราไม่ชอบความเป็นตัวเองเลยซักอย่าง แต่มันก็เป็นตัวตนของเรา พยายามเปลี่ยนให้ตาย ก็เปลี่ยนไม่ได้
เราเบื่อ ไม่อยากออกไปเจอโลกภายนอก รู้สึกกลัวเพราะเหมือนเราทำอะไรก็ผิดพลาด แล้วก็รู้สึกเหมือนตรงไหนก็ไม่มีที่ยืนสำหรับเราเลย อยากอยู่คนเดียว อยู่กับคนอื่นแล้วอึดอัด เว้นบางคนจริงๆ ที่เรารู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจ
จริงๆ เรามีเพื่อนหลายกลุ่มนะ กลุ่มมัธยม กลุ่มมหาลัย กลุ่มเพื่อนร่วมงานที่ทำงาน เพื่อนก็มีแต่เพื่อนดีๆ
ครอบครัว เราก็เกิดมาในครอบครัวที่ดี ที่บ้านไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย
แฟนคนปัจจุบันก็ดี เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ทำให้เหนื่อยใจดี
แต่ปัญหาของเรา เรากลับไม่รู้จะพูดกับใคร พูดกับใครไม่ได้เลย คิดคนเดียว บางเรื่องหาคำตอบไม่ได้ ก็เครียดอยู่อย่างนั้น ลืมๆไปก็ไม่ได้
เรารู้สึกไม่มีความสุข ทั้งๆที่ชีวิตช่วงนี้ควรจะมีความสุขที่สุดละ แต่ไม่เลย

เราอายุเยอะขึ้น แล้วก็มีความ "เยอะ" มากขึ้น หงุดหงิดง่าย
เราต้องการพื้นที่ส่วนตัว ซึ่งบางทีก็ไม่รู้ว่ามันมากไปมั้ย
นอนกับใครก็ไม่ได้ หลับยาก เสียงทีวีดังก็ไม่ได้ มีเสียงอะไรก๊อกแก๊กๆ ดัง เสียงคนคุยกัน เสียงคุยโทรศัพท์ เราก็จะหงุดหงิด รำคาญ แต่ตัวเราเองเราต้องเปิดเพลงกล่อมนอน ถ้ามีคนมานอนด้วยเราก็เปิดไม่ได้
เวลาทำงานก็อยากจะอยู่เงียบๆ คนเดียว บางทีเรารู้สึกหงุดหงิดรำคาญสิ่งรอบข้างจนทำงานไม่ได้
บางทีไปค้างที่อื่น มีคนที่ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนที่เราสนิทใจด้วยมานอนอยู่ห้องเดียวกัน เราก็อึดอัด
มีห้องน้ำห้องเดียวเราก็อึดอัด เพราะเราใช้เวลาในห้องน้ำนานขึ้น ทั้งที่แต่ก่อนเรื่องพวกนี้ไม่ใช่ปัญหาเลย
เหมือนเราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ไปแล้วอะ ไม่รู้เราเป็นอะไรมากมั้ย