วันที่ญาติฉันไปพบจิตแพทย์
เพราะทนความเครียดในครอบครัวไม่ไหว

หลายๆ ประเด็น หลายๆ คนมันกลายเป็นเรื่องเดียว
มันทำให้ใครคนนึงทนไม่ได้

การที่คนนึงต้องมีชีวิตเป็นเสาหลักครอบครัวตั้งแต่อายุยังน้อย ทุกปัญหาของทุกคนต้องมารวมที่เธอ ตั้งแต่ พ่อ แม่ พี่ ยันหลาน และพี่เขย การเจอปัญหานั่นยังพอทนนะ แต่สิ่งที่เธอทนไม่ได้ คือ วันที่ต้องการให้พ่อแม่ปกป้องจากพี่ พี่ผู้ไม่เคยมีความเกรงใจและไม่สามารถยืนหยัดชีวิตได้ด้วยตัวเอง

พี่ผู้ไม่โต
พ่อที่เห็นแก่ตัว สนแต่เรื่องตัวเอง
แม่ผู้ที่คอยหาผลประโยชน์ให้พ่อและพี่
และเธอผู้โดดเดี่ยวและไม่มีใครเข้าใจ

เธอทำงานอย่างหนัก แต่ละวันนอนน้อยมาก จิตใจร่วงโรย ร่างกายอ่อนแอ และเมื่อมีวันหยุดเธอจะไปจากบ้านทันใด เพราะไม่อยากเจอหน้าคนในบ้าน

ถัดจากเรื่องพ่อแม่ไม่ปกป้องจากการเห็นแก่ตัวของพี่

คือ การร่ำร้องหาความกตัญญู แม้พ่อแม่จะไม่ได้พูดเสียงดัง แต่การกระทำชัดเจน โดยส่วนตัวแล้ว เราโคตรไม่อินกับคำว่ากตัญญูเลยนะ ถ้าพ่อแม่จะมีลูกเพื่อหวังผล เราว่าไม่ใช่แล้วล่ะ
เธอทำงานจนสุขภาพย่ำแย่ แบกรับหนี้สินร่วมล้านบาทตั้งแต่อายุ 20 กว่าๆ เอ้ยยยย ถ้าพ่อแม่ยังถามหาความกตัญญู คนแบบนี้ก็เลิกยกมือไหว้เหอะ (ในมุมของเรานะ)

หากทวงถามว่าบุญคุณของพ่อแม่ชดใช้ชาติหนี้หรือชาติหน้า ชาติไหนก็ไม่หมด ถามสั้นๆ ใครอยากเกิด ถ้าเกิดมาแล้วจะเฮงซวยแบบนี้

ดังนั้น ความกตัญญูมันควรเป็นความรักมั้ย ความเมตตา อาทร ความผูกพันที่เรามนุษย์มีสายใยต่อกัน ไม่ใช่ความเอารัดเอาเปรียบ เห็นแก่ตัว

ใครคุกคามเราต้องสู้
ไม่มีใครปกป้องเราก็ต้องปกป้องตัวเอง

พ่อ แม่ คือสิ่งสมมติ มายังไง ไปอย่างนั้น